Ապրի'նք իբրեւ ''Լոյսի որդիներ''. Հայր Գէորգ Ծ. Վ. Զապարեանի խորհրդածութիւնը։

Խաւարն  ու  լոյսը,  բարին  ու  չարը,  գեղեցիկն  ու  տգեղը  բոյն  դրած  են  մեր էութեան մէջ: Մերթ բարին մեզ կ'առինքնէ, մերթ չարը մեզ կը հրապուրէ: Ո'չ ոք զերծ  է  այս  հակոտնեայ  զոյգ  հակումներէն:  Ինքնախաբէութեան  զոհ  է  ան,  որ գիտակից  չէ  այս  անհերքելի  իրողութեան:  Առ  այդ,  անխռովաբար,  մենք  մեզ ընդունինք  մեր  ոյժերով  ու  տկարութիւններով,  որպէսզի  ընդունակ  դառնանք լոյսը ընկալելու  եւ խաւարը վանելու:

Այս  առնչութեամբ,  յիշարժան  է  Ս.  Պօղոսի  խօսքը. «  Ինչ  որ  կ'ընեմ՝  չեմ հասկնար,  թէ  ինչո'ւ  կ'ընեմ:  Որովհետեւ  ուզածս  չէ',  որ  կ'ընեմ,  այլ  ակառակը՝ ատած բանս է, որ կ'ընեմ...Ի՜նչ խղճալի մարդ եմ: Ո՞վ զիս պիտի փրկէ մահուան դատապարտուած  այս  մարմինէն  »  (Հռմ.  7,  15  եւ 24):  Պօղոս  առաքեալը,  սակայն,  գիտէ,  որ  իր վիճակը  յուսահատական  չէ,  քանի  որ  Քրիստոս իրեն  մօտեցած  էր,  հետը  խօսած,  զինք հարցադրած,  զինք  կոչած՝  իրեն  հետեւելու,  զինք հեթանոսներուն  առաքեալ  անուանած,  եւ  ի վերջոյ՝  զինք  «լոյսի  որդի»  դարձուցած  (Եփս. 5, 8):

Այս  կերպով, Պօղոս առաքեալ  ատակ դարձած էր՝ իր  անձէն  ներս  տիրող խաւարը  ետ  մղել՝  Յիսուսի սփռած  լոյսով  ողողուելու  համար:  Այդ  լոյսը նոյնինքն  Քրիստոսի  սեփական  կեանքն  է:

Այնուհետեւ,  Առաքեալը  Քրիստոսով  կ'ապրի  եւ այս  պատճառով  կ'ըսէ.  «ինծի  համար  կեանքը Քրիստոս է, ուստի մեռնիլ՝ այդ կեանքը շահիլ կը նշանակէ» (Փլպ. 1, 21):

Մենք  կոչուած  ենք  ապրելու  կեանք  մը՝  Ս.  Պօղոս  առաքեալին  ապրած կեանքին  նման,  իւրաքանչիւր  անձ  իր  կոչումին  պահանջածին  եւ  Աստուծոյ սպասածին համաձայն: Մեր ընդունած մկրտութեան րոպէէն սկսեալ, Քրիստոս մեր  մէջ  կը  բնակի  ու  մեզ  կը  լուսաւորէ:  Արդարեւ,  մկրտութենէն  անմիջապէս վերջ  Դրոշմի  խորհուրդը  մատակարարած  ատեն,  քահանան  մանուկին կնքահօր  կը յանձնէ մոմ  մը  ըսելով՝  «Ա'ռ այս  վառած  մոմը  եւ անբիծ  պահպանէ' դրոշմդ,  պահէ'  Աստուծոյ  պատուիրանները,  որպէսզի  երբ  Տէրը  հարսանիքի գայ,  անոր  առջեւ  ելլես  բոլոր  սուրբերուն  հետ  եւ  ժառանգես  յաւիտենական կեանքը»:  Գեղեցիկ  ու  խորիմաստ  աղօթք  մը,  որ  կ'արձագանգէ  Սուրբ  Պօղոսի  խօսքին,  թէ  «  Ժամանակ  մը  խաւար  էիք,  սակայն  հիմա  որ  Տիրոջ  միացաք՝  լոյս էք: Հետեւաբար լոյսի որդիներուն վայել ձեւով ապրեցէ'ք» (Եփս. 5, 8):

Առաքեալին  յորդորն  է,  որ  ապրինք  իբրեւ  «լոյսի  որդիներ»,  մերժելով մեղքի խաւարին վերադառնալ:

Բայց  ի՞նչպէս:  Ի՞նչ  ընելու  ենք  ապրելու  համար  լոյսին  մէջ:  Հետեւեալ պատասխանը կարելի է տալ.

-  Սերտելով  Աստուծոյ  Խօսքը  եւ  խոկալով  անոր  վրայ:  Սաղմոսերգուն կը բացագանչէ՝ «Քու խօսքդ իմ ոտքերուս ճրագ է եւ իմ շաւիղներուս՝

լոյս» (Սղմ 119, 105):

-  Աչալրջութեամբ  գործադրենք  սիրոյ  պատուիրանը,  զոր  Յիսուս  մեզի տուաւ՝ ծառայելու քան ուրիշներէն ծառայութիւն սպասելու, ներելու,

մեր  սիրտը  հեռու  պահելու  աշխարհի  վաղանցուկ  բարիքներէն,  եւ մանաւանդ սիրոյ մէջ աճելու:

-  Սէրը  լոյս  է:  Ցորչափ  սիրով  ապրինք՝  Աստուծոյ  լոյսը  տեղ  պիտի գտնէ  մեր  սրտին  մէջ  ու  մեզ  պիտի  լուսաւորէ՝  ապրելու  համար

«իբրեւ լոյսի որդիներ»:

Հ. Գ. Զ.