«Իմ Հայրս կը գործէ մինչեւ հիմա, ես ալ կը գործեմ» (Յվհ. 5, 17)

Ընդհանուր  կարծիքով,  երկինքը  այն  վայրն  է,  ուր  հրեշտակներն  ու  սուրբերը համախմբուած՝  օրն  ի  բուն  տաւիղ  կը  նուագեն  ու  մեղեդիներ  կ’երգեն:  Սակայն, իրականութիւնը  ամենեւին  ուրիշ  է:  Արդարեւ,  երկինքը  վայր  մըն  է,  աւելի  ճիշտ՝  վիճակ մը,  ուր  Աստուած  եւ  դրախտաբնակ  բազմութիւնը  պարապորդ  չէ,  այլ՝  տեւապէս  կը գործէ:

Վերոյիշեալ  Աւետարանին  մէջ  (Յվհ.  5,  17-25),  Յիսուս  կը  սկզբնաւորէ  իր ուսուցումը  ըսելով՝  «Ճշմարիտ,  ճշմարիտ  կ'ըսեմ ձեզի»:  Սոյն  դրական  երկու  բառերով,  կ'ուզէր  իր ունկնդիրներուն  ուշադրութիւնը  դարձնել տուեալ ճշմարտութեան մը վրայ:

Նախ,  կը  յայտարարէ,  որ  «Որդին  ոչինչ կրնայ  ընել  ինքնիրմէ,  եթէ  չտեսնէ  Հայրը,  որ  կը գործէ»  (Յվհ.  5,  19):  Այս  տրամաբանութեան հիման  վրայ,  Աստուածային  Վարդապետին գործած  պէսպէս  հրաշքները,  կատարած այլազան  բժշկութիւնները,  մեղաւորներուն  իր շնորհած  ներումն  ու  ցուցաբերած ողորմածութիւնը՝  կ'արտացոլան  իր  երկնաւոր Հօր  շնորհաբաշխ  ու  անճառելի  բարեգթութիւնը մարդոց  հանդէպ:  Կը  նշանակէ  նաեւ,  թէ երկնաւոր  Հայրը  հոգատար  կարեկցութեամբ նայելով  իր  արարածներուն  վրայ՝  իրենց բարիքին համար անդադար կը գործէ:

Երկրորդ,  Յիսուս  կ'ըսէ,  թէ  ամէն  մարդ,  որ  կը  լսէ  իր  խօսքերը  եւ  կը  հաւատայ իր  Հօրը,  պիտի  չդատապարտուի,  այլ՝  պիտի  ընդունի  յաւիտենական  կեանքը  (հմմտ. Յվհ.  5,  24),  զոր  պիտի  վայելենք  երկինքի  մէջ,  ուր  մեզ  կանխած  են  երկնաբնակ սուրբերը, մեր սիրելիներն ու հարազատները:

Մինչ  մենք  տակաւին  կը  գտնուինք  այս  աքսորական  վայրին  մէջ,  անոնք  մեր քայլերուն  կը  հետեւին,  մեզի  համար  կը  բարեխօսեն,  որպէսզի  մենք  եւս,  մեր  երկրաւոր ճանապարհորդութենէն ետք, արժանանանք Աստուծոյ երանաւէտ տեսութեան:

Անոնք  մեզ  արիացնելու  համար՝  կեանքի  փորձանքներուն  եւ փորձութիւններուն  ատեն,  անընդհատ  մեզի  համար  կ'աղօթեն  ու  մեզ  կը  խրախուսեն՝ անվարան  անսալու  Յիսուսի  Աւետարանին,  Եկեղեցւոյ  ուսուցումներուն  եւ  սնանելու

կենարար  Ս.  Խորհուրդներով,  որպէսզի  մեր  կեանքի  աւարտին,  միանանք  իրենց՝  հո'ն, ուր  իւրաքանչիւր  ոք  լիացած  պիտի  ըլլայ  Աստուծոյ  փառքով:  Արդարեւ,  Յիսուս  կ'ըսէ, որ ժամանակ պիտի գայ երբ բոլոր անոնք, որոնք սրտբաց պիտի ընդունին իր խօսքերը, պիտի ապրին (հմմտ. Յվհ. 5, 25):

ժամանակ  գտնենք  մտովի  փոխադրուելու  երկինք:  Դիտենք՝  մեզ  ու  մեր սիրելիներուն  վրայ  հսկող  հրեշտակներու  եւ  սուրբերու  բազմութիւնները:  Մեր  սրտին աչքերը  սեւեռենք  մեզի  համար  աղօթքով  ու  մեզ  սրտապնդող  հարազատներուն  վրայ:

Համոզուինք,  որ  այս  երկրի  վրայ  առանձին  չենք,  այլ՝  երկինքը  իր  ամբողջ  բնակիչներով մեր կողքին կանգնած է:

Նա'մանաւանդ հետեւինք  մեզի ուղղուած Հօր Աստուծոյ սիրոյ եւ քաջալերանքի պատգամներուն:

Հայր Գէորգ Ծ. Վ. Զապարեան