Medardi lindi në Vermandois të Francës, në një datë të panjohur, vdiq rreth vitit
560 në Saint-Quetin, po në Francë. I ati qe një nga frankët që pushtuan Galinë nën
udhëheqjen e mbretit Klodoveu. E ama ishte nga një familje galo-romake. Familja e
shenjtit i përkiste klasës fisnike të popullit të pushtuar. Vetë Medardi ishte një
nga përfaqësuesit e breznisë së parë “franceze”, që lindi nga përzierja e dy fiseve.
Si kreu studimet në Viromandensium (Saint-Quetin-i i sotëm) u shugurua meshtar e u
bë menjëherë i njohur, sepse nisi të bënte mrekulli. Një ditë ai, ndërsa ishte duke
iu lutur Hyjit, dëgjoi një kambanë që binte papushim për të lajmëruar vjedhjen e një
lope. E luti të heshtë e kambana pushoi menjëherë. Më pas shpërndau një luzmë bletësh,
që ishin ngritur të tërbuara nga zgjoi e kishin sulmuar një njeri që donte të vidhte
zgjoin me gjithë mjaltë. Po i bënte favor hajdutëve e gjëja që të çudit më shumë,
është se ishin duke e vjedhur atë vetë: ishte e tija lopa, e i tiji ishte edhe zgjoi
i bletëve. Më pas do të ndihmonte të ikte nga vreshta e tij një hajdut tjetër, që
po i vidhte rrush. Rrëfime naive këto, ndoshta thjeshtë legjenda popullore, por gjithsesi
shërbejnë për të vënë në dukje bujarinë e jashtëzakonshme të këtij priftit të thjeshtë.
Në romanin “Të mjerët” shkruar nga Viktor Hugo, njihemi me figurën e ipeshkvit Benvenuto
Myriel di Digne, i cili jo vetëm i falë atij që e kishte vjedhur, argjendarinë e tryezës,
por i dhuron edhe dy shandana të çmuar, që nuk kishte arritur t’i vidhte. Besojmë
se Hugoi e krijoi këtë personazh kaq prekës e bindës, duke u frymëzuar pikërisht nga
bujaria e jashtëzakonshme e Medardit, për të cilin populli kishte thurur shumë rrëfime
të thjeshta, që kalonin gojë më gojë, duke u bërë pronë e gjithë popullit.
Rreth vitit 545 ishte ipeshkëv në Saint-Quetin, në trojet mbi të cilat mbretëronte
Klotari I, njëri nga të katër bijtë e Klodoveut të cilët, pas vdekjes së babait, e
ndanë perandorinë në katër pjesë, Më pas, si i vdiqën vëllezërit, Klotari mbretëroi
i vetëm mbi frankët.
Një ditë në kryeipeshkvinë e Medardit në Saint-Quetin arriti një grua e dëshpruar.
Ishte Radegonda, e bija e mbretit të Turingisë, që kishte ardhur në oborrin e Klotarit
I si “plaçkë lufte” e më pas ishte bërë gruaja e tij: grua e pafat, e tradhtuar dhe
e fyer vazhdimisht nga i shoqi, i cili kishte arritur deri atje, sa të vriste njërin
nga vëllezërit e vet. Gruaja nuk mundi ta duronte më as mbretin e as oborrin e tij.
I lindi dëshira të ikte, të bëhej murgeshë. Trokiti tek porta e ipeshkvit. Medardi
e mirëpriti, e bëri diakoneshë dhe i hapi rrugën drejt një jete të re. Radegonda themeloi
një kuvend dhe një spital në Poitiers. E kjo është edhe ngjarja më e rëndësishme që
shënohet në kronikat e ipeshkvisë së Medardit, që zgjati pesëmbëdhjetë vjet.
Kur vdiq shenjti, mbreti Klotar, i penduar për të këqijat që kishte bërë, urdhëroi
që të mbartej trupi i shenjtit në Soisson, asokohe kryeqytet i mbretërisë. Këtu e
varrosi në një varr, mbi të cilin ngriti Kishën dhe abacinë e Shën Medardit. E aty
u varros edhe vetë mbreti, vdekur në vitin 651. Kulti për ipeshkvin shenjt filloi
shumë shpejt. Populli vijoi t’ia përhapte famën, derisa emri i tij u shkrua në Martirologun
Jeronimian e pastaj edhe në atë Romak.
Shën Medardi, emër që vjen nga gjermanishtja e do të thotë “i nderuar”, është pajtor
qiellor i të sëmurëve nga dhimbjet e dhëmbëve. Simboli i tij është shkopi baritor.
All the contents on this site are copyrighted ©. |