Papa në Shën Martë: bariu i mirë prek korpin e plagosur

Bariu i mirë u afrohet të përjashtuarve, është i aftë të përmallohet thellë e nuk ka turp të prekë korpin e plagosur. Ndërsa kush ndjek rrugën e klerikalizmit, i afrohet gjithnjë pushtetit në fuqi, ose parave. Papa e pohoi këtë me forcë në homelinë e Meshës së mëngjesit, kremtuar në Shtëpinë e   Shën Martës, duke komentuar episodin ungjillor të shërimit të gruas gërmuqe, rrëfyer nga Luka e përfshirë në Liturgjinë e sotme.

Në sinagogë - kujtoi Papa - Jezusi takon një grua, që nuk mund të qëndronte drejt. Vuante prej vitesh nga një sëmundje e shtyllës kurrizore, që e detyronte të ecte e thyer më dysh. E Ungjilltari përdor pesë folje,  për të përshkruar atë, që bëri Jezusi: “e pa, e thirri, i tha, i vuri duart përmbi dhe e shëroi”.

Pesë folje, ngarkuar me kuptimin e afërsisë - nënvizoi Françesku - sepse një bari i mirë është pranë, gjithnjë. Në shëmbëlltyrën e Bariut të Mirë,  është pranë deles së humbur, i lë të tjerat e shkon ta kërkojë. Nuk mund të jetë kurrë larg nga populli i tij.

Ndërsa klerikët, doktorët e Ligjit, farizenjtë, saduçenjtë, jetonin të veçuar nga populli, të cilin s’bënin tjetër, veçse ta qortonin, vazhdimisht. Nuk ishin barinj të mirë - sqaroi Papa - ishin të mbyllur në grupin e  tyre e aq i bënte për popullin. Apo, më mirë të themi, merreshin me të, vetëm kur  kryenin shërbimin fetar e shkonin të shikonin sa para qenë mbledhur gjatë kremtimit. Ishin pranë parave, jo pranë njerëzve. Ndërsa Jezusi ishte gjithnjë pranë e afërsia i buronte drejt nga zemra: “Jezusi u ngashërua, Jezusi u prek në shpirt”, na kujton një fragmet tjetër i Ungjillit.

“Prandaj Jezusi ishte gjithnjë mes njerëzve të përjashtuar, të flakur nga radhët e shoqërisë, pranë të varfërve, të sëmurëve, mëkatarëve, të gërbulurve, e edhe ata ishin gjithnjë rreth tij, sepse shikonin aftësinë e Zotit për t’u prekur përballë fatkeqësive. Ai ishte bari i mirë. E bariu i mirë afrohet e ka aftësi të preket. E unë shtoj se tipari i tretë i bariut të mirë është të mos turpërohet nga korpi i shpulpuar, ta prekë korpin e plagosur, siç bëri Jezusi me gruan gërmuqe: e preku, i vuri duart përmbi; e kështu preku edhe të gërbulurit, preku mëkatarët.

Një bari i mirë - vijoi Papa - nuk thotë. “E po mirë, nuk është edhe aq keq… Po, po, jam shpirtërisht pranë tij”. E kjo është distanca. Sepse edhe ti duhet të bësh çka bëri Hyji Atë, të afrohesh, për dhembshuri, për mëshirë, në korpin e Birit të Tij. Bariu i madh, Ati, na mësoi të bëjmë, si bën bariu i mirë, u përkul, u zbraz, e zbrazi vetveten, u asgjësua, u bë shërbëtor:

“Ndërsa ata të tjerët, ata që ndjekin rrugën e klerikalizmit, kujt shkojnë e i afrohen?. I afrohen gjithnjë pushtetit, ose parave. E janë barinj të këqij. Mendojnë vetëm sesi të kacavaren drejt pushtetit, si të bëhen miq me pushtetarët, tregtojnë gjithçka e mendojnë vetëm e vetëm si t’i mbushin xhepat. Këta janë hipokritë, të zotët për gjithë të zezat. Nuk u bëhet fare vonë për popullin, këtyre soj njerëzish. E kur Jezusi ua flaku në fytyrë  epitetin aq të gjetur, që e përdor shumë herë për ta, “hipokritë”, ata u fyen: “Po jo, ne ndjekim ligjin”- u përgjigjen të prekur keqas.

Kur populli i Zotit shikon se barinjtë e këqij kanë ngrënë dru, kënaqet – kujtoi Françesku - e ky është mëkat, por kanë vuajtur shumë  e mund edhe t’u falet. Ndërsa bariu i mirë - nënvizoi Papa - është Jezusi, që shikon, thërret, prek e shëron. Është Ati, që mishërohet në Birin, për dhembshuri.

“E është hir për popullin e Zotit të ketë barinj të mirë, barinj si Jezusi, që nuk u vjen turp ta prekin korpin e plagosur, që e dinë se për këtë - jo vetëm ata, por edhe ne të gjithë - do të gjykohen: kisha uri, isha në burg, i sëmurë… Kriteret e protokollit përfundimtar janë kritere afërsie, kritere  afërsie të plotë, që të shtyn të prekësh, të ndash të mira e të vështira  me popullin e Zotit. Nuk duhet ta harrojmë këtë: bariu i mirë është gjithnjë pranë njerëzve, gjithnjë, si Hyji, Ati ynë, që u bë i afërt me ne në Jezu Krishtin e mishëruar”.