Dëshmi arkeologjike për krishterimin e lashtë në Prizren
Për praninë e lashtë të krishterimit në trevat shqiptare, sipas të dhënave, dihet,
kështu edhe në Dardaninë e lashtë. E kohëve të fundit, siç njoftojnë mediat e Kosovës,
mbështetur në punimet që po bëhen në Kishën Katedrale katolike të Prizrenit, kushtuar
“Zojës Ndihmëtar”, punime që kanë nxjerrë në dritë dëshmi të lashta pikërisht të krishterimit
në këtë qytet të lashtë të Dardanisë, Prizren. Në vijim po botojmë një prej artikujve
marrë nga ExpressTV të 8 janarit 2015 të Mentor Gjergjajme titullin
“Kërkimet arkeologjike në Prizren: Minarja e ndërtuar mbi themelet e një kishe”
| ExpressTV Mentor Gjergjaj E enjte, 08 Janar 2015 10:40 Katedralja
e "Zojës Ndihmëtare" në Prizren nuk është e vetmja kishë e këtij qyteti. Renovimi
i kësaj katedrale ka çuar në zbulimin e disa mbetjeve arkeologjike dhe gërmadhave
të vjetra, nën të, që dyshohen të jenë të dy kishave katolike të shekujve të parë
pas Krishtit. Por, jo vetëm nën të, ka Kisha të mbuluara. Jo shumë larg saj
kësaj Katedrale, në qendër të Prizrenit, janë gjetur mbetje tjera arkeologjike dhe
shtresa gurësh të një pagëzimoreje krishtere.
E që rrjedhimisht, në afërsi
të saj mendohet të jetë e mbuluar edhe një kishë paleo-kristiane, e cila sipas arkeologeve
vendas dhe nga Shqipëria mendohet se daton që nga periudha e hershme bizantine apo
gjatë periudhës romake, rreth shekullit të katërt, raporton Express. Prifti katolik,
don Shan Zefi thotë se deri në vitin 1455, në këtë Kishë që sot është e mbuluar nga
disa objekte banimi dhe nga një ndërtesë e bankës, të jenë zhvilluar Meshë e liturgji
tjera kishtare. E po ashtu, në vendin ku dyshohet se ka qenë e ndërtuar kjo Kishë
sot ndodhet edhe një minare e Xhamisë, e cila thuhet të jetë ndërtuar gati një shekull
pas rrënimit të Kishës, në vitin 1572. Kjo sipas tij “është bërë me qëllim për të
fshehur identitetin tonë”. Në vendin ku është gjetur kjo pagëzimore ishte paraparë
të ndërtohet një shesh nga komuna e Prizrenit, por tash për tash punimet janë ndërprerë.
Ndërsa, gjurmimet për këtë vend arkeologjik do ti kryej i njëjti ekip i arkeologëve
ndërkombëtarë të cilët kanë punuar në Katedralen e sotme katolike të Prizrenit. Pjesë
e këtij grupi janë arkeologë të njohur nga Kroacia, Italia, Sllovenia dhe po ashtu
do të angazhohen edhe disa arkeologë nga Kosova e Shqipëria. Don Shan Zefi tha
për Express se është i kënaqur me interesimin e bashkëpunimin e Komunës së Prizrenit
dhe me Institutin për Mbrojtjen e Monumenteve për zbardhjen e vërtetimin e këtyre
fakteve arkeologjike, por jo edhe aq me Ministrinë e Kulturës dhe institucionet tjera
përkatëse. Ndërsa synim i tij është që shumë shpejt Prizreni të jetë i mbrojtur nga
UNESCO. Sipas tij, duhet të bëhet më shumë që ne të promovojmë identitetin tonë
dhe kulturën tonë kombëtare dhe po ashtu kristiane. Nga ana tjetër, nën objektin
e Katedrales katolike të Prizrenit është gjetur një shtyllë tek hyrja kryesore, e
cila mendohet të jetë bazamenti i një tjetër kishe paleo-krisitane të shekullit 4
apo 5. Po ashtu, harku i kësaj Kishe është zbuluar në anësoren e majtë të kësaj Katedrale. Edhe
nën sakresti të kësaj Kishe katedrale të sotme, është zbuluar një mur masiv i një
Kishe të shekullit 8 apo 9 pas Krishtit. Por, jo vetëm mbetje të Kishave të vjetra
janë gjetur. Gjurmimet kanë zbuluar edhe varreza masive dhe eshtra. Vet Kisha
katedralja e "Zojës Ndihmëtare" në Prizren është një objekt i vjetër, ndërtuar në
periudhën e perandorisë osmane në vitin 1870. Sot kjo Kishë katedrale, gjatë procesit
të renovimit është kthyer në gjendjen e mëparshme, siç ishte ndërtuar. Zbulimi i këtyre
Kishave e bën Prizrenin një ndër qendrat më të mëdha të kulturës krishterë ndër shqiptarët
dhe më gjerë, me katër Kisha të vjetra të zbuluara deri me tani, të periudhave të
ndryshme. /ExpressTV
Për ata që kanë interes të njoftohen me krishterimin
në Dardani – Kosovë, sugjerojmë librin e historianit prof.- Zef Mirditës “Krishterimi
ndër shqiptarë” , një vepër e rëndësishme në historiografinë shqiptare. Një paraqitje
të kësaj vepre e bëri Kastriot Marku botuar në me 15-02-2013.
