Nëna jonë Terezë, ndërmjet dy ditëlindjeve: për tokë e për qiell

“Ndërmjet dy ditëlindjeve” (Shkup, 26. 08. 1910- Kalkutë, 5 shtator 1997) i titulluam këto emisione, në kujtim të Nënë Terezës, bazuar në shkrimet më të njohura, që i kushtohen. “Ndërmjet dy datave më të rëndësishme të jetës”: të lindjes e të vdekjes, që për ne, të krishterët, është lindja e dytë, e vërteta, përfundimtarja. Ne besojmë se korpi ynë duhet të jetë fara që, përmes vdekjes, do të shndërrohet në korp të përkryer. Korp krejtësisht i ri, por gjithnjë yni, madje shumë më i shkrirë me shpirtin, sesa korpi tokësor.
Ne shpresojmë, jo sepse i përfytyrojmë sendet e ardhshme, por sepse besojmë në Zotin, që dëshiron ta shëlbojë njeriun me korp e me shpirt. Ky vullnet i Zotit na u zbulua në ngjalljen e Krishtit. Prej këndej, vetë Jezusi, thotë: “Unë jam Ringjallja dhe Jeta” (Gjn 11,25). Me këtë sy i shikojmë datat më të rëndësishme të jetës së Nënë Terezës: datën e lindjes për tokë e të lindjes për qiell. Po rregulltarja e bamirësisë ka edhe një datë të tretë, që duhet kujtuar.
11 vjet më parë, më 19 tetor 2003, gjatë një kremtimi madhështor kryesuar nga Papa Gjon Pali II në Bazilikën e Shën Pjetrit, shpallej e Lume. Ishte e para grua shqiptare e ngritur në nderimin më të lartë, atë të elterit, duke e lartuar kështu edhe Shqipërinë, bijë e së cilës ishte dhe popullin shqiptar, gjakun e të cilit kishte ndër rrema.
Po e kujtojmë me disa radhë, që i kushton e përjavshmja “Miracoli” – “Mrekulli”, numri i parë i së cilës doli me rastin e vizitës së Zojës së Fatimës tek Papa e iu shpërnda falas qindra mijëra besimtarëve nga të katër anët e botës, mbledhur rreth Zojës së Mrekullueshme, si atë ditë të 19 nëntorit, kur mbarë bota i kishte sytë tek portreti i Nënë Terezës, gjithnjë me buzë në gaz, në fasadën e Bazilikës së Popujve, simbol i paqes, i përkushtimit, i vëllazërisë. Asaj, si Samaritanit të mirë, iu besua misioni të shpallë dashurinë e pafundme të Jezusit për njerëzit, për çdo njeri. Shpirt i mbushur me dritën e Krishtit, e përflakur nga dashuria për Të, kishte një dëshirë të vetme: “Të shuante etjen e dashurisë së Zotit për shpirtrat”.
Është një nga jetëshkrimet e thjeshta të së Lumes Terezë.

Nënë Tereza lindi më 26 gusht 1910 në Shkup në një familje thellësisht fetare, ku mbretëronte dashuria. Më e vogla ndër fëmijët e Kolë dhe Drane Bojaxhiut, u pagëzua me emrin Ganxhe Anjeze.
E ëma, e mbetur vetëm, me tre fëmijë në ngarkim pas vdekjes së t' et, kishte një karakter të ëmbël, por të vendosur, që ndikoi shumë mbi personalitetin dhe orientimin e ardhshëm të Nënë Terezës.
Më 1928, në moshën 18 vjeçare, me dëshirën për t’u bërë misionare, e la shtëpinë për të shkuar në Institutin e Zojës së Bekuar, i njohur si Motrat e Loretos, në Irlandë. Mori emrin motër Mari Tereza. Në dhjetor u nis për në Indi. Arriti në Kalkutë më 6 janar 1929.
Motër Tereza bëri kushtet e para rregulltare në maj 1931 dhe kushtet e përjetshme më 24 maj 1937. U bë Vasha e Jezusit për amshim. Që nga ajo kohë ajo u quajt Nënë Tereza. Pas kushteve të para, dha mësim në Shkollën e Shën Marisë në Entali të Kalkutës dhe, më 1944 u bë drejtoreshë e shkollës. Ishte e njohur për bamirësi, altruizëm, guxim, aftësi për punë të rënda, talent natyror në organizim dhe gëzim e besnikëri ndaj jetës rregulltare.
