E kam njohë Imzot Prennushin
në burgun e Durrësit gjatë periudhës 1948 – 49. Ai u suell aty nga Seksioni i Sigurimit
të Durrësit, mbasi qé torturue ma parë. Kur e prunë, mezi mbahej në kambë. E kishin
dërmue tue e rrahë me shkopinj e mandej e kishin varë, lidhë kambësh e duersh, “si
nji dash në çengel kasaphanëje”, thonte ai vetë tue ba buzën në gaz. Imzot Prennushin
e vendosën në dhomën nr. 8, që kishte shërbye dikur si xhebehane dhe ku banojshin
ma të rrezikshmit: 18 vetë. Unë qillova ngjat tij dhe pata kështu rastin të miqasohesha
me té. Kur gjyqi ushtarak zhvillue në nji dhomë të burgut e dënoi me 20 vjet
burgim të randë, fjala e tij e mbrojtjes qé: “Nuk i kam dashtë kujt të keqen. Jam
mundue me ba mirë”. Në nji qelë të posaçme ngjitun me xhebehanen ishte ndry Don Anton
Zogaj, famullitar i Durrësit. Ai kishte qenë dënue me vdekje, gja që e trishtonte
shumë Imzotin. Nuk kam harrue ngazullimin e tij kur nji shok i dorëzoi kapsat e petkut
fetar të Don Antonit, lanë dëshmi e martyrizimit të vet. Mbaj mend nji skenë
të devotëshme në infermjerinë e burgut, ku unë u shtrova mbas kthimit në Durrës nga
kampi i Vloçishtit. Në infermjerinë e burgut gjeta Imzotin qi vuente prej asmës. Kjo
ishte e tillë sa me e lanë pa frymë prej gulshimit. Nji ditë prunë në infermjeri Don
Jul Bonattin, famullitar i Vlonës. Kur i thashë kush ishte i smundi qi përpëlitej,
ai u ngrejt prej shtratit dhe ngau me i puthë dorën Imzotit. Imzoti tërhoqi dorën,
bekoi me té Don Bonattin dhe u përmbys në shtratin e vet. Përveç se prej asmës,
Imzot Prennushi vuente nga nji hernia e randë. Nji ditë rojet e ngarkuen me bajtë
trungje prej rrugës poshtë te kodrina ku gjindej burgu. Si Krishti n’ udhën e Kalvarit,
ai u përpoq tri herë me rradhë. Por u rrëzue të trija herët, pa shprehë ankim. Imzot
Prennushi vdiq në Mars 1949. Kur i mbylla sytë e etshëm per dritë – ai më pat çekë
njiherë frazen e Goethe-s “Mehr Licht !” – kuptova se çfarë drite ai kishte nder mend.
Ka njerzë qi besojnë në Pavdekshmëninë e Shpirtit dhe ka të tjerë që nuk besojnë në
té. Por asht vështirë me pranue se gjithçka merr fund me vdekjen e trupit kur mendon
se ka njerzë qi vdesin per Ideale! Arshi
PIPA Profesor Emeritus University of Minnesota, USA Tiranë,
28 Shkurt 1995. Kopjue nga origjinali që Autori Prof. A. Pipa, i ka dhurue Fritz
Radovanit. Melbourne, Mars 2014.