Mesha e Papës me parlamentarët italianë: t’ia hapim zemrën Hyjit
Në kohën e Jezusit klasa drejtuese ishte larguar nga populli, e kishte braktisur,
pepse ishte e paaftë për të bërë gjë tjetër, përveç ndjekjes së ideologjisë së vet
dhe rrëshqitjes drejt korrupsionit. Kështu tha Papa Françesku në homelinë e meshës
së kremtuar në mëngjesin e sotëm pranë Altarit të Katedrës së Shën Pjetrit, në praninë
e 493 parlamentarëve italianë. Interesat partiake,
luftërat brenda llojit: për këto gjëra shkriheshin energjitë e atyre që komandonin
në kohën e Jezusit, deri në atë pikë sa, kur Mesia shfaqet para tyre, nuk e njohin,
përkundrazi, e padisin si një shërues nga aradha e Shejtanit. Këto janë fjalët e Papës
Françesku që dëgjuan mëngjesin e sotëm, në Bazilikën e Shën Pjetrit një numër i madh
i parlamentarëve italianë, bashkë me nëntë ministra dhe kryetarët e Senatit dhe të
Dhomës. Leximi i parë nga Libri i Jeremisë flet për profetin, i cili i bën jehonë
“ankimit të Hyjit” për një brezni që, vëren Papa, nuk i ka pranuar lajmëtarët e tij
dhe shfajëson veten për mëkatet e veta. “M’i kanë kthyer krahët”, citon Papa Françesku,
i cili komenton: “Kjo është dhimbja e Zotit, dhimbja e Hyjit”. E ky realitet, vijon,
gjendet edhe në Ungjillin e sotëm. Realiteti i verbërisë kundrejt Hyjit, kryesisht
nga ana e udhëheqësve të popullit: “Zemra e këtyre njerëzve, e këtij grupi
të vogël, me kalimin e kohës ishte ngurtësuar aq shumë, sa ishte e pamundur ta dëgjonin
zërin e Zotit. Dhe nga mëkatarë, rrëshqitën, u bënë të korruptuar. Është shumë e vështirë
që një i korruptuar të kthehet pas. Mëkatari po, sepse Zoti është i mëshirshëm dhe
na pret të gjithë. Por i korruptuari është i ngulur tek gjërat e veta, dhe këta ishin
të korruptuar. E për këtë arsye shfajësojnë veten, sepse Jezusi, me
thjeshtësinë e tij, por edhe me forcën e Hyjit, i bezdiste”. Këta njerëz, vijon
Papa, “e kanë humbur rrugën. I janë kundërvënë shpëtimit të dashurisë së Zotit dhe
kanë rrëshqitur nga feja, nga teologjia e fesë në teologjinë e detyrimeve”: “Refuzuan
dashurinë e Zotit dhe ky refuzim i futi në një udhë që nuk ishte ajo e dialektikës
së lirisë, që ofronte Zoti, por ajo e logjikës së domosdoshmërisë, ku nuk ka vend
për Zotin. Në dialektikën e lirisë gjendet Zoti i mirë, që na do, na do shumë. Përkundrazi,
në logjikën e domosdoshmërisë nuk ka vend për Hyjin: duhet bërë, duhet bërë, duhet...
Ata u dhanë pas sjelljes. Njerëz me sjellje të mirë, por me zakone të
këqija. Këta Jezusi i quan ‘varre të zbardhura’”. Kreshma, përfundon Papa Françesku,
na kujton se “Hyji na do të gjithë” dhe duhet “të përpiqemi t’ia hapim zemrën”: "Në
këtë rrugë të Kreshmës do të na bëjë mirë, të gjithë neve, të sjellim ndër mend këtë
ftesë të Zotit për dashuri, për këtë dialektikë të lirisë, ku gjendet dashuria, dhe
ta pyesim veten, të gjithë: Po unë, a jam në këtë udhë? A mos rrezikoj ta shfajësoj
veten e të shkoj në një udhë tjetër, ku të më leverdisë,
sepse nuk çon drejt asnjë premtimi të caktuar? E t’i lutemi Zotit, të na japë hirin,
që të ecim gjithmonë në udhën e shpëtimit, t’ia hapim zemrën shpëtimit që vjen vetëm
nga Hyji, nga feja, jo nga ajo që propozonin këta ‘doktorë të detyrës’, të cilët e
kishin humbur fenë dhe e udhëhiqnin popullin me teologjinë baritore të detyrës”.