Papa: Njerëzit e ndjekin Jezusin, se ai ia ngroh zemrën popullit

Populli e ndjek Jezusin, sepse e sheh se ai është Bariu i Mirë. Kështu tha Papa Françesku në meshën e mëngjesit, në shtëpinë e Shën Martës. Papa bëri thirrje të ruhemi nga ata që e kthejnë fenë në moralizëm, që kërkojnë çlirimin politik apo marrëveshje me pushtetin.
Pse Jezusin e ndiqnin shumë njerëz? Kjo është pyetja nga e cila u nis Papa Françesku për të shtjelluar homelinë, gjatë së cilës u përqendrua tek populli dhe tek mësimi i Zotit. Jezusin, vërejti Papa, e ndiqnin turmat, sepse “mrekulloheshin nga mësimi i tij”. Fjalët e tij “ua mbushnin zemrën me mahnitje, me mahnitjen nga diçka e mirë dhe e madhe që gjenin”. Të tjerët, përkundrazi, “flisnin, por nuk arrinin tek populli”. Papa numëroi, kështu, katër grupe njerëzish, që flisnin në kohën e Jezusit. Para së gjithash farisenjtë. Këta, tha Françesku, “e kthenin kultin e Hyjit, fenë, në një varg urdhërimesh dhe, prej dhjetë që ishin, i bënin më shumë se treqind”, duke e ngarkuar këtë barrë mbi shpatullat e popullit. Në këtë mënyrë, fenë në Hyjin e gjallë e kthenin në kazuistikë. E aty gjendeshin edhe “kundërshtitë e kazuistikës më të egër”:
“Por ti duhet – për shembull – të zbatosh urdhërin e katërt!; ‘Po, po, po!’; ‘Duhet t’i japësh të hajë atit tënd të moshuar, nënës sate të moshuar!’; ‘Po, po, po!’; ‘Por, ju e dini, nuk mundem, sepse paratë ia kam dhënë tempullit!’ ‘Ti nuk u jep? E prindërit vdesin nga uria!’. Kështu: kundërshtitë e kazuistikës më të egër. Populli i respektonte, sepse populli është i respektueshëm. I respektonte, por nuk i dëgjonte! Iknin...”
Grupi tjetër është ai i saducenjve. “Këta – vërejti Papa – nuk kishin fe, e kishin humbur fenë! Zanatin e tyre fetar e ushtronin në rrugën e marrëveshjeve me pushtetin: me pushtetin politik, me pushtetin ekonomik. Ishin njerëz të pushtetit”. Grupi i tretë, vijoi, “ishte ai i revolucionarëve” ose zelltarët, të cilët “donin të bënin revolucion, për ta çliruar popullin e Izraelit nga pushtimi romak”. Por populli, nënvizoi Papa, “është i mirëkuptueshëm dhe di të dallojë kur fryti është i pjekur dhe kur nuk është! E nuk u shkonte pas!” Grupi i katërt, pohoi më tej, ishte ai i “njerëzve të mirë: quheshin esenë”. Ishin murgjër, që ia kushtonin jetën Hyjit. Megjithatë, “ishin larg popullit dhe populli nuk mund t’i ndiqte”
Këto, pohoi Papa, “ishin zërat që i arrinin popullit dhe asnjëri nga këto zëra nuk e kishte forcën për t’ia ngrohur zemrën popullit”. “Por Jezusi, po! Turmat – shpjegoi Ati i Shenjtë – mahniteshin: e dëgjonin Jezusin dhe u ngrohej zemra; mesazhi i Jezusit u hynte në zemër!”. Jezusi, theksoi Françesku, “i afrohej popullit”, “i shëronte zemrën popullit”, i kuptonte vështirësitë e tij. Jezusi “nuk kishte turp të fliste me mëkatarët, shkonte dhe i takonte”, “ishte i gëzuar, ishte i kënaqur kur shkonte me popullin e vet”. Kjo ndodh sepse ai është “Bariu i Mirë”, delet e dëgjojnë zërin e tij dhe e ndjekin:
“Për këtë arsye populli e ndiqte Jezusin, sepse ishte Bariu i Mirë. Nuk ishte as farise kazuist moralist, as saduce, që bënte marrëveshje politike me pushtetarët, as luftëtar, që kërkonte çlirimin politik të popullit të vet, as soditës i ndonjë manastiri. Ishte bari! Bari që fliste gjuhën e popullit të vet dhe e kuptonin. Ai thoshte të vërtetën, gjërat e Hyjit, por i thoshte në një mënyrë të tillë, që populli ndjente dashuri për gjërat e Hyjit. Për këtë arsye shkonin pas tij”.
Jezusi, tha Papa, “kurrë nuk u largua nga populli dhe kurrë nuk u largua nga Ati i vet”. Jezusi “ishte i lidhur ngusht me Atin – ishte një me Atin!” dhe kështu ishte “shumë afër me popullin”. Ai “e kishte këtë autoritet dhe për këtë arsye populli i shkonte pas”. Duke kundruar Jezusin, Bariun e Mirë, bëri thirrje Papa, duhet të mendojmë pas kujt dëshirojmë të ecim:
“’Pas kujt më pëlqen të shkoj?’. Pas atyre që më flasin për gjëra abstrakte apo për kazuistika morale; pas atyre që thonë se i përkasin popullit të Hyjit, por nuk kanë fe dhe për gjithçka bëjnë marrëveshje me pushtetet politike dhe ekonomike; pas atyre që duan të bëjnë gjithmonë gjëra të çuditshme, rrënimtare, luftra të ashtuquajtura çlirimprurëse, por që në fund nuk janë rrugët e Zotit; apo pas një kundruesi të largët? Mua, pas kujt më pëlqen të shkoj?”
“Kjo pyetje – përfundoi Papa – na ndihmoftë të arrijmë tek lutja dhe t’i kërkojmë Hyjit, që është Atë, të na afrojë me Jezusin, për ta ndjekur Jezusin, për t’u mahnitur me çfarë na thotë Jezusi”.