MIRDITA,
Zef., Krishtenizmi ndër shqiptarë, Drita & Misioni Katolik Shqiptar në Zagreb, Prizren
- Zagreb, 1998. 443 f.
Prof. Dr. Zef Mirdita në shkrimin e këtij libri ka bërë
për postulat në parathënien e tij, fjalët e Papa Leonit XIII, në letrën e datës 18
korrik të vitit 1882, dërguar studentëve të historisë së Universitetit
Gregorian
të cilëve u thotë se “Prima est historiae lex, ne quid falsi dicere audeat, deinde
ne quid veri non audeat” “Ligji i Parë i historisë është, që mos të guxohet të thuhet
diçka e rrejshme, pastaj mos të guxohet të heshtet e vërteta” (f. 46). Nuk është e
lehtë të shkruhet një libër rreth historisë dymijëvjeçare të krishterimit, dhe aq
më tepër për krishterimin shqiptar. E themi këtë, për faktin se krishterimi në trojet
shqiptare ka kaluar një persekutim të pashoq, që prej fillimeve të tij e deri në fund
të shekullit të XX. Dymijë vjet krishterim vijimisht të pandërprerë edhe për shkak
të këtij persekutimi, kanë lënë domosdo edhe honet, gollet, zbrastitë dokumentare
me të cilat do të mund të ndërtohej në mënyrën më të mirë të mundshme një histori
sa më reale dhe e besueshme. Edhe përkundrejt kësaj, Zef Mirdita me eurudicionin,
aftësinë hulumtuese të burimeve arkivore dhe atyre dokumenatre të botuara, metodologjinë
sistematizuese dhe shqyrtuese kritike të tyre, ka arritur të ia dalë mbanë dhe të
na japë një monografi model të kësaj gjinie. Mirdita ka shkoqitur profesionalisht
identifikimet anakronike joshkencore të identifikimit të fesë me kombin, parë këto
në aspektin aksiologjik të historisë dhe vetë thelbit të saj si shkencë si dhe në
aspektin e teologjisë së krishterë.
Monografia “Krishtenizmi ndër shqiptare”
është botuar me rastin e 2000 vjetorit të Krishterimit. Ajo është monografia më e
plotë që është botuar deri me sot bazuar në të dhënat arkeologjike dhe dokumentare,
pjesë e hulumtimeve dhe kërkimeve shkencore. Libri prej 443 faqesh jep një pasqyrë
të plotë të historisë së besimit të krishterë të popullit shqiptar përgjatë 2000 vjetëve
në territoret shqiptare. Autori e ka nisur veprën e tij me një hyrje në historiografinë
kishtare, duke e parë atë si një shkencë e cila merret me të kaluarën e jashtme dhe
të brendshme të Kishës dhe vetë këtë të fundit si vepër hyjnore, si një sistem hierarik
e sakramental të themeluar nga vetë Jezu Krishti, ndaj dhe objekti i historisë kishtare
është “Historia e Mbretërimit Hyjnore në Tokë”. Po këtu trajton çështje të periodizimit
të historisë kishtare, fillimeve të saj, trajtimin e saj si lëndë teologjike, qëllimet
e njohjes së saj, burimet (veprat e etërve kishtarë apo patristikës, Dekretet papnore,
biografitë e papëve, aktet e koncilëve kishtare, ligjet civile dhe konkordatet, aktet
e martirëve dhe të shenjtërve, simbolet, liturgjinë dhe ritet, rregullat dhe rregulltarët,
mbishkrimet, shkencat teologjike si: dogmatika, morali, pastorali dhe e drejta kanonike)
dhe kronologjinë historike të ngjarjeve sipas ndarjeve të njohura dhe të pranuara
si zgjidhje të drejta, metodat e studimit si dhe një vështrim të shkurtër rreth historiografisë
kishtare shqiptare.
