Papa, punonjësve të Vatikanit: kujdesuni për familjen e për njëri-tjetrin
“Gëzuar Krishtlindjen”: ky qe urimi, që mbushi sot Sallën Pali VI, ndërsa Papa Françesku
kalonte në korridoret mes karrigeve, i duartrokitur e i fotografuar me çdo mjet nga
punonjësit e Vatikanit, në takimin para festave me Atin e Shenjtë. E Krishtlindja,
u tha Papa, nuk është festë e “konsumizmit, e dukjes, ose e dhuratave të panevojshme”.
Papa, që vetëm
disa minuta më parë ishte ndarë me anëtarët e Kuries Romake, gjatë fjalës për punonjësit,
e kaloi vëmendjen nga Kuria tek “Cura”, që në shqip do të thotë kujdes, kurim. I falenderoi
punonjësit, sidomos “të panjohurit, të padukshmit”, si kopshtarët, pastruesit, rojtarët,
ashensoristët e të tjerë, për angazhimin e tyre në punë, e qeshi e bëri shaka me të
gjithë, kur, duke u dhënë këshilla, nënvizoi faktin se të pranishmit ishin nëpunës
të Kuries e jo “të pabindur të Kuries, siç i kishte përcaktuar dikush pa dashur, duke
bërë një gabim shtypi në shkruarjen e fjalës në italisht (dipendenti – disobbedienti)”.
E pastaj, vazhdoi: “Më lejoni t’ju nxis ta shndërroni këtë Krishtlindje Shenjte
në një rast të vërtetë për t’u kujdesur për çdo plagë e për t’u kuruar nga çdo mungesë”. Madje
e shpjegoi hollësisht se ç’dëshironte të thoshte me fjalën “kuroj”, apo “kujdesem”: “Të
kujdesemi do të thotë të tregojmë interesim plot zell e vëmendje, që impenjon si shpirtin,
ashtu edhe veprimtarinë tonë për dikë o diçka; do të thotë të shohim me vëmendje atë,
që ka nevojë për kujdes, pa menduar për tjetër gjë; do të thotë të pranojmë të japim
ose të marrim vëmendje. Më vjen ndërmend imazhi i nënës, që kujdeset për fëmijën e
sëmurë, me përkushtim të plotë, duke e konsideruar të vetën dhimbjen e të birit. Ajo
nuk e sheh kurrë orën, nuk ankohet kurrë se nuk ka fjetur gjithë natën, nuk dëshiron
tjetër veçse ta shohë të shëruar, me çdo kusht”. Që këtu, një sërë këshillash
kushtuar kujdesit për jetën shpirtërore, për marrëdhëniet personale me Zotin, për
jetën familjare, për ta pastruar gjuhën nga fjalët fyerëse, nga vulgariteti, nga frazat
e zvetënimit të kësaj bote, për të kuruar plagët e zemrës me vajin e faljes, për ta
bërë punën me entuziazëm, me përvuajtëri, me kompetencë, me pasion, me shpirtin që
di ta falenderojë Zotin. E pastaj, edhe më: të shërohemi nga zilia, nga urrejtja e
nga të gjitha ndjenjat negative, që e përpijnë paqen tonë të brendshme e na shndërrojnë
në njerëz të trishtuar, të shërohemi nga ligësia, që na çon drejt hakmarrjes e nga
dembelia, që na çon drejt eutanazisë ekzistenciale. Po edhe më: të kujdesemi për vëllezërit
më të dobët, të moshuarit, të sëmurët, të uriturit, të pastrehët e të huajt, sepse
për këtë do të gjykohemi. E së fundi, të kujdesemi që Krishtlindja të mos jetë festë
konsumizmi, por festë gëzimi, sepse pranojmë Zotin në Betlehemin e zemrës. Pa letër,
Papa Françesku shtoi: “Të kujdesemi. Të kujdesemi për shumë gjëra. Secili prej
nesh mund të mendojë: ‘Për çfarë duhet të kujdesem më shumë?’. Mendohuni e pastaj:
‘Sot po kujdesem për këtë gjë’. Por sidomos, kujdesuni për familjen! Familja është
thesar, fëmijët janë thesar. Një pyetje, që prindërit e rinj mund t’ia bëjnë vetes:
‘A kam kohë për të luajtur me fëmijët, apo jam gjithmonë i impenjuar, apo e impenjuar,
e nuk kam kohë për fëmijët?’. Po jua lë këtë pyetje. Luani me fëmijët: është kaq bukur.
Kjo do të thotë të mbjellësh farën e së ardhmes”. Papa përmendi fjalët e Jezusit:
bëjuni të tjerëve ç’dëshironi t’u bëjnë juve. E i nxiti të gjithë të imagjinojnë si
mund të jetë bota nëse secili kujdeset përditë për marrëdhëniet e tij me Zotin e me
të tjerët, duke mos e kthyer kokën para të varfërit e nevojtarit, që ka nevojë për
ndihmën tonë e duke u kujdesur për të me përvuajtëri e ëmbëlsi. Kjo është baza e paqes,
kjo është Krishtlindja e vërtetë, nënvizoi Ati i Shenjtë. Kjo është Paqja, që solli
në botë Krishti Foshnjë: “Paqja ka nevojë për entuziazmin tonë, për kujdesin
tonë, që të ngrohë zemrat e akullta, të inkurajojë shpirtrat e pashpresë e të ndriçojë
sytë e shuar me dritën e fytyrës së Jezusit!” E pasi i përqafoi idealisht të
gjithë, duke dhënë vetë shembullin e përvuajtërisë, Papa Françesku përfundoi: “Nuk
dua t’i përfundoj këto fjalë urimi pa ju kërkuar falje për mungesat, të miat e të
bashkëpunëtorëve, e edhe për disa shkanduj, që bëjnë kaq keq. Më falni. Për shumë
mot Krishtlindjen e lutuni për mua!”