Papa në audiencën e përgjithshme: të mbjellësh përçarje nuk është e krishterë, Kisha
është bashkim
Përçarja, në gjirin e Kishës, është një nga mëkatet më të rënda, sepse rrënon marrëdhëniet
e këput fillin që na bashkon me Hyjin. Është pohim i Papës Françesku në katekizmin
e audiencës së përgjithshme, mbajtur sot paradite në Sheshin e Shën Pjetrit, në praninë
e më se 10 mijë vetëve. Papa i nxiti të gjitha bashkësitë të bëjnë kthesë në shenjë
harmonie e pajtimi.
Kisha, për vetë
natyrën e saj, është shtëpia e “veprimtarëve të paqes”. Banohet nga njerëz të bashkuar,
që duhen, falin e falen në Hyjin. Kisha nuk është kurrë strehë për ata, që mbjellin
thathesheme, aq më pak për njerëz, të cilët kapen pas saj, për të realizuar synimet
e tyre, duke përçarë e duke rrënuar unitetin. Papa Françesku kujtoi se në çastin kulmor
të Darkës së Mbrame, Jezusi lutet me gjithë shpirt për bashkimin, duke iu drejtuar
Atit Qiellor me fjalët: “Atë, të lutem që të jenë një gjë e vetme!”. Atëhere reflektimi
për Kishën, që është “një e shenjte”, duke vijuar, nxori në dritë gjithçka rrezikon
kompaktësinë e korpit kishtar. Janë shumë, pohoi Papa Françesku, mëkatet kundër unitetit
e, për ta saktësuar më mirë, kujtoi së pari “mëkatet famullitare”: “Nganjëherë
famullitë tona, që duhet të jenë vende takimi vëllazëror e bashkimi, fatkeqësisht
brehen keqas nga zilitë, xhelozitë, antipatitë… E atëherë ia nisin thathethemet, që
përhapen derë më derë. Sa shumë përgojohet nëpër famullitë. E kjo nuk është aspak
e mirë. Kur ndokush, për shembull, zgjidhet drejtues i ndonjë fondacioni, nisin sakaq
thashethemet kundër tij. E kur një tjetër zgjidhet drejtuese e katekizmit, përsëri
mbijnë gjithfarë përgojimesh kundër saj. Po kjo nuk është Kishë. Nuk duhet bërë kështu!
Nuk duhet bërë!”. Kjo zakonisht ndodh, kur ndokush synon të zërë vendet e
para. Atëherë ia nisin gjykimet kundër tij. E i vihen në dukje vetëm të metat, duke
i harruar fare meritat. Ashtu si i jepet më shumë rëndësi asaj që përçan, sesa që
bashkon, pa harruar, vijoi Papa Françesku, se po këto mëkate, që minojnë unitetin
në mjediset e përditshme, shkaktuan, në shkallë më të gjerë, dhunë e përçarje epokale: “Nëse
shikojmë historinë e Kishës, sa përçarje ndërmjet të krishterëve do të vërejmë. Edhe
sot e kësaj dite jemi të ndarë. Edhe në histori ne, të krishterët, u ndeshëm keqas
ndërmjet nesh për shkak të mendimeve të ndryshme teologjike. Duhet të punojmë edhe
për bashkimin e gjithë të krishterëve, të ecim në udhën e unitetit, pikërisht në
atë udhë, për të cilën u lut Jezusi, në atë, që Zoti e do.” Prej këndej, për
të shmangur rrezikun e rënies në tundimin e përçarjes, duhet ta mbajmë gjithnjë ndërgjegjen
zgjuar, të vetëdijshëm se nuk jemi fare pa armiq. I kemi ca. E ndërmjet tyre, djalli,
ai që përçan, pështjellon, rrënon lidhjet, përhap paragjykime: “Ndarja në gjirin
e një bashkësie të krishterë, qoftë shkollë, famulli a shoqatë, është mëkat i rëndë,
sepse, vepër e djallit. Ndërsa Hyji dëshiron ta thellojmë aftësinë për ta mirëpritur
njëri-tjetrin, për ta falur e për ta dashur. Vetëm kështu do të mundemi t’i ngjasim
sa më shumë Atij, që është bashkim e dashuri. E këtu qëndron edhe shenjtëria e Kishës:
në pranimin se jemi shembëlltyrë e Zotit, përplot me mëshirën e me hirin e Tij”.