Papa: Jezusi nuk na lë vetëm udhës, ta ndjekësh, do të thotë të kesh një shtëpi
“Ta ndjekësh Jezusin nuk është ide. Është të jesh gjithnjë në shtëpi”, në Kishë, ku
Krishti i pranon të gjithë, edhe ata, që janë larguar. E pohoi Papa Françesku gjatë
homelisë e Meshës, kremtuar sot paradite në Shtëpinë e Shën Martës.
Një djalë,
që rrihet e përlaset përdhe, në mes të një turme të tronditur, të pafuqishme për të
ndërhyrë. E një baba, që s’i ndahet Jezusit. E ndjek, duke iu lutur me gjithë zemër
t’ia çlirojë të birin e nga djalli… Është drama, me të cilën hapet Ungjilli i
sotëm, të cilin Papa e kujtoi pikë për pikë: gumëzhitja e turmës, që diskuton pa
dobi, Jezusi, që arrin e njoftohet për ngjarjen, zhurma, që pushon; babai, i mbërthyer
nga ankthi, që del nga turma e vendos të shpresojë në Jezusin, edhe kur shpresat
duken të shuara. E Jezusi që, i prekur thellë në shpirt nga feja e kulluar e këtij
ati, e dëbon shpirtin e keq e pastaj përkulet ëmbëlsisht mbi të riun, që duket më
shumë i vdekur sesa i gjallë dhe e ndihmon të ngrihet përsëri në këmbë: “Gjithë
ky çrregullim, ky diskutim, përfundon me një gjest të vetëm: gjestin e Jezusit, që
ulet dhe e merr fëmijën. Këto gjeste të Jezusit na bëjnë të mendojmë. Jezusi, kur
shëron, kur shkon ndërmjet njerëzve dhe shëron ndonjë njeri, nuk e lë kurrë vetëm…
Nuk është magjistar, as shtrigan e as mjek, që shëron e shkon në punë të vet: secilin
e bën të rikthehet në vendin e tij, nuk e braktis në mes të rrugës. E gjestet e Zotit
janë mrekullisht të bukura!”. Ja edhe mësimi, shpjegoi Papa Françesku: “Jezusi,
pohoi, na bën gjithnjë të kthehemi në shtëpi, nuk na lë kurrë vetëm, në mes të rrugës”.
Ungjilli, kujtoi, është përplot me gjeste të kësaj natyre. Ringjallja e Lazrit; rikthimi
në jetë i bijës së Jairit e të birit të vejushës. Por dhe delja e humbur, e rikthyer
në vath ose monedha e rigjetur nga gruaja: “Sepse Jezusi nuk erdhi nga qielli
vetëm, është bir i një populli. Jezusi është premtimi, që iu bë një populli; Zoti
i përket këtij populli që, qysh prej Abrahamit, shtegton drejt premtimit. E këto gjeste
të Jezusit na mësojnë se çdo shërim, çdo falje, na bën të rikthehemi gjithnjë në gjirin
e popullit tonë, që është Kisha”. Jezusi fal përherë e gjestet e tij, vijoi
Papa Françesku, bëhen revolucionare ose të pashpjegueshme, kur e fal edhe atë, që
është larguar pak si tepër, si tagrambledhësin Mateu e kolegun e tij, Zakeu. Përveç
kësaj, rikujtoi Papa Françesku, Jezusi kur të fal, të kthen gjithnjë në shtëpi. E
kështu, nuk mund të kuptohet Zoti pa popullin e Tij. Është absurditet ta duash Jezusin,
pa e dashur edhe Kishën: ta dëgjosh Krishtin, por jo Kishën; ta ndjekësh Krishtin,
larg nga Kisha, pohoi Papa Françesku, duke cituar e duke parafrazuar edhe një herë
Palin VI: “Krishti e Kisha janë të bashkuar”, e sa herë që Krishti e thërret ndonjë
njeri, e merr për dore e dhe e çon në Kishë. Prandaj, shtoi, është mirë që fëmija
të pagëzohet në Kishë, në “Kishën nënë”:“E këto gjeste plot dashuri të Jezusit
na bëjnë të kuptojmë se doktrina jonë po e quajmë kështu, ose ndjekja e Krishtit,
nuk është ide, është të rrish vazhdimisht në shtëpi. E nëse ndonjëri nga ne mund edhe
të largohet nga shtëpia për ndonjë mëkat, ndonjë gabim - Zoti e di - të shpëtosh,
do të thotë të rikthehesh në shtëpi, me Jezusin, në Kishë. Janë gjeste dashurie. Një
për një, kështu na thërret Jezusi ne, popullin e vet, sillet kështu me familjen e
vet, me nënën tonë, Kishën Shenjte. Të meditojmë për këto gjeste të Jezusit”.