Нават Бог плача як
бацька, які любіць сваіх дзяцей і не адмаўляецца ад іх ніколі, нават калі яны паўстаюць
супраць яго, лічыць папа Францішак. 4 лютага 2014 г. падчас ранішняй Эўхарыстыі ў
Доме св. Марты Пантыфік засяродзіўся над постацямі двух бацькаў, прадстаўленых у літургічных
чытаннях: караля Давіда, які плакаў з прычыны смерці свайго сына Абсалома, і кіраўніка
сінагогі Яіра, які прасіў Хрыста аб аздараўленні сваёй дачкі. Францішак заўважыў,
што Давід не адмовіўся ад уласнага бацькоўства нягледзячы на тое, што яго сын паўстаў
супраць яго і хацеў адняць частку каралеўства. Войска Давіда перамагло, але ён не
меў радасці перамогі, таму што чакаў толькі вяртання сына, а калі даведаўся пра яго
смерць – пачаў плакаць.
Іншы бацька – Яір, “важны чалавек, які перад абліччам
хваробы дачкі не пасароміўся стаць на калені перад Езусам”. Яму было няважна, што
падумаюць людзі – таму што быў бацькам, які думае пра здароўе сваёй дачкі, заўважыў
Папа.
Гэтыя прыклады, паводле Святога Айца, нагадваюць пра Бога, якога ў “Сімвале
веры” хрысціяне называюць Айцом. Таксама і Бог плача па сваіх дзецях і заўсёды чакае
іх. “Бог – гэта Айцец, які чакае сваіх блудных сыноў”, сказаў Францішак дадаў, што
гэты прыклад павінен натхняць бацькаў фізічных і айцоў духоўных – біскупаў і святароў.
“Бацька не можа зразумець сябе без сына. Таму мае патрэбу ў сыне: чакае яго, любіць,
шукае, прабачае, хоча быць з ім блізка”, - адзначыў папа Францішак.