Pjesa e parë (f. 75-140), i kushtohet periudhës parakostandiniane
deri në vitin 313, kur perandori Kostandini i Madh me origjinë dardane nga Nishi,
legalizoi veprimtarinë e Kishës së krishterë. Autori dëshmon një njohje të thellë
qoftë teorike në aspektin doktrinal, qoftë historik, në qasjen burimologjike të të
dhënave, të cilat i bashkërendon dhe i mbarështon duke kaluar kujdesshëm kohën dhe
veprimtarinë e themeluesit të kishës Jezu Krishtit në Perandorinë Romake, popullin
hebre dhe bashkësinë e parë kishtare në Jerusalem, Koncilin e Apostujve, ndarjen e
kishës prej Sinagogës dhe themelimin e krishterimit romak nën primatin e Pjetrit,
veprimtarinë e Palit Apostull prej fillimit të jetës së tij misionare nga misioni
i parë deri tek ardhja e tij në Romë dhe martirizimi i tij si dhe salvimi dhe përndjekja
e kishës dhe e të krishterëve nga ana e perandorëve romakë. Nga kjo pjesë Mirdita
konkludon se “...krishterimi nuk ka qenë religjion i mirëseardhur në Perandorinë Romake.
Për më tepër, sidomos kur është fjala për trevat e Illirikumit, ai u përndjek në mënyrë
të pamëshirshme, pikërisht nga perandorët e gjakut ilir, stërgjyshërve të shqiptarëve.
Nuk është kjo, pra, fe që ilirëve ua solli pushtuesi, por kjo është fe e dëshmuar
me gjakun e martirëve, qoftë të klerit apo të laikëve”. (f. 139).
Pjesa e dytë
me titullin “Krishterimi ndër shqiptarë që nga fillimi e deri në ditët tona”, merr
në shqyrtim krishterimin si pjesë përbërëse e historisë kombëtare shqiptare që nga
shekulli i IV i erës së krishterë e deri më sot. Njohës në themel i historisë së kombit
shqiptat, Mirdita pohon se feja e krishterë u përhap në popullin shqiptar falë udhëtimit
apostolik të apostullit Pal nëpër Iliri bazuar kjo në Shkrimin Shenjtë. Kjo sipas
tij nuk është feja e përhapur nga romakët, por është fe e lindur dhe zhvilluar mes
popullit shqiptar falë predikimit misionar të apostujve. Ky fakt përcaktohet nga autori
si vendimtar në përhapjen e krishterimit në trevat shqiptare, pra “Krishtenizmi tek
ilirët është i kohës së apostujve” (f. 145). Këtu autori në lidhje me origjinën e
ilirëve kundërshton pikëpamjet e historianit gjerman Schramm, sipas të cili bartësit
e kristianizmit të shqiptarëve janë besët një fis trakas që ka jetuar në trevën midis
Maqedonisë, Serbisë dhe Bullgarisë, dhe se ata mund të jenë paraardhësit e shqiptarëve,
pra sipas tij shqiptarët kanë origjinë thrakase. Këtë tezë e hedh poshtë Prof. Zef
Mirdita kur thotë se: “Nëse pranohet mendimi e tij, atëherë si të kuptohet martirizimi
i Florit dhe Laurit në Ulpianë që është i kohës së Trajanit, pra fillimit të shek.