Më 10 shtator 1946, gjatë një udhëtimi me tren nga Kalkuta në Darjeling për ushtrimet shpirtërore të përvitshme, Nënë Tereza mori nga Zoti atë, që u quajt “frymëzimi” “thirrja brenda thirrjes”: “Kam etje! Kam etje!”- dëgjonte zërin e Krishtit që i fliste. Që nga ajo ditë, etja e Jezusit për dashuri dhe shpirtra zuri rrënjë në zemrën e saj. Dëshira për ta shuar këtë etje për shpëtimin dhe shenjtërimin e më të varfërve ndër të varfër, u bë forca tërheqëse e jetës.
Pasi mori lejet e nevojshme, më 17 gusht 1948, e la kuvendin e Loretos, veshi sarin e grave të varfra indiane dhe hyri në botën e të varfërve. Me të u bashkuan nxënëset e dikurshme të shkollës së Shën Marisë dhe më 7 tetor, Kongregata e re e Misionareve të Bamirësisë u vendos zyrtarisht në Kryedioqezën e Kalkutës. Brenda një kohe të shkurtër, Nënë Tereza hapi shkollat e para të mjerimit dhe qendrat shëndetësore në shumë vende të qytetit.
Dekreti i Papës Pali VI më 1 shkurt 1965 e inkurajoi Nënë Terezën ta zgjerojë misionin për të varfërit e çdo kontinenti, ndërsa thirrjet shtoheshin vazhdimisht.
Me qëllim që t’u përgjigjej më mirë nevojave fizike dhe shpirtërore të të varfërve, Nënë Tereza themeloi Vëllezërit Misionarë të Bamirësisë, më 1963; më 1976 degën kundruese të motrave, më 1979 Vëllezërit Kundrues dhe më 1984 Etërit Misionarë të Bamirësisë. Duke ndarë me të përshpirtërinë, shumë laikë u bënë Bashkëpunëtorë për të Sëmurët dhe të Vuajturit, Misionarë laikë të Bamirësisë. Më 1981 ajo filloi Lëvizjen Corpus Christi për Meshtarët.
Në vitin 1997, Motrat e Nënë Terezës numëronin rreth 4 mijë anëtare të shpërndara në 610 degë në 123 vende të botës. Në mars 1997 ajo bekoi pasardhësen e saj të sapozgjedhur si Eprore të Përgjithshme të Misionareve të Bamirësisë.
Më 5 shtator, jeta tokësore e Nënë Terezës mori fund dhe ajo “shkoi në shtëpinë e Atit”. U lind për qiell. Varri i saj në Shtëpinë Mëmë shpejt u bë vend shtegtimi dhe lutjeje për njerëz nga të gjitha fetë, për të varfër e të pasur.
Në përgjigje të kërkesave të panumërta si nga hierarkia, ashtu edhe nga besimtarët e mbarë botës, Kongregata për Çështjet e Shenjtorërve lejoi fillimin e Çështjes së Lumnimit dhe të Kanonizimit të Nënë Terezës në Kryedioqezën e Kalkutës, në më pak se dy vjet pas vdekjes. Procesi dioqezan vazhdoi nga 26 qershori 1999 deri më 15 gusht 2001. Dekreti për njohjen e virtyteve heroike të Nënë Terezës u miratua nga Papa Gjon Pali II më 20 dhjetor 2002.
Bijat e bijtë e saj shpirtëror vijojnë punën në jetimore, strehë për të gërbulurit, për pleqtë, vajzat-nëna, njerëzit në fill të mortjes. 5000 shtëpi të Kongregatës, themeluar nga e Lumja shqiptare, hapin portat ditë-natë për çdo njeri, që troket në ta, në sa dega mashkullore kryen të njëjtin shërbim në 600 shtëpi, përhapur në të katër anët e botës. Pa folur, këtu, për mijëra vullnetarë e laikë të përkushtuar, që çojnë përpara veprën e kësaj Gruaje, me ndërmjetësimin e së cilës u bënë shumë mrekulli, duke nisur nga shërimi i hinduistes Monika Besra, që i hapi rrugën e lumnimit.
Grua sa e vogël, aq e madhe, ndikoi fuqimisht mbi fatin e mijëra njerëzve, në të katër anët e botës, duke ecur mbi gjurmët e Jezusit.
Kjo ishte Nënë Tereza që, do ta kujtojmë këto ditë, ndërmjet dy lindjeve, asaj për tokë, për tokën shqiptare, e asaj për qiell, duke shfletuar disa nga shkrimet më të njohura, kushtuar asaj e misionit, që e bëri Anjezën Bojaxhiu, e Lumja, e nesër, shpresojmë edhe Shën Tereza e Kalkutës.