Плёны Святога Духа. Любоў (ІІ)

У сённяшняй праграме мы заканчваем цыкл разважанняў аб плёнах Святога Духа, падрыхтаваных спецыяльна для нашага радыё італьянскім святаром, біблістам і вядомым катэхетам кс. Фабіа Расіні. На прагягу некалькіх месяцаў мы разважалі над значэннем і сутнасцю плёнаў Святога Духа, пералічаных ў пасланні апостала Паўла да Галатаў: стрыманасці, лагоднасці, вернасці, дабрыні, дабразычлівасці, цярплівасці, супакоі, радасці. Падчас мінулай, перадапошняй радыёсустрэчы, мы пачалі разважаць аб самым грунтоўным плёне – любові. Сёння мы пахілімся над значэннем слова “любоў” у Новым Запавеце. Аўтары грэцкага тэксту Старога Запавету, стаялі перад вялікай праблемай выбару адпаведных тэрмінаў для дакладнай перадачы зместу і сэнсу слоў. У адносінах да любові гэта было асабліва складана. Справа ў тым, што ў грэцкай мова не было аднаго слова, якой б перадавала таго багацця зместу, якое ўласціва нашаму слову “любоў”.

Адным з падобных паняццяў было “філео”, якое хутчэй азначае сяброўства. “Філео” – грунтуецца на знешняй сімпатыі, азначае адданне перавагі. Тут прысутнічае выбар, рашэнне. Іншым паняццем, было “эрао”. Ім акрэслівалі любоў, як унутраны стан, жарсць, прагу задавальнення і прыемнасці ў адносінах. “Эрао” блізкае тэрміну “эрос”, якое азначае эратычнае жаданне. З гэтых паняццяў, аўтарам грэцкага перакладу Святога Пісання было вельмі складана выбраць тое, якое б дакладна перадавала змест старажытнаяўрэйскага слова “любоў”. Таму яны пачалі выкарыстоўваць тэрмін, які быў не вельмі распаўсюджаны ў грэкаў – “агапаў”. Яно вядзе нас ў свет адрозны ад грэцкага –а менавіта, прынесены Панам Езусам.

Слова “агапаў” складаецца з трох частак: “ага” – азначае “шмат”; “ап” – азначае перамяшчэнне; і канчатак “аў” – азначае сітуацыю, стварэнне пэўнага стану. Здаецца гаворка ідзе пра штосьці вельмі складанае – але праблема менавіта тут. Любоў – так, як яна прадстаўлена ў Новым Запавеце, – гэта рух чагосьці ў накірунку іншага чалавека, перамяшчэнне чагосьці на яго карысць. І тут узнікае пытанні: дык пры што ідзе гаворка? Што павінна быць перададзена іншаму? На хвілінку пакінем нашы разважанні над тэрміналогіяй і звернемся да яўрэйскага слова якое азначае любоў. На арыгінальнай мове яно гучыць вельмі мягка “хахаф”. Сваім гучаннем яно нагадвае дыханне, подых. Гэты гук утвараецца ў выніку выдыхання паветра ў лёгкіх.

А зараз узгадаем словы з Евангелля паводле св. Мацвея “Езус жа ўскрыкнуў моцным голасам і аддаў духа”. Аддаць духа – выпусціць паветра. У біблійнай антрапалогіі менавіта Дух дае жыццё. Дух чыніць з чалавека жывую істоту. Бог дае жыццё праз подых, гэта Яго дар, які паходзіць з Яго нутра. Хрыстус нам дапамагае зразумець, што такое любоў – даць духа. Даць іншым штосьці, што нясе жыццё.

Любоў – гэта плён Святога Духа, гэта скарб, які чалавек аддае іншаму. Яна канцэнтруецца на дабры іншага чалавека. Але што мы можам даць? І тут самая важная кропка. Неабходна памятаць, што мы размаўляем пра плён Святога Духа. Ян Евангеліст, у сваім першым Пасланні азначае, што любоў праявілася ў тым, “што не мы палюбілі Бога, а Ён сам палюбіў нас... Ён першы палюбіў нас”. Скарб які мы можам даць, выдахнуць для іншага – гэта тое, што мы атрымалі. Гэта тое, што нараджаецца з адносін з Богам. Любоў нараджаецца па ініцыятыве Бога, які, у сваю чаргу, выклікае яе ў нас сваёй любоўю, паважаючы, прабачаючы нас, будучы цярплівым, міласэрным, дабразычлівы. Так ён пакладае ў нашы сэрцы скарб любові. І мы можам дзяліцца ім з іншымі – дзяліцца тым скарбам які дае жыццё.

Любоў гэта плён адносін са Святым Духам, моц Святога Духа, якая уваходзіць у нас і дае нам радасць, шчасце, прыгажосць, поўню, і адчуванне таго што нас любяць бескарысна, без нашых заслуг – перш чым мы адкажам на гэту любоў. Езус на Крыжы, праз свой подых аддаў нам апошняе, што ў Яго заставалася і што Ён мог аддаць: гэта паветра якое было ў Ягоных лёгкіх – сваё існаванне. Прыняцце гэтага дару з’яўляецца нашым скарбам, які потым мы можам таксама аддаць іншым. Мы прымаем Святога Духа, каб быць здольнымі любіць.