Papa lumnon në Seul 124 martirë: Krishti mbi gjithçka!

Ditë nën shenjën e martirëve koreanë e të historisë së krishterimit në Kore, e sotmja. E martirët na kujtojnë se duhet ta vëmë Krishtin mbi gjithçka e të mos bëjmë kurrë kompromise, kur është fjala për të mbrojtur fenë. Pohim i fortë, ky, i Papës Françesku gjatë homelisë, në Meshën e lumnimit të Paul Yun Ji-chung e 123 shokëve të tij martirë, kremtuar sot në Seul, pranë Portës së Gwangwamun, duke nisur nga ora 10.00 (3.00 me orën evropiane). Meshës i parapriu një përshëndetje të shkurtër drejtuar Atit të Shenjtë nga kryetari i Komisionit për Lumnimin e Paul Yun-Ji chung e shokëve martirë.
Pastaj, Mesha me ritin e lumnimit, në praninë e rreth 800 mijë vetëve, për të cilën na flet, nga Seuli, i dërguari i Radio Vatikanit, Davide Dionisi:

“Kremtimi i të Lumit Paul dhe shokëve të tij, na krijon mundësinë të rikthehemi në çastet e para, në agun e Kishës në Kore, e na fton të gjithëve ta lumnojmë Hyjin për këtë hir”.
Këtë kujtoi Papa në fillim të homelisë, të cilën ia kushtoi flijimit heroik të shumë martirëve, që e bëri Korenë pjellore e të pasur me perspektiva për ardhmërinë. Falë tyre, Ungjilli i Krishtit u rrit si rrap madhështor, duke e shtrirë gjethnajën edhe jashtë vendit, në mbarë Kontinentin aziatik, nënvizoi Papa e, në vijim, kujtoi fitoren dhe dëshminë e atyre, që e paguan besimin në Zotin me flijimin më të lartë. Paul Yun Ji-chung dhe shokët e tij e vulosën misionin e tyre si pararendës, me martirizim. Mbollën, kështu, në tokën koreane, me gjakun e tyre, farën e të krishterëve të rinj.
Duke i pasqyruar mrekullisht mirë mësimet kryesore të “magjisterit të tij romak”, në rrethanat e veçanta koreane e aziatike, Françesku kujtoi, në vijim të homelisë, vdekjen dhe ngjalljen e Krishtit, me fjalët e Shën Palit: “Kush do të na ndajë prej dashurisë së Krishtit? Vështirësia? Ngushtica? Salvimi? Uria? Lakuriqësia? Rreziku? Shpata? Sikurse e lexojmë në Shkrimin Shenjt: Për shkak tënd na vrasin si një ditë për ditë, na çmojnë porsi dele të caktuara për t’u prerë. E prapëseprap, në të gjitha këto, jemi më se ngadhënjyes, në saje të Atij që na deshi. Jam plotësisht i bindur se as vdekja, as jeta, as ëngjëjt as pushtetet, as e tashmja, as e ardhshmja, as fuqitë, as lartësitë as humnerat e asnjë krijesë tjetër, nuk do të mund të na ndajë prej dashurisë së Hyjit, që na u dëftua në Jezu Krishtin, Zotin tonë” (Rom 8,35-39). Kjo është siguria. Gëzimi i thellë që i prin të krishterit në të gjitha ngjarjet e jetës, të gëzuara e të trishtuara: asgjë nuk do të mund të na ndajë prej dashurisë së Hyjit. E kjo dashuri është pasuria e vërtetë e jetës njerëzore e mbetet thesar edhe për jetën e shoqërisë koreane:
“Feja e krishterë në Kore nuk erdhi përmes misionarëve; hyri përmes zemrave e mendjeve të vetë koreanëve. U nxit nga kureshtja intelektuale, nga kërkimi i etshëm i së vërtetës fetare. Përmes takimit fillestar me Ungjillin, të krishterët e parë ia hapën Jezusit mendje e zemra”.
Dëshira për të ditur diçka për Jezusin, i çoi shumë shpejt tek takimi me vetë Zotin, tek pagëzimet e para, tek dëshira për jetë të plotë sakramentore e kishtare e edhe tek zanafilla e impenjimit misionar. Solli, kështu, frytet e para në bashkësitë, që frymëzoheshin nga Kisha e zanafillës, në të cilën besimtarët kishin me të vërtetë një zemër të vetme e një shpirt të vetëm, pa pyetur fare për ndryshimet shoqërore (cfr Vap 4,32).
