Papa Françesku u përgjigjet pyetjeve të gazetarëve
Papa Françesku u kthye dje nga Koreja e Jugut dhe mbërriti në Romë mbrëmë në orën
18.00, duke përmbyllur kështu udhëtimin e tretë apostolik. Nga aeroporti shkoi menjëherë
në bazilikën e Shën Marisë së Madhe dhe vendosi para statujës së Zojës një tufë me
lule, të cilën ia kishte dhuruar një vogëlushe koreane. Gjatë fluturimit Françesku
foli me gazetarët për çastet kryesore të këtij udhëtimi, për emocionet e përjetuara
në takimet e ndryshme, por edhe për gjendjen në Irak dhe në Lindjen e Mesme.
Mendimi
për popullin korean përbën thelbin e bisedës së Atit të Shenjtë me gazetarët, të cilët
i drejtuan gjithsej gjashtëmbëdhjetë pyetje. Por Papa nuk ngurroi të fliste as për
gjendjen në botë, si, për shembull, për bombardimet amerikane në Irak dhe mundësinë
e një udhëtimi të tij në atë vend, ku dhuna po shkakton plagë të thella. “Jam i gatshëm
të shkoj atje”, tha Françesku, “por në këtë çast nuk është gjëja më e duhur” dhe saktësoi
se “është e lejueshme ta ndalosh mësymësin e padrejtë”, ta ndalosh, “nuk them ta bombardosh”,
sqaroi, prandaj “duhen marrë në shqyrtim mjetet me të cilat mund të bëhet kjo gjë”:
Të
ndalosh mësymësin e padrejtë është e lejueshme, por duhet edhe të vëmë në punë kujtesën,
se sa herë me arsyetimin për të ndalur mësymësin e padrejtë, fuqitë e mëdha i kanë
nënshtruar popujt dhe kanë bërë luftra të mirëfillta pushtuese. Një komb i vetëm nuk
mund të gjykojë si mund të ndalet kjo gjë, si ndalet një mësymje e padrejtë.
Duke
folur për gjendjen në Lindjen e Mesme një gazetar e pyeti Papën nëse lutja me presidentët
Abu Mazen dhe Simon Peres nuk pati dobi. Ajo nismë, u përgjigj Ati i Shenjtë, “që
lindi nga njerëz të cilët besojnë në Hyjin, nuk qe fare një dështim”. Pa lutje nuk
ka negociata, as dialog, shpjegoi, prandaj ajo përbën “një hap themelor të sjelljes
njerëzore” dhe dera mbetet gjithnjë e hapur: Tani tymi i bombave dhe i luftrave
nuk na lejon ta shohim derën, por dera ka mbetur e hapur nga ai çast. E unë besoj
në Hyjin, unë besoj se Zoti e shikon atë derë, si edhe ata që luten e i kërkojnë të
na ndihmojë. Emocionet e përjetuara gjatë takimeve me dëshmitarët e ndryshëm të
vuajtjes në Kore i japin shkas Papës të flasë për pasojat e luftës. Në takimin me
gratë e moshuara, të cilat i mbijetuan shpërnguljes në Japoni gjatë Luftës së Dytë
Botërore, Françesku tregon se ka parë dhimbjen e mbarë popullit korean, të ndarë,
të poshtëruar, të pushtuar, por prapë se prapë me dinjitet të madh. Pastaj bën thirrje:
“duhet të ndalemi e të mendojmë pak sa të pashpirt jemi bërë”, dhe dënon ashpër torturën
gjatë proceseve gjyqësore dhe nga shërbimet e zbulimit:
Tortura është mëkat
kundër njerëzimit, është krim kundër njerëzimit dhe katolikëve u them: të torturosh
një njeri është mëkat mortar, është mëkat i rëndë!”. Por edhe më keq: është mëkat
kundër njerëzimit.
Pyetjes së gazetarëve në lidhje me mundësinë e dialogut
me popullin kinez, të cilin Papa e përshkruan si “të mirë, të fisëm dhe të urtë”,
ai u përgjigj se “Selia e Shenjtë i mban të hapura kontaktet” dhe u shpreh i gatshëm
të shkojë në Kinë menjëherë. Një tjetër pyetje e rëndësishme ishte ajo për procesin
e lumnimit të kryeipeshkvit të San Salvadorit, Imzot Oscar Arnulfo Romero. Papa Françesku
tha se procesi është “zhbllokuar” dhe uron që tani, për këtë “njeri të Zotit”, gjithçka
të sqarohet dhe “të vijohet me shpejtësi". Nuk mungoi interesimi i gazetarëve
për udhëtimet e ardhshme të Papës, parashikuar për vitin 2015: është e sigurt se do
të shkojë në Philadelphia, për takimin botëror me familjet, por me atë rast mund të
shkojë edhe në New York e Washington. Mbetet për t’u parë a do të mund të shkojë në
Meksikë dhe Spanjë. Gazetarët u treguan kureshtarë edhe për jetën private të Papës
në Shtëpinë e Shën Martës dhe ai foli për një jetë “norale” aty, për pushimet në shtëpi,
gjatë të cilave ndjek një “ritëm tjetër”, me më shumë lexime, çlodhje e muzikë. I
pyetur për Benediktin XVI tha se me të ka një marrëdhënie “vëllazërore” dhe se shkëmbejnë
vazhdimisht opinione. Zgjedhja e tij për të qenë Papë nderi ka hapur një derë, pohoi
Françesku, një “derë që është institucionale, jo një përjashtim”:
Sepse
jeta jonë po zgjatet dhe në një farë moshe nuk ekziston mundësia për të qeverisur
mirë, sepse trupi lodhet ... por, shëndeti mund edhe të jetë i mirë, megjithatë mungon
aftësia për të përballuar të gjitha problemet e një qeverisjeje siç është ajo e Kishës.
E unë mendoj se Papa Benedikti bëri gjestin e Papëve të nderit. E përsëris: ndoshta
ndonjë teolog do të më thotë se kjo nuk është e drejtë, por unë kështu mendoj. Shekujt
do ta tregojnë a është kështu apo jo. Të shohim. Dhe ju mund të më pyesni: “Po nëse
ju, një ditë, nuk do të ndjeheni në gjendje të vijoni?”. Do të bëja të njëjtën gjë.
Do të bëja të njëjtën gjë. Do të lutem shumë, por do të bëja të njëjtën gjë.