Lutja e Jezusit para vdekjes, është në qendër të vëmendjes së Kishës, sot të Premten
e Madhe të Pashkëve. Sipas shembullit të Krishtit, para situatave më të vështira e
të dhimbshme, atëherë kur duket se Zoti nuk dëgjon, nuk duhet të kemi frikë t’ia besojmë
Atij peshën që bartim në zemrën tonë. Çdo njeri, që ecën në udhët e vështira të jetës,
e njeh mirë dhimbjen. Në shpirt e në trup të vet, apo të njerëzve, që i do. I njeh
mirë edhe situatat e dhimbshme, në të cilat i duket se Zoti nuk ia kupton vuajtjen
e nuk ia dëgjon britmën. I duket, por nuk është ashtu! Zoti është pranë përherë, Zoti
na dëgjon gjithnjë. Nuk duhet të kemi frikë, e as të ndjehemi të vetmuar, të braktisur
nga toka e nga qielli. Në situata të tilla, duhet t’ia besojmë Atij gjithë barrën
e dhimbjes e të ankthit të zemrës sonë të brishtë. T’ia besojmë zemrës së tij, zemrën
tonë.
Kështu shprehet liturgjia e shenjtë, mes tjerash, kushtuar lutjes së Jezusit para
vdekjes mbi kryq.
Kisha sot, të Premten e Madhe të Pashkëve, na flet për çastet e fundme të jetës tokësore
të Jezu Krishtit, për gjashtë orët e tmerrshme të Zotit mbi kryq. Duke u nisur nga
këto orë, na propozon edhe një reflektim mbi errësirën e këtyre çasteve e mbi britmën
e Krishtit: “Zoti im, Zoti im, pse më braktise?”, që çdo besimtar e përsërit në orët
e ankthit: ashtu si Krishti, ose me një ndryshim të vogël, shenjë shprese e ngushëllimi:
“Zoti im, Zoti, im, mos më lësho dore!”.
Të ndalemi tek lutja e Jezusit në prag të vdekjes, përshkruar nga dy ungjilltarë,
Marku e Mateu, si në greqisht, gjuhë në të cilën u shkrua rrëfimi i tyre, ashtu edhe
në një përzierje të hebraishtes me aramajishten, për të bërë që të kumbojë në shekuj
jo vetëm përmbajtja, por edhe tingëllimi rrënëqethës i kësaj lutjeje të fundme, që
doli nga buzët e shkrumbuara prej uthullës, të Jezusit: “Eloì, Eloì, lemà sabactàni?”.
Krishti ishte i rrethuar me njerëz që e tallnin, që ndiqnin me cinizëm shfaqjen makabre,
që nuk mundeshin e as nuk donin ta kuptonin lutjen e Tij. I duket, prandaj, sikur
zhytet në një errësirë të thellë, që dyndet jo vetëm mbi të, por edhe mbi gjithë botën.
Atëherë britma e tij gris tisin e territ. Lutja e të Kryqëzuarit tregon se njëherësh
me peshën e vuajtjes e të vdekjes, të braktisjes e të mungesës së Zotit, Ai e ndjen
praninë e Atit. Ati është aty, është pranë, e miraton aktin më të lartë të dashurisë,
të dhurimit të plotë të vetvetes, ndonëse nuk dëgjohet, si në çaste të tjera, zëri
i Tij, që vjen nga lart. Në orët e ankthit, lutja kthehet në britmë. E kështu na ndodh
edhe ne. Në orët e vuajtjes e të dhimbjes, lutja jonë drejtuar Zotit bëhet britmë,
në përpjekjen e dëshpëruar për t’u kapur deri në kupë të qiellit.
Para situatave më të vështira e më të dhimbshme, kur duket se Zoti hesht, nuk duhet
të trembemi, por ta lëshojmë në dorë të tij gjithë peshën ndrydhëse të zemrës sonë;
nuk duhet të kemi frikë, por ta bërtasim në kupë të qiellit dhimbjen, që Zoti të
na e dëgjojë lutjen.
