Papa Françesku: kur në Kishë mungon profecia, ka klerikalizëm
Kur Kishës i mungon profecia, i mungon vetë jeta e Zotit e kështu, fillon e mbizotëron
klerikalizmi. Në meshën e mëngjesit, në Shtëpinë e Shën Martës, Papa Françesku, duke
komentuar leximet e ditës, u përqendrua në figurën e profetit. Është ai që i dëgjon
fjalët e Zotit, nënvizoi, që di ta kuptojë çastin e të shohë me largpamësi drejt së
ardhmes. Ka brenda vetes të tria kohët: të kaluarën, të tashmen e të ardhmen: “Të
kaluarën: profeti është i vetëdijshëm për premtimin e Zotit, të cilin e ka në zemër,
e ndjen të gjallë, e kujton, e përsërit. Pastaj sheh të tashmen, sheh popullin e vet
dhe ndjen forcën e Shpirtit Shenjt, që e nxit t’i thotë një fjalë për ta ndihmuar
të ngrihet në këmbë e të vazhdojë udhën drejt së ardhmes. Profeti është njeri i tri
kohëve: premtim i së kaluarës; kundrim i së tashmes; guxim për të treguar udhën drejt
së ardhmes. E Zoti e ka ruajtur gjithnjë popullin e vet, së bashku me profetët, në
çastet e vështira, kur shkurajohej e dëshpërohej, kur nuk kishte Tempull, kur Jeruzalemi
vuante nën pushtetin e armiqve, kur pyeste: ‘O Zot, ti na ke premtuar! Ç’do të ndodhë
tani?’” Kështu ziente edhe zemra e Zojës, në këmbët e Kryqit, vazhdoi Papa
Françesku. Pikërisht në këto çaste, nevojitet ndërhyrja e profetit, i cili jo gjithmonë
pritet mirë. Vetë Jezusi u thotë farisenjve se etërit e tyre i vranë profetët, sepse
u thoshin të vërtetën, u kujtonin premtimin e Hyjit. Kur mungon profecia, theksoi
Ati i Shenjtë, mungon jeta e Zotit; forca kthehet në legalizëm, pra në zbatimin e
thjeshtë të ligjeve. Meshtarët e pyetën edhe Jezusin me ç’autoritet fliste, nuk i
kuptonin më profecitë, e harruan premtimin… E kishin mendjen vetëm tek pushteti: “Kur
në gjirin e popullit të Zotit nuk ndjehet profecia, boshllëku i lënë prej saj, zëvendësohet
nga klerikalizmi: është ky klerikalizëm, që e pyet Jezusin: ‘Me ç’autoritet i bën
ti këto gjëra? Me çfarë ligjshmërie?’. E kujtimi i premtimit të Hyjit dhe shpresa
për të ecur përpara thjeshtohen vetëm në të tashmen: as të kaluar, as të ardhme me
shpresë. E tashmja është ligji: nëse e lejon ligji, shkohet përpara”. Por,
vërejti Papa, kur mbretëron legalizmi, nuk ndjehet Fjala e Zotit e, popullit të Hyjit
i qan zemra për Të, pasi nuk e gjen askund, i mungon profecia. Vajton si Ana, nëna
e Samuelit, që kërkonte zgjimin e popullit. Kur Zoti na e zgjon kujtimin e premtimit
të Tij, na shtyn drejt së ardhmes, me shpresë: “Lutja jonë, në këto ditë përgatitetjeje
për Krishtlindje, të jetë kjo: ‘O Zot, të mos mungojnë profetët në popullin tënd!’
Të gjithë ne, të pagëzuarit, jemi profetë. ‘O Zot, bëj të mos e harrojmë premtimin
tënd! Të mos lodhemi së ecuri përpara! Të mos mbyllemi në ligje, që mbyllin dyert!
O Zot, liroje popullin tënd nga fryma e klerikalizmit dhe ndihmoje me shpirtin e profecisë’”.