Krishtlindja, në kryevepra proze. Gabriele d’Anunzio “Historia e Mbretërve Dijetarë”
(Emisioni XXXIII)
Në emisionin XXXIII e të fundit të rubrikës “Krishtlindja, në kryevepra proze”, Gabriele
d’Anunzio me rrëfimin simbolik:”Historia e Tre Mbretërve Dijetarë”. Gabriele
d’Anunzio (12.03.1868 - 01.03.1938), shkrimtar, poet, dramaturg, aviator ushtarak,
politikan e gazetar, është simbol i dekadentizmit italian dhe hero i luftës. Krijimtaria
e tij arriti kulmin ndërmjet viteve 1889-1924, kur e quajtën “Vate”, domethënë Profet.
I diskutueshëm dhe i diskutuar shumë gjatë gjithë jetës, la një mori veprash si “Poemë
Parajsore”, “Ngadhënjimi i vdekjes”; “Një këngë e re”; “Ndoshta po, ndoshta jo”, “Shiu
në pishnajë” e, ndërmjet tregimeve të shkurtra, edhe këtë rrëfenjë, titulluar “Historia
e tre Mbretërve Dijetarë”:
Nata ishte pa hënë; po fusha mbarë fekste
nga një dritë e bardhë, si drita e hënës së plotë, sepse Hyjnia kish lindur; e rrezet
e dritës vërshonin mal më mal e luginë më luginë. Krishti Fëmijë qeshte ëmbëlsisht,
me krahë të hapur drejt qiellit, si në adhurim; e kau e gomari e ngrohnin me frymën,
që bëhej avull në ajrin e ngrirë. Zoja e Shën Jozefi herë pas here shkëputeshin
për një çast nga kundrimi e përkuleshin për ta puthur kërthinin. Ia behen, pastaj,
barinjtë, nga fusha e nga mali. Ngarkuar me dhurata; e erdhën edhe Mbretërit Dijetarë.
Ishin tre: Mbreti Plak, Mbreti i Ri e Mbreti Arap. Si mbërrijti lajmi i mirë i
lindjes së Jezusit u mblodhën bashkë. E njëri tha: - Lindi një Mbret tjetër.
Do të shkojmë ta takojmë? - Shkojmë, u përgjigjën të tre një zëri. - Po çfarë
do t’i dhurojmë?? - Ar, kem e mirrë! E u nisën e ecën e udhës zunë të haheshin
njëri me tjetrin, nga që nuk vendosnin cili nga të tre duhet t’i afrohej i pari Mbretit
të ri e t’i vinte te këmbët dhuratën. I pari donte të ishte ai, që sillte arin.
E thoshte: - Ari vlen shumë më tepër se kemi, e mirra. Prandaj paria më takon
mua, domethënë, arit... Dy të tjerët, kundërshtuan sa kundërshtuan e më në fund
u dorëzuan; si mbërritën në shpellë, i pari hyri Mbreti i ngarkuar me ar. U gjunjëzua
tek këmbët e Foshnjës: e pranë tij ranë në gjunj edhe dy të tjerët, me kem e me mirrë. Jezusi
e mbështeti dorën njomzake mbi kokën e Mbretit, që i dhuroi arin, si të donte t’ia
ulte kreninë. S’e deshi arin. Mori vetëm kemin e mirrën, e tha: - Ari nuk është për
mua. E fundi i kësaj historie mund të tregohet edhe në vargje: ...Ndodhi, pra
mrekullia Lulja e Marisë buloi, Ushton sot melodia Njerëzimi mbarë lulëzoi.
Atëherë,
kënduan engjëjt; Bota u tund nga kori: Se erdhën Baldasari, E Gaspri e Melkiori!