Papa, thirrje për Ukrainën. “Jezusi, jo mendësia e botës, na e shuan urinë për amshimin

 Një thirrje për paqe në Ukrainë, ku konflikti vijon, i ndjekur me shqetësim të thellë nga Papa, dhe një reflektim kushtuar besnikërisë ndaj Krishtit, sipas porosive të Ungjillit të së dielës: besnikëri e vënë në krizë nga “mendësia e botës”, që nganjëherë përpiqet ta ligështojë  shpirtin e Ungjillit në jetën e të krishterëve.

Ishin këto, dy pikat, rreth të cilave Papa Françesku e shtjelloi lutjen e Engjëllit të Tënzot në Sheshin e Shën Pjetrit,  në praninë e mijëra njerëzve nga të katër anët e botës.

Çdo zonë e botës, ku ndizet lufta, është periferi e qytetërimit, e shtëpisë së përbashkët, e Papa i periferive, sa herë del në dritaren e Engjëllit të Tënzot, shikon larg, shumë larg. Sot shikimi i Atit të Shenjtë u ngul mbi Ukrainën, këtë periferi të Evropës lindore, ku vijon konflikti, të cilin mediat e vënë në faqet e para me shumë ndërprerje, por që javët e fundit, vërejti Françesku, është ashpëruar deri në atë pikë, sa, siç ceket në kronikat, e shtyu presidentin ukrainas Poroshenko të pohojë se mund të zgjasë me dhjetra vite. Po Papa nuk mendon për luftën, mendon për dialogun. Sipas Françeskut, çdo kohë është e përshtatshme për dialog e për paqe. E, në përfundim të lutjes mariane, i fton përsëri të gjithë të mos e shikojnë si utopike këtë shpresë:

“Përsëris thirrjen time të ngutshme, që të respektohen angazhimet e marra për të arritur në paqësimin e, me ndihmën e organizatave e të njerëzve vullnetmirë, t’i jepet përgjigje emergjencës humanitare në vend. Zoti i dhëntë hirin e paqes Ukrainës, që përgatitet të kremtojë nesër, festën kombëtare”.

Të zhgënjyerit nga Mesia

Nga një zonë e tronditur prej armëve, tek shpirtrat e tronditur të dishepujve të Krishtit. Në sfondin e fragmentit të Ungjillit, propozuar nga liturgjia e sotme, ndjehet fort pakënaqësia e turmës. Shumë prej atyre, të cilëve Mesia ua shoi urinë mrekullisht, duke shumëzuar bukët e peshqit, mbetën keq, ngaqë fjalët e Mesisë e përjashtojnë ëndrrën e tyre të lavdisë. E kjo, sepse ky Mesi, kujtoi Françesku, e quan veten “Bukë e rënë nga qielli”, e arrin deri atje, sa ta paraflasë vdekjen, duke pohuar “se do ta jepte korpin e vet, si ushqim e gjakun e vet, si pije”. Pak e aspak i pëlqen turmës një perspektivë e tillë:

“Këto fjalë i zhgënjejnë njerëzit. I gjykojnë si të padenja për Mesinë, që duhet të ishte ‘fitimtar’. Me këtë sy e shikonin disa prej tyre Jezusin, si Mesi, i cili duhet të fliste e të vepronte në mënyrë, që misioni i tij të kishte sukses. Madje, menjëherë. Por pikërisht për këtë gaboheshin; për mënyrën si e kuptonin misionin e Mesisë! Deri dishepujt nuk arrijnë t’i pranojnë këto fjalë, tepër tronditëse, të Mësuesit”.

Fjalë, që vënë në krizë

Nuk i pranojnë ndonëse, në të vërtetë, i kanë kuptuar, edhe tepër mirë, fjalët e Jezusit, të cilat nuk duan t’i dëgjojnë, ngaqë e vënë në krizë mendësinë e tyre, ashtu si na vënë ne, shtoi Papa, fjalët e Tij, përballë shpirtit të botës, mendësisë së  saj:

“Por Jezusi jep çelësin për t’i kapërcyer vështirësitë: çelës i përbërë nga tri elemente. Elementi i parë, zanafilla e Tij hyjnore: ‘Ai zbriti nga qielli e do të ngjitej përsëri atje, ku ishte më parë’. I dyti, fjalët e Tij mund të kuptohen vetëm përmes veprimit të Shpirtit Shenjt, Atij, që jep jetë (…). I treti: shkaku i vërtetë i moskuptimit të fjalëve të Tij, është mungesa e fesë: ‘Ndërmjet jush ka edhe nga ata, që nuk besojnë’, thotë Jezusi”.

Çështje, që ka të bëjë me zgjedhjen e rrugës

Por Jezusi, kujtoi Françesku, nuk tërhiqet as nga pakënaqësia e të vetëve, madje i detyron të zgjedhin një rrugë të mirëpërcaktuar: - “Edhe ju doni të shkoni!?” - i pyet. E Pjetri përgjigjet në emër të të gjithëve: “Zot, e tek kush të shkojmë? Vetëm ti ke fjalët e jetës së pasosur”. Papa tërheq vëmendjen pikërisht mbi këtë dëshmim të fesë: “Nuk thotë – vëren – ‘ku do të shkojmë?’, por ‘tek kush do shkojmë?’":

“Problemi themelor nuk është të shkosh e ta braktisësh veprën e nisur, por tek kush duhet shkuar. Nga pyetja e Pjetrit, ne kuptojmë se besnikëria ndaj Zotit, është besnikëri ndaj një vetjeje, me të cilën lidhesh, për të ecur së bashku në të njëjtën udhë. E kjo Vetje është Jezusi. Gjithçka mund të na japë bota e mund të marrim prej saj, nuk na e shuan etjen, as urinë për pafundësinë, për amshimin. Kemi nevojë për Jezusin, për të ndenjur me Të, për t’u shtruar në sofrën e Tij, për të dëgjuar fjalët e jetës së pasosur”.

Kush është Jezusi për mua

Krishti nuk është ndonjë element plotësues: është ‘bukë e gjallë”, vijoi Françesku, e në vijim i ftoi të gjithë të heshtin një çast, për të rrëmuar ndërgjegjet e për të përsëritur, edhe gjatë gjithë javës, atë, që për të krishterin është nëna e të gjitha pyetjeve:

“’Kush është Jezusi për mua? Është thjesht një emër? Një ide? Është vetëm  personalitet historik? Apo është me të vërtetë Ai, që më do, që flijoi jetën për mua e që ecën përkrah meje?’. ‘E për ty, kush është Jezusi? A je me Jezusin? Përpiqesh ta njohësh Fjalën e Tij? A e lexon Ungjillin çdo ditë, së paku një copëz, për ta njohur  nga afër Jezusin? A e ke Ungjillin e vogël në xhep? Në çantë? Për ta lexuar kudo? Sepse, mos harroni, sa më shumë që jemi me Të, aq më shumë na shtohet dëshira për të ndenjur me Të’”.