Si sot, më 8 janar 1980, vdiq në burg dëshmitari i fesë së krishterë, imzot
Ernest Çoba, kryeipeshkëv i Shkodrës, pasi, në kundërshtim me natyrën e tij
të butë e të brishtë, e dëshmoi me heroizëm të pashoq Krishtin ndër tortura mizore,
që ia shkurtuan edhe jetën. U bë kështu model për të krishterët e grigjës që i qe
besuar.
Imzot Ernest Çoba lindi më 16 shkurt 1912 në një familje të vjetër qytetare shkodrane.
Mësimet e para dhe ato të mesme i kreu në Seminarin Papnor. U shugurua meshtar më
9 shkurt 1936. Kreu detyra të ndryshme pranë seminarit papnor, ku ishte përgatitur.
Shërbeu edhe si mësues i besimit ndër shkollat e qytetit.
Pas vdekjes së imzot Thaçit dhe arrestimit të dom Mikel Koliqit, kreu njëherësh detyrën
e zëvendës-famullitarit dhe të famullitarit të Shkodrës. Ishte një nga ipeshkvijtë
që u shugurua në kohën më kritike për Kishën, kur bëheshin përpjekjet për ta shkëputur
nga Selia e Shenjtë. I vetmi ipeshkëv që ishte ende gjallë e jo në pranga, imzot Bernardin
Shllaku, e shuguroi imzot Ernest Çobën, së bashku me ipeshkvin e Durrësit, imzot Pjetër
Demën më 20 prill të vitit 1952.
Vishte petkat (paramentet) liturgjike me ngjyrë të kuqe, në kohën kur kjo ngjyrë
simbolizonte gjakun e sivëllezërve të tij, që derdhej pa kursim ndër zaje të shkreta
për Fé e Atdhé. Ai merrte në duar një mision, që i ngjiste shumë misionit të ipeshkvijve
të parë të krishterimit, të cilët shumë shpesh e bënë më të theksuar të kuqen e petkut
të tyre, duke e ngjyrosur me gjakun e derdhur amfiteatrove për t'i qëndruar besnikë
Krishtit dhe Zëvendësit të tij mbi tokë, Papës së Romës.
Pak kohë pas shugurimit të tij, imzot Shllaku vdiq. Dioqeza e Shkodrës, që mbas shkëputjes
nga dioqeza e Tivarit, kishte pasur pesë ipeshkvij të mëdhenj: Imzot Karl Pooten,
Pashko Guerinin, Jak Serreqin, Lazër Mjedën e Gaspër Thaçin, mbeti ndër duart e ipeshkvit
të butë, të ëmbël, simbol i gjallë i dashurisë së krishterë, imzot Ernest Çobës.
Ja si e përshkruan, ipeshkvi ndihmës i Shkodrës, pas rënies së diktaturës komuniste,
imzot Zef Simoni në librin e tij "Portrete klerikësh katolikë":
Imzot Ernest Çoba" kishte trup të shkurtë, sy të shkathët, gjysmë të mshehun mbas
syzeve të errëta kur shërbente në kishë apo në zyrë. Kishte cilësi të mira: ishte
i përvujtë, kryeulun, i qetë, i matun, i palodhun në shërbime, deri ndër ato që nuk
i përkitshin si ipeshkëv. Monsinjori do të gjindej çdo ditë, mbasi kremtonte Meshën
e orës 6, mbi krye të sëmurëve të qytetit, ndër koliba, tue çue sakramendet shenjte,
ndërmjet fëmijëve në orë katekizmi masiv, kur Kisha e madhe gumëzhinte nga zanet fëminore.
Kjo bani të fitonte popullaritet të madh e simpati, sidomos ndërmjet të vorfënve.
Qe drejtues i shoqnisë së Kryqtarëve të vegjël pranë etërve jezuitë, njohës i tri
gjuhëve të huaja, specialist i teologjisë morale dhe i lëndëve të besimit, e jo ma
pak, meshtar praktik në punët e fesë e të liturgjisë.
Nuk mujti të marrë pjesë në Koncilin II të Vatikanit por, me largpamësinë e tij, bani
të depërtojë fryma e Koncilit në gjithë jetën e Kishës. Pati guximin të mblidhte një
grup dëshirtarësh për rrugën e meshtarisë dhe të shuguronte shatë prej tyne, ashtu
si dhe guximin të mbante lidhje të ngushta me Selinë e Shenjtë, duke shfrytëzue të
gjitha mjetet dhe rrugët e mundëshme".
Në prag të mbylljes së Kishave, në një të diel të hidhur, në sa ishte thirrur që të
akuzohej nga regjimi komunist, imzot Ernest Çoba u kthye në akuzues, duke mbajtur
një fjalim të zjarrtë, që i ngjiste predikimii, për të mbrojtur Zotin e sulmuar, Kishat
në prag të rrënimit të madh.
Megjithatë, jo shumë kohë më vonë dyert e Kishave e të Tempujve tjerë të Zotit, do
të mbylleshin. Atëherë imzot Ernest Çoba u detyrua të kthehej pranë familjes. Prej
derës atërore doli me pranga ndër duar. Ishte viti 1976. Gjyqi komunist e dënoi me
25 vjet burgim, si të ishte më i madhi kriminel. Akuzohej se kishte mbajtur lidhje
me Selinë e Shenjtë me anën e legatës italiane.
Vuajti me durim të pashoq, me shqetësimin e vetëm që t'i ngjante sa më shumë Krishtit
në Kalvar, derisa vdiq në spitalin e burgut në Tiranës më 8 janar 1980. Ishte një
vdekje misterioze, - siç dëshmon në librin e lartpërmendur Imzot Simoni.
Mbyllte sytë pas një injeksioni që iu bë në ditët e para të janarit 1980, pak ditë para përkujtimit të Shën Ernestit. Për figurën e tij është shkruar disa herë, por nuk janë bërë ende përpjekje serioze për të mbledhur dëshmitë mbi qëndrimin heroik dhe fundin e tij.
All the contents on this site are copyrighted ©. |