II të erës kristian”. (f. 145, shënimi 2 në fusnotë). Megjithëse krishterimi i kësaj
kohe në viset shqiptare shpeshherë nën trysninë e ngjarjeve politike të kohës ka vuajtur
jo pak prej herezive dhe skizmave, si pasojë e grindjeve juridike dhe doktrinale që
zhvilloheshin midis Romës dhe Konstandinopojës, antagonizmit mes Romës dhe Bizantit,
por edhe sulmeve të barbarëve dhe sllavëve, ndihmave dhe presioneve të perandorëve
bizantinë të kryepeshkopëve të Ohrit, Kisha shqiptare gjithmonë i ka mbetur besnike
Kishës së Romës, dhe këtë fakt historik e dëshmon më së miri Kisha italo-arbëreshe
e ritit oriental, e cila ka luajtur një rol mjaft të rëndësishëm ekumenik si urë lidhëse
mes Kishës Katolike të Perëndimit me atë të Lindjes. Kjo vazhdimësi dëshmohet qoftë
me ndarjen e Perandorisë Romake në Lindje dhe në Perëndim në vitin 395, qoftë në skizmën
e vitit 1054. Kisha e krishterë ndër shqiptarë qoftë ajo e ritit romak, qoftë ajo
e ritit lindor, kryesisht në shekujt XIV-XV, bëhet një faktor i rëndësishëm në ruajtjen
e pavarësisë dhe identitetit etnik të shqiptarëve. Për këtë një meritë të veçantë
ka veprimtaria e rregulltarëve benediktinë, domenikanë dhe françeskanë dhe sidomos
përballimi i sulmeve osmane nga heroi ynë kombëtar Gjergj Kastrioti (Skënderbeu),
i cili për shkak të aleancës së besueshme me papët e asaj kohe, u bë edhe pararoja
e krishterimit evropian në shekullin e XV, i cili duke mbrojtur kauzën e krishterë
të Evropës, mbrojti njëkohësisht qytetërimin evropian perëndimor dhe bashkë me të
Kishën e krishterë. Me vdekjen e Gjergj Kastriotit (1468) shuhet edhe liria e popullit
shqiptar. Fillon kështu përndjekja e përgjakshme e të krishterëve, shoqëruar me konvertimin
e dhunshëm në islamizëm. Mirdita konkludon qartë se “Populli shqiptar nuk e përqafon
islamizmin për shkak të bindjes religjoze, por në rend të parë, për shkak të arsyeve
politike dhe ekonomike.” (f. 183), së cilës i shtohet edhe mungesa e klerit dhe formimi
i dobët intelektual dhe fetar të tij. Fillon po ashtu këtë kohë edhe shpërngulja e
të krishterëve në Siçili e Kalabri në Itali dhe krijimi i diasporës shqiptare atje
e cila mbeti e lidhur pazgjidhshmërisht me nderimin e Zojës së Shkodrës, Zojën e Këshillit
të Mirë. Në të tilla kushte, kur mbajtja dhe praktikimi i besimit të krishterë ishte
një sakrificë, lind fenomeni i kriptokatolicizmit, (mbajtja fshehtas e besimit të
krishterë dhe paraqitja publike e besimit islam). Kisha katolike shqiptare për të
shpëtuar vetveten detyrohet të strehohet në male në zonat më të thella. Me themelimin
e Kongregatës së Propaganës Fide (1622), rifillon ringjallja e kishës ndër shqiptarë
për të mbërritur në vitin 1703, kur më interesim e drejtpërdrejtë të Papës Klementi
XI (Giovanni Francesco Albano-s), organizohet Kuvendi i Arbënit, i cili shënoi riaktivizmin
e klerit në çështjet dogmatike, kanonike, baritore e morale, për tu pasur me konçilet
e tjera të mbajtura në vitet 1871 dhe 1895. Kësaj gjendjeje ringjallje falë ndikimit
austro-hungarez, i shtohet edhe ardhja e misionarëve jezuitë, hapja e Seminarit Ndërdioqezan,
themelimi i shtypshkronjave, daljes së gazetave dhe revistave katolike, hapjes se
shkollave, kolegjeve, seminareve, daljes së botimeve të shumta, studimeve etj. Kemi
gjithashtu një vështrim rreth kishës italo-shqiptare (arbëreshe). Besimi i krishterë
shihet i plotë dukë përfshirë Kishën Katolike dhe Kishën Orotodokse, parë kjo si një
aspekt i rëndësishëm ekumenik i sugjeruar nga Koncili II i Vatikanit, i cili i sheh
këto kisha si simotra nga aspekti sakramental dhe institucional. Një pjesë e rëndësishme
i është dhënë padyshim në monografi kontributit të arbëreshëve të Italisë (Kalabrisë
dhe Sicilisë) në çështjen kombëtare shqiptare në aspektin arsimor dhe kulturor, bazuar
në veçorinë unike të besimit të krishterë në ritin bizantin, të lidhur me Selinë e
Shenjtë. Në fund hidhet një vështrim mbi komunitetin e krishterë në SHBA, si dhe periudhën
e persekutimit nga ana e regjimit komunist (1945-1990), shoqëruar kjo edhe me një