Kur të gjithë e braktisin, kur e rrahin dhe e poshtërojnë, Jezusi lutet, me bindjen
e plotë se Ati është pranë, edhe në këtë orë, mbi të cilën peshon gjithë tragjedia
njerëzore e vdekjes, e vdekjeve.
Ka rëndësi të kuptohet se britma e Jezusit nuk është britma e njeriut, që shkon i
dëshpëruar e shpresëhumbur drejt vdekjes, e as britma e atij, që beson se është krejtësisht
i braktisur. Jezusi, në këtë çast, bën të vetin Psalmin 22, Psalm i popullit të Izraelit,
që vuan, e kështu merr mbi vete jo vetëm vuajtjen e popullit të vet, por edhe atë
të të gjithë njerëzve, që shkelen nën thundrën e së keqes e, njëkohësisht, e çon gjithë
këtë dhimbje, të pakufishme, në zemrën e vetë Zotit, i sigurt se britma e tij do të
dëgjohet në ringjallje. Britma e dhimbjes së fundme shkëputet nga kraharori me bindjen
e plotë se përgjigjja e Zotit nuk do të mungojë, se shpëtimi është afër, e jo vetëm
për Jezusin, por për shumëkënd.
Në lutjen e Krishtit ndjehet fuqimisht besimi e lëshimi i plotë në dorë të Zotit,
edhe kur duket se Ai mungon, hesht, duke ndjekur një plan krejt të pakuptueshëm për
ne, të vdekshmit. Jezusi nuk vuan vetëm. Vuan me ne e për ne. Vuajtja e Tij buron
nga dashuria e mbart në vetvete shëlbimin, fitoren e dashurisë mbi vdekjen. Në çastin
e fundit, zemra e shporuar e Jezusit nuk mund të mos e ndjejë dhimbjen, por ndjen
njëkohësisht, edhe sigurinë, që buron nga prania e Atit e edhe nga miratimi i planit
të Tij, shpëtimtar për mbarë njerëzimin.
Edhe ne e dimë mirë ç’do të thotë ‘e sotme’ e vuajtjes, e heshtjes së Zotit, dhe e
shprehim shumë herë në lutje; por e dimë mirë edhe ç’do të thotë ‘e sotme’ e ringjalljes,
e përgjigjes së Zotit, që merr mbi vete gjithë barrën e padurueshme të vuajtjeve tona,
për t’i mbartur së bashku me ne e për të na ngjallur shpresën se do t’i mundim.
Kjo ndodh, sepse në lutje i çojmë para Zotit kryqet tona të përditshme, me bindjen
se Ati Qiellor është pranë nesh e na dëgjon. Britma e Jezusit na kujton se nuk duhet
të lutemi vetëm për vete, për problemet tona, por edhe për nevojat e vuajtjet e të
tjerëve. Urata e Jezusit në grahma mbi kryq na mëson të lutemi me dashuri për shumë
vëllezër e motra, që mbartin mbi supe barrën e rëndë të jetës së përditshme, kalojnë
çaste të vështira, durojnë dhimbje të padurueshme, nuk i ngushëllon askush. Ta çojmë,
përmes lutjes, këtë rektim të zemrës njerëzore, para zemrës së Zotit, që të gjithë
ta ndjenë dashurinë e Atij, që nuk të braktis kurrë.
O Zot, Jezus,
mundimet tua
janë historia e mbarë njerëzimit:
ajo histori në të cilën të mirët poshtërohen,
të butët... kërcënohen,
të ndershmit… shtypen
e ata që e kanë zemrën e pastër, vihen keqas në lojë.
Kush do të jetë fitimtari?
Kush do ta thotë fjalën e fundit?
O Zot Jezus,
ne besojmë se Ti je fjala e fundit:
në Ty të mirët tashmë kanë fituar,
në Ty të butët kanë ngadhënjyer tashmë,
në Ty të ndershmit kurorëzohen
e zemërpastrit ndrisin si yjet nëpër natë.
O Zot Jezus,
sonte po përshkojmë udhën e kryqit tënd,
duke e ditur mirë se është edhe udha jonë.
Por një bindje na ndrit:
udha nuk mbaron mbi kryq,
udha vijon,
shkon në Mbretërinë e Jetës
e në shpërthimin e Gëzimit
që më askush s’do të mund të na e rrëmbejë!
