1. Prej ktej s'ultit zâ'n
t'a lshova: Vrrimen t'ême, Zot, ndigjoje, Edhè luten ti veshgjoje,
Urë-pervûjtë qi të bâj sod. 2. N'vêsh oroe per shka gabova, Per shka, i
mjeri, vetë t'kam fye, Kush e qet, o Zot, me tye? Un shpëtimin e pres
kot. 3. Por pse ti, o Perendí, Jé mishrira e pambarueme, E pse un
lé kam n'Fé të lume, Ndjesë prej teje sod un pres. 4. Të gjith shpresen
në fjalë t'Ti Shpirti i jêm e ka pështetë, Edhè kurr un per ketë jetë
Shpresën m'Zotin nuk e tres. 5. Q'se t'bâjë shêj në qiellë agimi
E dér m'mbramjet vonë e vonë, Shpresën poplli t'két n'Tenzone Qi dorë-thát
t'mjerin s'e kthen. 6. Pse n'Tenzonë gjindet perdlimi, Gjindet ndjesa edhè
mishrira; Edh' Ai, po, qi âsht vetë e mira, Fajesh popllin e shperblen.
Atë Gjergj Fishta-1924 - përkthim i Psalmit 130/129