Bilanc i atë Federiko Lombardit për udhëtimin e Papës Françesku në Korenë e Jugut

Papa Françesku përfundoi javën e kaluar udhëtimin e tij të parë në Azi. Në Korenë e Jugut për Ditën e gjashtë aziatike të Rinisë, Ati i Shenjtë u takua me të rinjtë, me bashkësinë e krishterë të vendit dhe u lut për bashkimin e të dyja Koreve. Bëri përshtypje krenaria e koreanëve për zanafillën e Kishës vendase, themeluar nga laikët e jo nga misionarët. Thellësia e përshpirtërisë aziatike u duk edhe në kërkesën e një vajze kamboxhiane, që iu lut Papës të njihen martirët e fesë së vendit të saj… Në Perëndim, Kisha aziatike nuk njihet mirë e ndoshta mund të mësohet shumë prej saj. I kërkuam një koment drejtorit të Sallës së Shtypit të Vatikanit, atë Federiko Lombardi:
Me të vërtetë, ne mund të mësojmë shumë nga Kisha në Azi. Mendoj se një nga vlerat e mëdha të këtij udhëtimi është nxitja për ta kuptuar mesazhin e çmuar që vjen nga historia e nga dëshmia e fesë së këtyre besimtarëve. Udhëtimet e Papës kanë vlerë për të gjithë botën. Në veçanti, Kisha koreane ka dy aspekte, që u kujtuan shpesh: e ka zanafillën në punën e laikëve vendas dhe ka një histori të jashtëzakonshme martirizimi. Feja e lindur në këtë mënyrë, nga dëgjimi i Fjalës së Hyjit, është kaq e fortë sa kapërceu persekutimet më të tmerrshme, gjatë dhjetra vjetësh, për më shumë se një shekull. Kjo u bën përshtypje atyre, që e jetojnë fenë në situata më të favorshme, jo kaq të vështira. Kishat në Azi, me përjashtim të Filipineve, janë Kisha të pakicës. Feja e krishterë është fe e pakicës. E pakica karakterizohet gjithnjë nga bindja e hekurt, bindje personale, që krijohet pas një shoshitjeje e shqyrtimi më të thellë, më serioz e më të vështirë se ai i shumicës. Përveç kësaj, dua të vë në dukje edhe aspektin e inkulturimit, që Kisha në Kore e dëshmon si askush tjetër, pikërisht për faktin se pranimi i mesazhit të Ungjillit dhe i vlerave të tij nuk ka ardhur nga të huajt, që sjellin me vete diçka të filluar diku tjetër, por lind nga reflektimi i thellë, personal, i laikëve koreanë, të cilët, për hir të pasionit për të vërtetën, zbuluan vlerën e Lajmit të Mirë të Krishtit. Sipas meje, kjo është diçka shumë më e fuqishme se inkulturimi, siç jemi mësuar ta shohim zakonisht. Gjuha e Ungjillit hyn në kulturën e popullit si diçka, që i flet nga brenda, e nuk i “ngjitet” kulturës së tij nga jashtë, në sipërfaqe. Krijohet një sintezë jetësore me shpirtin, ndjeshmërinë dhe kulturën e popullit. Ky aspekt është i rëndësishëm për ungjillëzimin e Azisë, sepse na jep kriteret për të kuptuar, siç e tha edhe Papa, se ungjillëzimi që dëshirojmë për këtë kontinent pa fund lind nga empatia, nga njohja e Ungjillit, që është bërë një me shpirtin e katolikëve, duke arritur thellësitë e zemrës së tyre. E kjo konfirmon edhe bindjen tonë se është Zoti ai, që punon e arrin deri aty ku fjalët e njerëzve nuk ia dalin të hyjnë. Ky është hiri i Tënzot.
Gjatë udhëtimit në Kore, Papa Françesku nuk e harroi kurrë gjendjen në Irak, siç dëshmojnë edhe mesazhet e tij të shumta në Twitter...
Sigurisht. E këtë e dëshmoi me një gjest të thjeshtë, absolutisht të natyrshëm: në lutjen për besimtarët, në meshën përfundimtare, shtoi një lutje për misionin e kardinalit Filoni në Irak e për gjendjen në vend. E mora vesh se kur kolegët e Radio Vatikanit ia thanë kardinalit Filoni, gjatë një interviste, ai nuk dinte akoma asgjë e u lumturua për këtë. Kjo tregon për përkimin e thellë të gjesteve të Papës me të gjitha përmasat e Kishës, në veçanti me Kishën që vuan e persekutohet. Në Kore, tema e persekutimit, e vuajtjes e vështirësive ishte shumë e pranishme: është historike, por edhe e kohës së sotme. Iraku është vend, ku sot jetohet në mënyrë dramatike. Nuk është i vetmi, por sigurisht, aty është përqendruar vëmendja jonë dhe e Papës, i cili nuk e harroi për asnjë çast. U informua ditë për ditë për misionin e kardinalit Filoni e vazhdoi të kërkojë rrugëzgjidhje. Në bisedën me gazetarët në avion, tha madje se po merr në konsideratë mundësinë e një kalimi të tij personal në Kurdistan, gjë që akoma nuk është në plan, por tregon se Papa është përnjimend aty, jo vetëm me mendime... me zemër.