Më 22 shkurt Kisha katolike kremton festën e Katedrës së Shën Pjetrit.
Kjo
festë tërheq vëmendjen e mbarë botës katolike mbi figurën e Shën Pjetrit dhe misionin
e tij të veçantë që i besoi Krishti. Në të vërtetë historia na flet për dy katedra
të Shën Pjetrit: para udhëtimit dhe martirizimit të tij në Romë, selia e magjisterit
të Shën Pjetrit ishte në Antioki. E liturgjia i kremtonte këto dy seli të ndryshme
në dy data të ndryshme: më 18 janar (në Romë) e më 22 shkurt (në Antioki). Pas rishikimit
të Kalendarit u vendos që të dyja përkujtimet të kremtohen në një datë të vetme, më
22 shkurt. Festa – shkruhet në Mesharin Romak – me simbolin e Katedrës, vë në
dukje misionin e Pjetrit si mësues e bari, besuar nga vetë Krishti, mision që vijon
ta kryejnë pasardhësit e tij e që është fillesë e themel i dukshëm i bashkimit të
Kishës. Katedra, në kuptimin e ngushtë të fjalës, është selia e përhershme e papës
dhe e ipeshkvijve. Vendoset në Kishën-nënë të dioqezës (prej këndej edhe emri i saj
katedrale) Është simbol i autoritetit të ipeshkvit dhe i misionit të tij ipeshkëvnor
në Kishën vendase. Ndërsa katedra e Shën Pjetrit tregon pozitën e prijësit në kolegjin
apostolik, sipas vullnetit të vetë Krishtit, i cili i besoi Pjetrit detyrën të kulloste
grigjën, dmth t’i printe popullit të Zotit, Kishës. Pjetri e kryen detyrën që Krishti
ia caktoi para se të kryqëzohej, por edhe pasi u ngjall. Kryeson zgjedhjen e Matisë
dhe i flet në emër të të gjithëve turmës që rend për ta dëgjuar para çenakullit, ditën
e Rrëshajëve, ashtu edhe para sinedrit. Vetë Erodi Agripa e di mirë se zhdukja e prijësit
do t’i jepte një goditje për vdekje Kishës së sapolindur.
Në se prania e Shën
Pjetrit në Antioki provohet në mënyrë të pakundërshtueshme, për ardhjen e Apostullit
në Romë në vitet e para të Perandorisë së Klaudit, nuk kemi prova po aq të sigurta. Megjithatë
mund të themi se lulëzimi i krishterimit në kryeqytetin e perandorisë, që vërtetohet
nga Letra e Shën Palit drejtuar Romakëve rreth vitit 57, nuk do të mund të kuptohej
pa praninë e një misionari të klasit të parë. Pavarësisht nga data kur shkeli në Romë,
ardhja dhe martirizimi i Shën Pjetrit në Qytetin e Amshuar vërtetohet nga tradita
shumë të lashta, të pranuara edhe nga studiuesit jo katolikë. E këtë e vërtetojnë
në mënyrë të pakundërshtueshme edhe gërmimet që u bënë më 1939 me urdhër të papës
Piu XII në Kriptën e Vatikanit, nën Bazilikën e Shën Pjetrit, rezultatet pozitive
të të cilave u pranuan në mënyrë të njëzëshme. Në kuadrin e festës së Katedrës
së Shën Pjetrit, sot pasdite në Romë u mbajt Asambleja solemne e Rrethit të Shën Pjetrit,
shoqatë e lashtë, themeluar në vitin 1869 nën papninë e Piut IX për të ndihmuar papën
në veprimtaritë e tij, sidomos në mbështetje të nevojtarëve. Ndërmjet nismave të njohura
të Rrethit, kujtojmë atë që njihet me emrin “Oboli i Shën Pjetrit”.