Katolikët dhe luteranët, të thirrur të dëshmojnë së bashku praninë e “Zotit të gjallë” në mesin e shoqërive gjerësisht të shekullarizuara. Këtë kujton Papa në fjalën e sotme për delegacionin e Kishës Ungjillore Luterane të Finlandës, të cilin e priti në Vatikan.
“Sfida kryesore e përbashkët e ekumenizmit është të theksojë centralitetin e çështjes së Zotit, jo të një Hyji çfarëdo, por të atij Zoti, që e zbuloi fytyrën e Tij konkrete në njeriun Jezus të Nazaretit”.
Rast për shtegtimin në Romë të delegacionit të shoqëruar nga ipeshkvi luteran i Espoo-së, është festa e shën Henrikut.
Papa Françesku përmend me dëshirë përkujtimin e përbashkët të Reformës luterane, vitin e kaluar. Përkujtim, nënvizon, që e forcoi bashkimin dhe ishte rast i frytshëm për ekumenzimin, pasi shënoi “jo pikëmbërritjen, por pikënisjen” e kërkimit të unitetit të plotë e të dukshëm. Por, sipas Atit të Shenjtë, kujtesa historike duhet shëruar nga problemet e kaluara e për këtë, nevojiten tri qëndrime: mirënjohja, pendesa dhe shpresa.
Luteranët dhe katolikët mundën të kremtojnë 500-vjetorin e Reformës “në bashkim ekumenik”, sepse “nuk u përmendën aspak debatet dhe konfliktet e së kaluarës”, shpjegon Françesku. “E kuptuam përkujtimin e Reformës si ftesë për t’i bërë ballë së bashku humbjes së besueshmërisë së krishterimit”. Kështu, viti 2017 u kujtoi të gjithëve kohën kur të krishterët ishin akoma të bashkuar. Prandaj, katolikët dhe luteranët mundën të dëshmonin së bashku sa qendrore është çështja e Zotit në shoqërinë bashkëkohore.
Tani, nënvizon Papa, përpjekjet po orientohen drejt studimit të një çështjeje ekumenike parësore: “çështja e natyrës së Kishës”. Në dokumentin e fundit të Komisionit për dialogun luterano-katolik, me titull “Bashkim në rritje. Deklaratë mbi Kishën, eukaristinë dhe shërbimin”, ka tema vendimtare për mënyrën e vijimit të dialogut ekumenik. Pas konsensusit mbi çështjet themelore të doktrinës së justifikimit, rrjedhojat e asaj marrëveshjeje për Kishën “duhet të jenë pa tjetër në rend të ditës së dialogut ekumenik”.
Papa Françesku ndalet më pas, në Javën e Lutjes për bashkimin e të krishterëve, duke kujtuar gjendjen e rëndë të shumë njerëzve në botë. Për ta, thekson Ati i Shenjtë, duhet të impenjohemi në maksimum. Së fundi, ftesa për t’iu lutur Krishtit që “të gjithë të krishterët të jenë mjete të paqes së tij” e të veprojnë së bashku, “në mesin e popujve të ndarë”, si shërbëtorë të dashurisë së tij, që “shëron e pajton”.
All the contents on this site are copyrighted ©. |