Lutje: frymëzuar nga Ungjilli i së dielës së 8-të “A”

Lutje: frymëzuar nga Ungjilli i së dielës së 8-të “A”

S’është kush që na e kalon

o Zoti im,

kur këmbët i dredhim

kah shtegu i shpëtimit.

Ne, që e lëmë hapur

portën kah udha e ikjes

e dalja e sigurisë!

E këtë e quajmë urti!

Se, Zot ti e di

e e dinë të gjithë

se në këtë botë të sertë

mbyllur në vetvete:

“Gjithçka mund të ndodhë!”.

 

Vërtet zemrën na e ngroh

kjo - feja jonë,

dhe entuziazmi,

që  Fjalët e Tua

ngjallin në çdo shpirt,

po që pastaj aspak nuk na pengojnë

për t’i përbuzur paktet

që di t’i lidhë

pa turp edhe pa frikë

ndërgjegjja jonë.

Pakte, që porsi korbat

na fluturojnë në shpirt,

për t’i shtënë në dorë

të mirat e kësaj bote,

që duket se na mbrojnë,

në rast nevoje.

Po ari edhe skeptri

Rreziqe mund të jenë

n’shtegtim – Ti na e kujton

edhe na porosit:

“Nëse do të nisesh për udhë,

shtegto më mirë si lypës!”.

 

Ti pabesive tona

maskën krejtësisht ua çjerr

e pa shumë fjalë.

na vë para vendimit

të qartë, pa  asnjë mëdyshje:

O Zotin, o paranë!

Besimin pa kushte në Ungjill,

o taksën e paguar

për  shpresa të kota!

Ti s’na lejon, o Zot,

të ndezim dy qirinj

njëherësh në një altar:

një qiri dylli për Ty,

e ‘i tjetër, dhjami,

për “hijet krejt të zeza”

që hap për hap

na ndjekin pas:

hijen e pasurisë

e hijen  e pushtetit.

 

Po ti i quan me emër

ankthet tona pa fund!

Gulçet krejt pa dobi,

që prej një hurdhe

të vetme na gurrojnë,

e na përmbytin;

prej fesë sonë të paktë,

e prej theqafjes sonë

për pasuri,

për të gëzuar të gjitha të mirat

që t’i jep bota;

pas tyre për ta fshehur,

shpirtin njerëzor,

që mbetet bosh pa Ty

e në kohë humbet,

kur rri larg Teje, o Zot.

Jeta që shkon drejt teje

s’i trembet vdekjes,

se lind përsëri atje,

ku ndahet dita nga nata!