Të krishterët, që nuk e dëshmojnë fenë e tyre, bëhen shterpë. Kështu tha sot Papa
Françesku në meshën e mëngjesit, në Shtëpinë e Shën Martës. Gjatë homelisë, Ati i
Shenjtë u ndal në martirizimin e Shën Shtjefnit, treguar në Veprat e Apostujve. Ky
martirizim, theksoi, është i njëjtë me atë të Jezusit. Papa përshkoi
udhën, që e çoi drejt vdekjes, martirin e parë të Kishës. Edhe ai, ashtu si Jezusi,
u ndesh me xhelozinë e “drejtorëve”, që donin ta eliminonin. Edhe për të u gjetën
dëshmitarë të rremë e u vu në skenë një proces gjyqësor, i organizuar shpejt e shpejt.
Këta njerëz tërboheshin kur e dëgjonin Shtjefnin të fliste për Shpirtin Shenjt. Kishin
urrejtje në zemër, urrejtjen e djallit kundër Krishtit. Në martirizimin e Shtjefnit
shihet qartë lufta e Zotit me djallin. Por, vërejti Papa, siç u thoshte Jezusi të
vetëve, persekutimi, martirizimi, humbja e jetës për Krishtin, është një nga lumnitë.
E Shtjefni vdes si Jezusi, duke i falur persekutuesit e vet: “’Martirizim’ është
përkthimi i fjalës greke, që do të thotë edhe dëshmi. E kështu, mund të themi se për
të krishterin, udha ndjek gjurmët e kësaj dëshmie, ndjek gjurmët e Jezusit për ta
dëshmuar Atë e, shpesh, kjo dëshmi përfundon me dhënien e jetës. Nuk mund të kuptohet
i krishteri, pa qenë dëshmitar, pa dhënë dëshmi. Ne nuk jemi ndonjë ‘fe’ idesh, teologjie
të pastër, gjërash të bukura, urdhërimesh. Jo, ne jemi një popull, që ndjek Jezu Krishtin
e jep dëshmi – dëshiron ta dëshmojë Jezu Krishtin – e kjo dëshmi, nganjëherë, arrin
në ofertën e jetës”. Pasi u vra Shtjefni, lexohet në Veprat e Apostujve, shpërtheu
një persekutim i fuqishëm kundër Kishës së Jeruzalemit. Persekutuesit, të nxitur nga
Qoftëlargti, ndjeheshin të pamposhtur dhe i detyruan të krishterët të shpërndaheshin
në rajonin e Judesë e të Samarisë. Por, aty ku mbërrinin, sado larg, shpjegonin Ungjillin,
dëshmonin Krishtin e kështu, filloi misioni i Kishës. Shumë ktheheshin në fenë e krishterë,
kur i dëgjonin. Jo më kot, Tertuliani, një nga etërit e Kishës, pati thënë: “Gjaku
i martirëve është fara e të krishterëve”. Nuk ka predikim më të frytshëm se ky, shtoi
Papa, e çdo shqiptar e di se historia e ardheut të vet e dëshmon katërcipërisht: “Dëshmia,
si në jetën e përditshme, në vështirësi, ashtu edhe në persekutim, me vdekjen, është
gjithnjë e frytshme. Kisha është fekonde e nënë kur dëshmon Jezu Krishtin. Ndërsa,
kur Kisha mbyllet në vetvete, beson se është ‘universitet feje’ – të themi kështu
– me shumë ide të bukura, me shumë tempuj të bukur, me shumë muze të bukura, por nuk
jep dëshmi, bëhet shterpë. Kështu edhe i krishteri. Kur nuk jep dëshmi, bëhet shterpë,
nuk është në gjendje të japë jetën e marrë si dhuratë nga Jezu Krishti”. Shën
Shtjefni, vazhdoi Papa Françesku, ishte plot me Shpirtin Shenjt, pasi nuk mund të
dëshmojmë pa praninë e Vetjes së tretë të Trinisë brenda nesh. Në çastet e vështira,
kur duhet të zgjedhim udhën e drejtë, kur duhet të përballojmë tundimet, këshilloi
Papa, t’i lutemi Shpirtit Shenjt. Është Ai, që na bën të fortë për dëshmi: “E
sot, duke menduar për këto dy ikona – Shtjefin, që vdes dhe, njerëzit, të krishterët,
që ikin, duke u shpërndarë kudo për shkak të persekutimit të dhunshëm – ta pyesim
veten: si dëshmoj unë? A jam i krishterë, dëshmitar i Jezusit, apo jam një numër i
thjeshtë në këtë sekt? Jap fryte, sepse jap dëshmi, apo mbetem i shterpët, sepse nuk
jam i aftë ta lë Shpirtin Shenjt të më shoqërojë në vokacionin tim të krishterë”.