Papa nënvizoi një hollësi të Ungjillit të sotëm: Jezusi i kërkon Atit të na shenjtërojë në vërtetësi e të na ruajë nga bota. Kuptimplote që, ndërsa Jezusi i kërkon Atit të na shenjtërojë e të na ruajë, nuk i kërkon të na heqë nga bota. Zoti i nis dishepujt e vet, që të jenë tharm shenjtërie e vërtetësie në botë: kripë e tokës e dritë e botës. Në këtë drejtim martirët na tregojnë udhën.
Por, vijoi të kujtonte, pak kohë pasi u mbollën farët e para të fesë në këtë tokë, martirëve dhe bashkësive të krishtera iu desh të zgjidhnin ndërmjet Jezusit e botës.
Ishin gati për flijime të mëdha, gati të zhvisheshin nga çdo e mirë, më parë se të largoheshin nga Krishti; të braktisnin pasuri, tokë, autoritet, nderime, ngaqë e dinin se Krishti ishte thesari i tyre i vërtetë:
“Sot, gjithnjë më shpesh, provojmë se feja jonë vihet në provë nga bota, e në mënyra nga më të ndryshmet. Na kërkohet të biem në kompromise, kur duhet ta mbrojmë pa asnjë kompromis fenë; t’i stërhollojmë kërkesat rrënjësore të Ungjillit, kur nuk duhet t’i përshtatemi shpirtit të kohës”.
Prej këndej:
“Shembulli i martirëve të parë ka shumë për të na thënë ne, që jetojmë në një shoqëri ku, pranë e pranë me pasuritë e pamasa, rritet në heshtje, varfëria më e turpshme, ku rrallë e herë dëgjohet britma e të varfërve e ku Krishti vijon të na thërrasë, të na kërkojë ta duam e t’i shërbejmë, duke ua zgjatur dorën vëllezërve e motrave nevojtare”.
Shembulli i martirëve na mëson edhe rëndësinë që ka dashuria e krishterë në jetën e fesë:
“Trashëgimia e të lumit Paul Yun Ji-chung dhe e shokëve të tij, ndershmëria në kërkimin e së vërtetës, besnikëria e tyre ndaj parimeve më të larta të fesë që rrokën, ashtu si dëshmia e dashurisë së krishterë dhe e solidaritetit ndaj të gjithëve – tërë kjo bën pjesë në historinë e pasur të popullit korean”.
Trashëgimia e martirëve mund t’i frymëzojë të gjithë burrat e gratë vullnetmira të punojnë për harmoninë, për ndërtimin e një shoqërie më të drejtë, më të lirë më të pajtuar, duke kontribuar kështu, për paqen dhe mbrojtjen e vlerave të vërteta njerëzore në këtë vend e në mbarë botën, nënvizoi Papa në vijim të homelisë.
Por të jesh martir do të thotë, sidomos, të jesh dëshmitar i Jezusit. E, lidhur me dëshminë, para se të niste Mesha, Ati i Shenjtë u ndalua përsëri disa çaste për të përshëndetur familjarët e viktimave të tragetit. Përqafimi i tij dhe pjesëmarrja në dhimbjen e tyre, ngjalli këto ditë emocione aq të forta, sa gazetat vendase vijojnë t’i kushtojnë faqe të tëra këtyre çasteve prekëse të shtegtimit të Papës, që në kronikat vendase titullohen: “Papa fshin lotët e SeWol”.Në përfundim të Meshës, Françeskun e përshëndeti kardinali Andrea Yeum Soo-jung, kryeipeshkëv i Seulit. Nënvizoi, gjatë fjalës së tij, rolin e martirëve koreanë në jetën e Kishës katolike, duke kujtuar se tashmë kjo Kishë ka 103 shenjtorë martirë e , veç këtyre, me lumnimin e sotëm, edhe 124 të Lumë. Zona përreth është vend historik, vend martirizimi i të parëve të fesë sonë, theksoi, për të kujtuar, në vijim, se Kisha katolike në Kore lindi e u rrit mbi gjakun e martirëve, duke u bërë shembull për shoqërinë koreane, sepse gjithnjë në mbrojtje të drejtësisë të dinjitetit të njeriut. Lumnimi i sotëm është rast, që na nxit për të vijuar ecjen në udhën e harmonisë e të unitetit, jo vetëm të katolikëve, por edhe të gjithë popullit korean e të mbarë popujve aziatikë, përmes shkëmbimit të vëllazërisë universale. Por është edhe rast për të çuar përpara ungjillëzimin e botës e për të arritur objektivin, duke u bërë Kishë, që u shërben të varfërve, punëtorëve, të shtypurve, përmes komunikimit të gëzimit të Ungjillit, që të lehtëson çdo vuajtje e të ndihmon të mbartësh çdo kryq.