Krishtlindja, në kryevepra proze. Gina Marzetti Noventa: “Ashja”

Në rubrikën Krishtlindja, në kryevepra proze, tregimi “Ashja”, shkruar nga Xhina Marzetti Noventa, shkrimtare bashkëkohore italiane e njohur kryesisht për proza të shkurtra, kushtuar botës së fëmijëve. Në qendër të vëmendjes është, pa dyshim, Foshnja hyjnore, si në të gjitha rrëfimet kushtuar Këshndellave. Por edhe bima, që në gjuhën shkencore quhet Ilex aquifolium, shqip ashe, një lloj dafine me gjethe të ndritshme, të dhëmbëzuara e me gjemba të mprehtë. Çel lule të bardha, që pastaj shndërrohen në farë të rrumbullakta, të kuqe flakë. Bën pjesë në familjen e shkurreve e njihet si lulja tipike e Krishtlindjes, që skuq mbi dëborë, kur natyra bën gjumin e dimrit.

“Bariu i vogël u zgjua papritur. Në qiell fekste një dritë e re, që s’ishte parë kurrë. Ai u tremb, la vathin, kapërceu pyllin e doli në fushë të hapur, nën një kupë mahnitëse qiellore. Nga lart, mbi tokën e mardhur, reshej kënga e korit hyjnor të engjëjve. Me të, në shpirtin e tij zbriti edhe paqja.
Kjo paqe e paprovuar kurrë mund të zbresë vetëm nga qielli, mendoi, e i qeshi fytyra e njomë, me hundën picrrake të skuqur nga acari. Frika qe mërguar nga zemra e tij prej fëmije, që di të kapet edhe me ujqër. Papritmas u kthye e pa, i mrekulluar, se delet e kishin ndjekur pas. E me to, edhe një mori njerëzish, që ngarendnin ngutshëm në drejtim të një shpelle.
- Ku po shkoni - i pyeti bariu i vogël.
- Nuk e dike, a? - gjegji për të gjithë, një grua e re. – Lindi Biri i Zotit. Zbriti ndër ne, për të na hapur portat e Parajsës.
Bariu i vogël u bashkua me turmën gazmore. Edhe ai donte ta shihte Birin e Zotit. Por s’kishte kaluar as edhe një çast, kur zemra iu ndrydh nga trishtimi. Të gjithë ishin ngarkuar me dhurata. Ndërsa ai nuk kishte ç’t’i dhuronte Foshnjës Hyjnore. U kthye, krejt i ngrysur, kah stani, duke i grahur grigjës. Nuk kishte asgjë. Asgjë fare. As edhe një lule. E ç’mund të dhurojë, kush nuk ka gjë tjetër, veç zemrës?
Bariu i vogël nuk e dinte se dhurata, që i pëlqente më shumë Krishtit Fëmijë, ishte pikërisht zemra tij e vogël. Zemra e tij e mirë.
Ahi! Gjembat ia shpuan këmbët e zbathura. U ndal, pa tokën e lëshoi një britmë mahie, i mrekulluar.
- Ah! Një gëmushë ende e gjelbër! - brohoriti. Ishte një ashe, një lloj dafine me gjethe të ndritshme, të dhëmbëzuara e me gjemba të mprehtë në maje.
Kori i engjëjve dukej sikur i afrohej tokës. Gjithçka për rreth ishte në festë. Si mund të durosh pa vrapuar atje ku lindi Foshnja Hyjnore, edhe sikur të mos kesh asgjë për të dhuruar?
Apo një gjë e ke? Bariu i vogël nuk do të mungojë tek shpella hyjnore: një degë e blertë asheje do të jetë dhurata e tij.
Ja edhe shpella. Bariu i afrohet, i lum, por edhe i prekur thellë në shpirt, Ferishtes Hyjnore, që duket sikur e pret, me buzë në gaz.
Por, ç’ndodh? Pikat e gjakut në duart e tij, shpuar nga ferrat, shndërrohen në rruzuj të vegjël, të kuq, përmbi degët e gjelbra të shkurres, që kishte këputur për Jezusin.
Në kthim, një e papritur tjetër: i gjithë pylli skuqte nga topthat, ndërmjet gjetheve të ndritshme të asheve. Që nga ajo natë misteri, ashja u dhurohet, në shenjë urimi, njerëzve më të dashur. Madje është një nga dhuratat më të bukura edhe për Vitin e Ri. Ndoshta sepse duke e këputur, mund ta stolisësh edhe me ndonjë pikë gjaku!”.