Հայ ծիսական օրացոյցին համաձայն Ս. Հոգւոյն գալստեան Բ. Կիրակին, տօնն է ԵԿԵՂԵՑՒՈՅ:

Եկեղեցին մեծագոյն Աստուածապարգեւն է մարդկութեան: Ան նիւթական կառոյց մը չէ, այլ Աստուծոյ ողջ տաճարն է, հաստատուած նոյնինքն Յիսուսի կողմէ: Ան Յիսուսի Խորհրդաւոր մարմինն է, որուն անդամները մենք ենք, հաւատացեալներս, միացած` Սուրբ Հոգիին զօրութեամբ:

Սրբուհի Թերեզա մանուկ Յիսուսի (1873-1897), որ Յովհաննէս Պօղոս Բ. Քահանայապետի կողմէ 1997ին տարիքով ամենափոքր` Եկեղեցւոյ դոքտոր հռչակուած է (որ ոչ համալսարան յաճախած է, ոչ ալ հետեւողական ուսում առած է) կ՛ըսէ. «Ինչպէս մարդկային մարմինը, նոյնպէս Եկեղեցին ունի իր սիրտը: Եկեղեցւոյ սիրտը բարեգործութիւնն է, Սէրն է: Եթէ սէրը չ՛ըլլար Առաքեալները պիտի չհռչակէին Աստուծոյ խօսքը: Եթէ սէրը չ՛ըլլար, մարտիրոսները եւ նահատակները պիտի չհոսեցնէին իրենց արիւնը: Հետեւաբար Եկեղեցւոյ մղիչ եւ շարժիչ ուժը սէրն է։

Եկեղեցին մայր է: Եկեղեցւոյ գլխաւոր յատկանիշը` մայրութիւնն է: Եկեղեցին Մայր է սիրոյ եւ ողորմութեան: Մայր մը որ կը հսկէ բոլոր զաւակներուն վրայ, կը հսկէ անոնց դաստիարակութեան վրայ, անոնց հոգեւոր կեանքին վրայ: Հաւատքի Մայր է եկեղեցին – Մայր` յուսոյ - Մայր` սիրոյ - Մայր բոլոր հաւատացեալներուն, մանաւանդ այն անձերուն որոնք կեանքի դժուար պայմաններուն պատճառով մեկուսացած են, եւ հեռու են եկեղեցիէն: Իւրաքանչիւր մկրտեալ իրաւունք չունի ինքզինք որբ զգալու, ոչ ալ արհամարհուած, որովհետեւ եկեղեցին խտրութիւն չընէր: Կրնայ թերանալ, կրնայ տկարանալ, բայց եկեղեցին Սուրբ կը մնայ, որովհետեւ Աստուածային հաստատութիւն է, որովհետեւ անոր Գլուխը` Քրիստոսն է, Եթէ եկեղեցին դադրի մայր ըլլալէ կը դառնայ ամուլ – կը դառնայ ոչ գործունեայ:

 

Եկեղեցին դատապարտութեան ատեան չէ, այլ սիրոյ եւ ողորմութեան տուն: Ան դարմանատուն է, որ մեղաւորներուն սիրտը կը դարմանէ: Ան ''ԴԱՇՏԱՅԻՆ ՀԻՒԱՆԴԱՆՈՑ'' է ինչպէս պիտի ըսէր Ֆրանչիսկոս Քահանայապետը, այն իմաստով որ եկեղեցին մի միայն հաւատացեալները ողջունող եւ ընդունող տեղ չէ: Եկեղեցին քաջութիւն պէտք է ունենայ ինքն իրմէ դուրս գալու եւ երթալու այն հոգիներուն մօտ որոնք այլեւայլ պատճառներու համար ի վիճակի չեն գալու եկեղեցի:

Եկեղեցին սուրբ է, սրբութեանց մայր, Սուրբ է ոչ միայն իր գլուխով որ է Քրիստոս, այլ իր վարդապետութեամբ, խորհուրդներով, իր շատ մը անդամներու անբիծ վարքով ու առաքինութիւններով, իր առաքեալներուն զոհողութեամբ, որոնք հեռաւոր եւ ապերախտ երկիրներ անգամ կ՛երթան տարածելու սուրբ Աւետարանը, որսալու մարդիկ եւ քաշելու դէպի Քրիստոս, դէպի կեանք: Ան Սուրբ է իր նահատակներու արիւնով, որ մեր օրերուն մէջ անգամ այնքան առատօրէն կը հոսին:

Այս է գլխաւոր առաքելութիւնը եկեղեցւոյ: Եկեղեցին քահանայից դասը չէ: Եկեղեցին` մենք եւ դուք էք, որ ձեռք ձեռքի տալով կ՛աշխատինք քանդելու այլ կուռքերը եւ խոչընդոտները, որոնք կրնան մեզ բաժնել Աստուծոյ սէրէն եւ ողորմութենէն: Բոլորս միասին, մէկ սիրտ եւ մէկ հոգի  կը գործենք մեր ազգային, մշակութային ու մանաւանդ հոգեւոր արժէքները բարձր պահելու: Որքան մենք միասիրտ ենք միահոգի ենք, այնքան աւելի հզօր եւ ամուր պիտի ըլլայ եկեղեցին, որով դժոխքի դռները պիտի չկարենան յաղթահարել անոր: