Lutja apo urata është themelore për jetën shpirtërore të njeriut. Këtë na mëson
e porosit Kisha. Lutja është një pik themelore referimi për rritjen tonë shpirtërore
e kështu le t’i kthehemi temës së lutjes sot në festën liturgjike të shën Agostinit
ipeshkëv të Iponës, pikërisht me ndihmën e këtij teologu e filozofi, të ndalemi se
te kuptimi që ka “lutja” për të krishterët.
Në “Letrën për Probën”, shën Agostini i Iponës thotë qartë se çdo njeri e ka brenda
vetes dëshirën për t’u lutur. Në praktikën asketike është e njohur “lutja e vazhdueshme”,
e cila e impenjon njeriun ditë e natë, me një frazë, sa të shkurtër, aq domethënëse:
“O Zot, Jezu Krisht, ki mëshirë për mua!” Kështu, vetë jeta e njeriut kthehet në lutje,
siç thoshte Shën Pali Apostull, i cili në Letrën e parë drejtuar Selanikasve, i këshillon:
“Lutuni pa u ndalur”(5,17). Për shën Agostinin, kjo frazë do të thotë: “Dëshironi,
pa u lodhur, të merrni si dhuratë prej Atij, i vetmi që mund t’ua japë, jetën e lumnueshme,
e cila s’është tjetër, veçse jeta e amshuar”(Letra 130, Agostini Probes, 8, 15-9,
18, f. 89-93).
Por një shprehje e Jezu Krishtit në Ungjillin e shën Mateut, na paralajmëron të mos
themi fjalë të kota në lutje, sepse Zoti e di mirë për çfarë kemi nevojë: “Kur të
luteni, mos e teproni me fjalë të kota porsi paganët: ata mendojnë se do t’u plotësohet
lutja nëse thonë shumë fjalë”(6,7). Është pikërisht në këtë çast, që Krishti u mëson
dishepujve të vet lutjen kryesore të krishterimit “Atë Ynë-n”.
Shën Agostini, gjithnjë në Letrat drejtuar Probës, na udhëheq nëpër frazat e “Atynës”,
duke na ndihmuar ta kuptojmë drejt atë: “Për ne, fjalët janë të nevojshme, sepse kështu
i thërrasim mendjes dhe kuptojmë se ç’i kërkojmë Zotit, por të mos kujtojmë se me
këto fjalë mund t’i sugjerojmë ndonjë gjë Hyjit, ose ta detyrojmë të bëjë vullnetin
tonë".
Kur themi: “U shenjtëroftë emri Yt”, e nxisim vetveten të dëshirojmë
që emri i Hyjit, i cili është gjithmonë i shenjtë, të konsiderohet i shenjtë edhe
në mesin e njerëzve, të mos përçmohet, gjë kjo, që nuk i sjell përfitime Zotit, por
njerëzve.
Kur themi: “Ardhtë Mbretëria Jote”, e cila do të vijë pa tjetër,
duam-s’duam ne, e nxisim veten ta dëshirojmë atë mbretëri, që të vijë për ne e të
jemi të denjë për të.
Kur themi: “U bëftë Vullnesa Jote si në qiell ashtu dhe në tokë”,
ne i kërkojmë Zotit të jemi të gatshëm e të bindur për të zbatuar vullnetin e Tij,
në atë mënyrë, që ia zbatojnë engjëjt e qiellit.
Kur themi: “Bukën tonë të përditshme, na e jep sot”, me fjalën “sot”,
kuptojmë “kohën e tashme”, në të cilën ose kërkojmë të gjitha gjërat e mjaftueshme
për të jetuar, më e rëndësishmja prej të cilave është “buka”, ose dëshirojmë sakramentin
e besimtarëve, që është i nevojshëm në këtë jetë, për të arritur lumturinë, jo të
kësaj bote, por të botës së amshuar.
Kur themi: “Na i fal fajet tona si i falim ne fajtorët tanë”, i thërrasim
mendjes se duhet të bëjmë diçka për ta merituar këtë hir.
Kur themi: “Mos na le të biem në tundim”, kërkojmë që të mos na gënjejnë
e të mos biem në tundim e në dhimbje, kur na duket se na mungon ndihma hyjnore.
Kur themi: “Na liro nga e keqja”, i kujtojmë vetes se akoma nuk e
zotërojmë të mirën, në të cilën nuk do të vuajmë asnjë të keqe.
Fjalët e fundit të lutjes së Zotit kanë një kuptim kaq të madh, sa çdo i krishterë,
në çdo lloj mundimi, kur i shqipton, loton e gjëmon, por këtu fillon, këtu ndalet
e këtu përfundon lutja e tij… Fjalët tjera që themi… nuk shprehin tjetër, veçse gjithçka
përmbahet në lutjen, që na ka mësuar Zoti, nëse e themi mirë e si duhet. Kush thotë
gjëra, që s’kanë të bëjnë me këtë lutje ungjillore, …lutet sipas kërkesave të trupit…
të rilindurit në Shpirtin Shenjt duhet të luten vetëm sipas kërkesave të shpirtit”,
përfundon shën Agostini (Letra 130, Agostini Probes, 11, 21-12, 22, f. 93-95).
All the contents on this site are copyrighted ©. |