Të ruhemi nga mëkati, që na shtyn t’i kundërshtojmë Shpirtit Shenjt, duke qenë gjithnjë të gatshëm për të papriturat e Zotit. Këtë pohoi Françesku gjatë Meshës së mëngjesit, kremtuar në Shtëpinë e Shën Martës. Homelia e Papës u frymëzua nga fragmenti i shkëputur prej Veprave të Apostujve, që flet për ballafaqimin e Pjetrit me bashkësinë e parë të krishterë, lidhur me çështjen e pranimit të paganëve në radhët e ndjekësve të Krishtit.
Shpirti Shenjt e vë në lëvizje Kishën, e bën të ecë përpara bashkësinë e krishterë! Papa Françesku e vuri theksin mbi këtë të vërtetë, që pasqyrohet posaçërisht në Veprat e Apostujve.
Zoti na befason gjithnjë, sepse është Zot i gjallë e ecën me ne
Shpirti Shenjt - pohoi Papa - bën mrekulli, krijon gjithnjë gjëra të reja e disa, sigurisht, kanë frikë nga këto risi në Kishë:
“Shpirti Shenjt është dhuratë e Zotit, e këtij Zot, Atit tonë, që na befason gjithnjë. Është Zot i të papriturave… Pse? Sepse është Zot i gjallë; Zot që banon në ne; Zot, që e vë në lëvizje zemrën tonë; Zot, që është në Kishë e ecën me ne e, në rrugë e sipër, na befason, gjithmonë. Ashtu si pati frymë krijuese, kur krijoi botën, ka të njëjtën frymë edhe sot, për të krijuar gjëra të reja, ditë për ditë. Është Zot, që të mrekullon”.
Kjo - vërejti Françesku - mund të krijojë vështirësi, ashtu si i ndodhi Pjetrit, të cilin dishepujt e tjerë e kundërshtuan, mbasi morën vesh se edhe paganët e kishin pranuar Fjalën e Zotit. Për ta - nënvizoi - Pjetri ishte shtyrë pak si tepër. Nisën, prandaj, ta qortonin sepse, sipas tyre, ky ishte shkandull. Madje arritën deri atje, sa t’i kujtonin: “Ti, Pjetër, gur i Kishës! Ku je kah na çon?”.
Të mos i kundërvihemi Shpirtit Shenjt, por t’i themi gjithnjë “ashtu qoftë”
Pjetri - kujtoi Papa - flet për vegimin e tij, një shenjë, që i vjen nga Zoti dhe e bën të marrë një vendim guximtar. E merr vendimin - pohoi Papa - sepse është i aftë ta pranojë të papriturën, që vjen nga Zoti. Prandaj, përballë një mori të papriturash, që vijnë nga Zoti, Apostujt duhet të mblidhen, të diskutojnë e të merren vesh, për të bërë atë hap përpara, që e dëshiron vetë Zoti:
“Gjithnjë, qysh në kohën e profetëve e deri më sot, nuk ka munguar mëkati, që e shtyn njeriun t’i kundërvihet Shpirtit Shenjt: mëkati i rezistencës përballë Shpirtit. Është pikërisht ai mëkat, për të cilin Shtjefni i qorton anëtarët e Sinedrit: ‘Ju dhe etërit tuaj ju kundërvutë gjithnjë Shpirtit Shenjt’. Kundërshtohet Shpirtit Shenjt: ‘Jo: është bërë gjithnjë kështu, e kështu edhe duhet të bëhet!’. Mos na eja me këto risi, Pjetër, mos u shqetëso…merr një hap e qetëso nervat… Qetë qetë… e kësaj i thonë t’ia mbyllësh zemrën zërit të Zotit. E Zoti, në Psalm, i flet popullit të vet e i thotë: ‘Mos e ngurtësoni zemrën, si etërit tuaj!’”.
Të kërkojmë hirin e shqyrtimit, për të dalluar të mirën nga e keqja
Zoti - pohoi në vijim Papa, duke cituar faqen e sotme ungjillore përqendruar tek Bariu i Mirë - na kërkon gjithnjë të mos i bëjmë zemrat gur:
“Zoti na kujton se ka edhe popuj të tjerë, grigjë të tjera, që nuk i përkasin, por edhe se do të jetë një grigjë e vetme e një bari i vetëm. Ata, që quheshin paganë, shikoheshin si të dënuar - vijoi - e edhe atëhere kur bëheshin besimtarë, mbaheshin si besimtarë të klasës së dytë; kjo nuk thuhej, ama bëhej!”.
Mbyllja, kundërshtimi i Shpirtit Shenjt! Fraza, që të mbyll gjithnjë, që të ndalon në vend: ‘Është bërë gjithnjë kështu’. E kjo vret! Vret lirinë, vret gëzimin, vret besnikërinë ndaj Shpirtit Shenjt, që vepron gjithnjë, që e çon gjithnjë Kishën përpara. Por, si mund ta di nëse gjërat vijnë nga Shpirti Shenjt, apo nga mendësia e botës, nga shpirti i botës, ose, edhe më keq akoma, nga shpirti i djallit? Si mundem? Duhet kërkuar hiri i shoshitjes. Mjeti, që na e jep vetë Shpirti Shenjt, është shqyrtimi. Duhet të shqyrtosh në çdo rast, para se të veprosh. Këtë bënë edhe Apostujt: u mblodhën, folën e panë se kjo ishte udha e Shpirtit Shenjt. Ndërsa ata, që nuk e kishin këtë dhanti ose nuk ishin lutur për ta pasur, mbetën të mbyllur në vetvete, të shtangur në vend.
Të vërtetat e Kishës shkojnë përpara, zhvillohen me kalimin e kohës
Ne, të krishterët - tha akoma Papa - ndërmjet shumë e shumë risive, duhet ta dallojmë një gjë nga tjetra, ta dallojmë cila është e reja, vera e re, që vjen nga Zoti; cila është e reja, që vjen nga shpirti i botës e cila, ajo, që vjen nga vetë djalli.
Feja - shtoi - nuk ndryshon kurrë! Feja mbetet ajo, që ishte. Por është në lëvizje, rritet, zgjerohet. E, duke kujtuar një murg të shekujve të parë të krishterimit, Shën Vinçencin e Lerinos, nënvizoi:
“Të vërtetat e Kishës shkojnë përpara, përforcohen në vite, zhvillohen në kohë, thellohen në moshë, që të jenë më të forta me kohë e me vite, të zgjerohen me kohën e të lartohen me moshën e Kishës”.
E në përfundim, porosia:
“T’i kërkojmë Zotit hirin e shqyrtimit, për të mos gabuar rrugën, për të mos u shtangur, për të mos i mbyllur zemrat”.
All the contents on this site are copyrighted ©. |