kronologji të titulluar “Komunizmi “shqiptar” dhe kisha”. Pjesa e tretë e monografisë
e titulluar: “Roli i rendeve dhe klerit dioqezan në zhvillimin e arsimit, shkencës
dhe kulturës shqiptare”, merr në shqyrtim kontributin që kanë dhënë rendet kishtare
dhe institucionet e kishës Katolike si në shërbimin baritor ashtu edhe në arsim,
kulturë dhe sidomos në mbrojtjen e identitetit dhe integritetit territorial dhe politiko-shoqëror
të shqiptarëve. Për të njohur më mirë institucionet e kishës dhe rendet e ndryshme
të saj që kanë vepruar në Shqipëri, autori merr në shqyrtim bazilianët, benediktinët,
dominikanët, françeskanët, jezuitët dhe selezianët. E nis me rendin e lashtë të bazilianëve
me themelues Shën Bazilin e Madh rreth viteve 300-379, urdhër karakteristik për Kishën
Lindore, ekzistenca dhe aktiviteti i të cilit në Shqipëri lidhet me kuvendin e Shën
Gjon Vladimirit (Elbasan), atë të Ardenicës dhe Apollonisë në (Fier), Mezzojuzos (Sicili)
dhe Abacinë nullius i Grotaferratës në Romë. Benediktinët shihet se u përkasin kuvendet
e Shën Segjit dhe Shën Bakut, Shën Kollit (të dy në Breg të Bunës), Shën Gjoni i Drishtit,,
Shën Pali i Pultit, Shëlbuemi i Rubikut, Shën Llezhdrit në Orosh, Shën Prendes së
Kurbinit, Shën Anastasit në Kep të Rodonit, Shën Mëhilli i Rotecit, Shën Mërinë e
Ndërfanës (Mirditë) etj. Dominikanët edhe ata kanë një prani të hershme e cila pret
të dokumentohet më tej, ndërsa përbën fenomen më vete prania e françeskanëve që nga
koha e Shën Françeskut me një atktivitet të dendur misionar, politiko-diplomatik,
arsimor, kulturor, letrar e shkencor që i ka dhënë personalitete të nderuara botës
shqiptare si At Shtjefën Gjeçovi, At Gjergj Fishta, At Marin Sirdani, At Justin Rrota,
At Donat Kurti, At Luigj Marlekaj, At Bernardin Palaj, At Pal Dodaj, At Ambroz Marlaskaj,
At Anton Harapi, At Gjon Shllaku, At Benedikt Dema, At Martin Gjoka, At Leon Kabashi,
At Filip Mazrreku, At Paulin Margjokaj etj. Jezuitët ndonëse erdhën vonë, krijuan
edha ata si françeskanët një paralele të rëndësishme misionare dhe kulturore në kishën
katolike në Shqipëri ku spikasin At Anton Xanoni, Ndre Mjedja, At Giacomo Jung, At
Domenico Passi, At Fulvio Cordignano, At Giuseppe Valentini, At Mark Harapi, At Gjon
Karma, At Daniel Dajani, At Pjetër Mëshkalla etj. Pastaj vijnë në shqyrtim rregulltaret:
stigmatinet, servitet dhe vincencianet. Kleri dioçezan ose shekullar ka pjesën e vet
në këtë monografi përvijuar nga relacionet e ipeshkvinjve shqiptarë dërguar Propagandës
Fide përgjatë shekujve XVII-XVIII, kler që luajti rol mjaft të rëndësishëm në përhapjen
e besimit, gjuhës shqipe, arsimit dhe kulturës shqiptare. Janë pjesë e kësaj ndihmese
Imzot Pal Engjëlli, Marin Barleti, Dom Gjon Buzuku, Imzot Pjetër Budi, Imzot Frang
Bardhi, Imzot Pjetër Bogdani, Imzot Gjon Nikollë Kazazi, Lukë Matranga, Nikollë Keta,
Jul Variboba, Dom Engjëll Radoja, Imzot Prend Doçi, Dom Ndue Bytyçi, Dom Ndoc Nikaj,
Dom Lazër Shantoja, Dom Ndre Zadeja, Imzot Frano Illia, Kardinal Mikel Koliqi, Dom
Simon Filipaj, Fan Noli etj. Pjesa e fundit me titullin A maiora mala vitanda, (të
ndalojmë të keqen më të madhe/të shmanget e keqja më e madhe), është një lloj qasje
kulturore e orientimit politiko–kulturor të shqiptarëve. Në fund libri është pajisur
me një indek të emrave dhe të nocioneve si dhe listën e papëve që nga Shën Pjetri
e deri tek Gjon Pali II. Lista e shkurtesave, 46 përmbledhje dokumentare me burim
të botuara si dhe literatura e jashtëzakonshme me 455 njësi bibliografike të shqyrtuara
e bëjnë këtë vepër një punë shkencore model, jo vetëm për specifikën e argumentit,
shtrimin fakteve, por mbi të gjitha për sjelljen e të dhënave dhe shqyrtimin kritik
të tyre në mënyre origjinale. Me këtë vepër enciklopedike i është vënë një gur themeltar,
që deri më sot i kishte munguar historiografisë shqiptare, ndaj ribotimi i saj do
të duhej të ishte një nismë e mirë në shërbim të lexuesve dhe studiuesve që kanë pjesë
të interesimit të tyre historinë.
