Papa: të jesh i krishterë nuk është privilegj. Ungjilli duhet kumtuar me përvujtëri
“Ta kumtosh Ungjillin pa kërkuar përfitime, sepse je i krishterë”. Këtë kërkoi Papa
Françesku gjatë Meshës, kremtuar sot paradite në Shtëpinë e Shën Martës. Homelia e
Atit të Shenjtë u frymëzua nga martirizimi i Shën Gjon Pagëzuesit. Duke u nisur nga
dëshmia e Shenjtit, nënvizoi se, ashtu si ai, dishepulli i vërtetë i Krishtit ndjek
udhën e përvujtërisë, pa e përvetësuar profecinë.
Herodi i jep urdhër xhelatit
t’ia presë kokën Gjonit, për të kënaqur tekat Herodiadës e trillet e së bijës. Gjatë
homelisë, Papa Françesku u ndalua fort tek fundi tragjik i Gjonit, sipas rrëfimit
të Ungjillit të sotëm. Gjoni, vërejti Papa, jetoi pak, pak kohë pati për ta kumtuar
Fjalën e Zotit. Por pikërisht këtë burrë, jetëshkurtër, pse tejet guximtar, Zoti e
dërgoi për t’ia përgatitur rrugën Birit të Vet. E Gjoni e përfundoi keqas jetën. Iu
pre koka me një urdhër, që Herodi e dha nësa zdërhallej në gosti: “Në oborrin
mbretëror mund të bësh e të gjesh gjithçka: korrupsion, vese, krime. Oborret i favorizojnë
punë të këtilla. Po Gjoni? Ç’bëri Gjoni? Para së gjithash, kumtoi Zotin. Kumtoi se
Shëlbuesi ishte afër, se ishte fare pranë Mbretëria e Zotit. E këtë e bëri me forcë.
Pagëzonte. I nxiste të gjithë të ktheheshin në rrugën e Zotit. Ishte burrë i fortë.
E kumtonte Krishtin”. Gjëja e parë, e madhe, që bëri Gjoni, është të kumtonte
Krishtin. Gjëja tjetër, që bëri, vijoi Papa, është se nuk e përvetësoi autoritetin
e Tij moral. Papa kujtoi se atij iu krijua edhe mundësia të thoshte: “Unë jam Mesia’,
sepse kishte shumë autoritet moral. Të gjithë rendnin pas tij. E Ungjilli rrëfen se
Gjoni u bënte thirrje të gjithëve të nisnin kthesën e madhe e të ecnin në rrugën e
drejtë të Zotit. E farizenjtë e doktorët e dijetarët e ndjenin këtë forcë, që rrezatonte
nga e gjithë figura e tij. Figurë e njeriut të drejtë, pa asnjë njollë. E pyetën,
prandaj, a ishte ai mesia. E në këtë çast tundimi, mburrjeje, ai mund të dredhonte
e të thoshte: “Epo, nuk e di si të them…”, duke e fshehur fytyrën pas një maske përvujtërie
të rreme. Por ai, pa asnjë luhatje, foli qartë: “Jo! Nuk jam! Pas meje vjen një, që
është më i fortë se unë, të cilit nuk jam i denjë as të ulem e t’i zgjidh lidhëzat
e të mbathurave”. Gjoni, pohoi Papa, ishte tejet i qartë: nuk e vodhi titullin. Nuk
e përvetësoi mjeshtrinë. E kjo është gjëja e dytë që bëri, ky burrë i vërtetë, që
i përkiste së vërtetës. Gjëja e tretë që bëri Gjoni, ishte përpjekja për t’i përngjarë
Krishtit. Deri Herodi, që ia preu kokën, besonte se Jezusi ishte Gjoni. Gjoni, vërejti
Papa, i përngjau Jezusit posaçërisht në udhën e përuljes. U përul, u ul deri në fund
të fundit, deri në vdekje. E në një vdekje të ngjashme me Mjeshtrin, të turpshme:
ai me kokë të prerë, Jezusi, si të ishte cub, hajdut, kriminel, i mbërthyer mbi kryq: “Vdekje
poshtëruese. Po edhe Gjoni e pati Kopshtin e tij të Ullinjve, ankthin e tij në burg,
kur besonte se mund të kishte gabuar e se Mesia mund të ishte një tjetër. Errësira
e shpirtit, ajo errësirë, që pastron, si e Jezusit në Kopshtin e Ullinjve”. E
këtu Ati i Shenjtë kujtoi Nënë Terezën, duke e vënë ballë për ballë me Gjon Pagëzuesin.
Paralelizëm prekës: Burri i fortë e Gruaja e fortë, dy njerëz që, duke kapërcyer
errësirën pastruese, dolën në dritën e vërtetë të Zotit. Kasnec i Jezusit, shtoi
Papa në vijim, Gjoni nuk e përvetësoi profecinë, duke u bërë kështu ikona e dishepullit.
Por, pyeti më pas, ku e gjeti burimin e kësaj sjelljeje prej dishepulli? Në një takim.
Ungjilli, kujtoi, na flet për takimin e Marisë me Elizabetën, kur Gjoni hovi nga gëzimi
në kraharorin e së ëmës. Ishin kushërinj e, ndoshta, vijoi Papa, më pas u takuan shumë
herë. E këto takime e mbushën me gëzim, me gëzim të pamasë shpirtin e Gjonit, duke
e shndërruar në dishepull. Gjoni është njeri, që kumton Jezu Krishtin, që nuk vihet
në vend të Jezu Krishtit, që ecën në udhën e Jezu Krishtit: “Na bën mirë sot,
ne, ta pyesim veten mbi dishepullatin: a e kumtojmë Jezu Krishtin? Kërkojmë a nuk
kërkojmë përfitime, pse jemi të krishterë, si të ishte ky ndonjë privilegj? Gjoni
nuk e përvetësoi profecinë. Së treti: a ecim në udhën e Jezu Krishtit? Në udhën e
përvujtërisë, të përuljes për të shërbyer? E nëse e shikojmë se nuk jemi të vendosur
në këtë rrugë, duket të pyesim: ‘Po kur u takova me Jezusin, në atë takim, që më mbushi
me gëzim?’. E të rikthehemi në takim, të rikthehemi në Galilenë e parë të takimit.
Të gjithë e kemi një të përbashët. Të rikthehemi atje! Ta ritakojmë Zotin e të ecim
përpara në këtë rrugë tejet të bukur, në të cilën Ai duhet të rritet, e ne të zvogëlohemi”.