O Jezus, ndalohem mendueshëm
tek këmbët e kryqit tënd:
‘E kam ndërtuar edhe unë me mëkatet e mia!
Mirësia jote, që nuk mbrohet
e pranon të kryqëzohet
është mister që i kalon kufijtë e kuptimit tim
e më prekë thellësisht.
O Zot, ke ardhur në botë për mua,
për të më kërkuar, për të më prirë
drejt përqafimit të Atit:
përqafimit që më mungon!
Ti je Fytyra e mirësisë
e e mëshirës;
prandaj dëshiron të më shpëtosh!
Në shpirtin tim ka tepër egoizëm:
eja me dhembshurinë tënde të pafund!
Në shpirtin tim ka mburrje e ligësi,
eja me butësinë e përvujtërinë tënde!
O Zot, jam unë mëkatari që shpëtimin pret,
Jam djali plëngprishës që duhet të kthehet!
O Zot ma fal dhantinë e lotëve ndër sy,
Për të gjetur lirinë e jetën
Paqen me Ty e gëzimin me Ty.
O Zot, Jezus,
mundimet tua
janë historia e mbarë njerëzimit:
ajo histori në të cilën të mirët poshtërohen,
të butët... kërcënohen,
të ndershmit… shtypen
e ata që e kanë zemrën e pastër, vihen keqas në lojë.
Kush do të jetë fitimtari?
Kush do ta thotë fjalën e fundit?
O Zot Jezus,
ne besojmë se Ti je fjala e fundit:
në Ty të mirët tashmë kanë fituar,
në Ty të butët kanë ngadhënjyer tashmë,
në Ty të ndershmit kurorëzohen
e zemërpastrit ndrisin si yjet nëpër natë.
O Zot Jezus,
sonte po përshkojmë udhën e kryqit tënd,
duke e ditur mirë se është edhe udha jonë.
Por një bindje na ndrit:
udha nuk mbaron mbi kryq,
udha vijon,
shkon në Mbretërinë e Jetës
e në shpërthimin e Gëzimit
që më askush s’do të mund të na e rrëmbejë!
O Jezus, ndalohem mendueshëm
tek këmbët e kryqit tënd:
‘E kam ndërtuar edhe unë me mëkatet e mia!
Mirësia jote, që nuk mbrohet
e pranon të kryqëzohet
është mister që i kalon kufijtë e kuptimit tim
e më prekë thellësisht.
O Zot, ke ardhur në botë për mua,
për të më kërkuar, për të më prirë
drejt përqafimit të Atit:
përqafimit që më mungon!
Ti je Fytyra e mirësisë
e e mëshirës;
prandaj dëshiron të më shpëtosh!
Në shpirtin tim ka tepër egoizëm:
eja me dhëmbshurinë tënde të pafund!
Në shpirtin tim ka mburrje e ligësi,
eja me butësinë e përvujtërinë tënde!
O Zot, jam unë mëkatari që shpëtimin pret,
Jam djali plangprishës që duhet të kthehet!
O Zot ma fal dhantinë e lotëve ndër sy,
Për të gjetur lirinë e jetën
Paqen me Ty e gëzimin me Ty.
O Zot Jezus,
e Premtja e Madhe është ditë e errët,
ditë e urrejtjes pa arsye,
ditë e vrasjes së të Drejtit!
Po e Premtja e Madhe s’është fjala e fundit:
fjala e fundme
është drita që rindizet
dashuria që fiton mbi çdo urrejtje.
O Zot Jezus,
në sa jetojmë të premten tonë të madhe,
e në të rijeton ankthi i të gjitha të premteve të mëdha,
na jep fenë guximtare të Marisë
për të besuar në vertetësinë e Pashkëve;
na jep vështrimin e saj të kthjelltë,
për të parë vezullimet
që kumtojnë ditën e fundit të historisë:
“Një qiell të ri e një tokë të re”,
që nisin në Ty,
o Jezus i Kryqëzuar e i Ngjallur! Amen!
All the contents on this site are copyrighted ©. |