Prof. Dr. Zef Mirdita lindi më 13
mars 1936 në qytetin e Prizrenit. Shkollën fillore dhe gjimnazin i kreu në vendlindje,
ndërsa gjimnazin klasik e kreu në Ister. Studimet e larta i përfundoi në Fakultetin
Teologjik të Universitetit të Zagrebit ku edhe u diplomua në filozofi më 8 korrik
1965. Me 8 shkurt 1966 kthehet në vendlindje dhe emërohet profesor në gjimnazin e
Prizrenit, ku jep lëndën e historisë dhe të sociologjisë. Krahas punës në gjimnazin
e Prizrenit, jepte ligjërata për studentët e filozofisë në Universitetin e Prishtinës
rreth historisë dhe albanologjisë në shqip dhe serbisht. Në Janar 1967, emërohet në
Fakultetin Filozofik të Prishtinës si asistent në degën e historisë së kohës së vjetër
dhe gjuhës latine. Në vitin 1968 paraqiti tezën e doktoraturës me temë: ”Dardanët
dhe Dardania në antikë” të cilën e mbrojti me sukses më 03 nëntor 1972 dhe me
20 prill 1973 i jepet titulli “Doktor i shkencave historike” në universitetin e Zagrebit),
dhe po atë vit i jepet titulli “docent” në fushën e historisë. Një vit më pas (më
1974) u specializua ne Katedrën e Historisë së Kohës së Vjetër pranë Universitetit
të Romës “La Sapienza”. Në vitet 1976-1977 kreu specializimin fushën e historisë në
Heidelberg (Gjermani). Me 1978 është asistent profesor, me 1983 profesor ordinar i
lëndës Historia e kohës së vjetër. Nga viti 1980-1990, për 10 vjet ka qenë anëtar
i Komitetit Nacional të Jugosllavisë për ballkanologjinë, ka qenë anëtar i redaksisë
kosovare për Enciklopedinë e Jugosllavisë. Më 3 prill 1991 emërohet anëtar korrespondent
i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës. Në vitet 1991-1992 kreu një tjetër
specializim në fushën e historisë në Mynih të Gjermanisë si bursist i fondacionit
“Alexandër von Humboldt”. Në vitin 1993, largohet nga Kosova për shkaqe politike dhe
punësohet në Institutin e Historisë në Kroaci si këshilltar shkencor ku qëndroi rreth
4 vjet, pasi me 1997 fillon punë në Fakultetin Pedagogjik të Universitetit të Osijekut,
ku jep lëndën e historisë së kohës së vjetër. Ka marrë pjesë në shumë kongrese shkencore
ndërkombëtare në Beograd, Ankara, Bukuresht, Insbruk, Dubronik, Mostar, Palermo, Prishtinë,
Sofje, Zarë, Shtutgard, Zagreb. Eshtë autor i gjashtë librave dhe rreth 100 studimeve
shkencore të ligjëruara dhe botuara në organe dhe revista të ndryshme shkencore kombëtare
dhe ndërkombëtare në Ballkan dhe Evropë. Ka botuar këto libra shkencorë: Dardanci
i Dardania, Zagreb, 1972, Studime dardane, Rilindja, Prishtinë, 1979, Tiranë, 1982,
Antroponia e Dardanisë në kohën romake, shqip-gjermanisht, Prishtinë, 1981, Mitet
dhe mitologjia në antikë, Prishtinë, 1988, Krishtenizmi ndër shqiptarë, Drita & Misioni
Katolik Shqiptar në Zagreb, Prizren - Zagreb, 1998, Religion und Kulte der Dardaner
und Dardaniens in der Antike, Zagreb, 2001/ Religjioni dhe kultet e dardanëve dhe
Dardanise në antikë. Unioni i Bashkësive Shqiptare në Republikën e Kroacisë, 2001.