Զրոյց քառասունչորրորդ–Գլուխ Գ.­
ԿԸ ՀԱՒԱՏԱՄ ՄԵՌԵԱԼՆԵՐՈՒ ՅԱՐՈՒԹԵԱՆ

Հարցում թիւ 154. Ի՞նչ կը դառնանք երբ մեռնինք։
Երբ մեռնինք, մարմինը կը բաժնուի հիգիէն. Մարմինը կը փտտի, մինչ հոգին կը հանդիպի Աստուծոյ, եւ կը սպասէ որ վերջին օրը դարձեալ միանայ յարուցեալ մարմնին հետ։
Թէ ինչպէ՞ս յարութիւն պիտի առնենք` խորհուրդ մըն է. Պատկերաւոր ձեւով կարելի է մասամբ հասկնալ։ Երբ դիտենք կակաչի մը սոխարմատը, չենք կրնար գիտնալ թէ ինչքան հրաշալի ծաղիկ մը պիտի արտադրէ, աճելով հողին տակը, խաւարի մէջ։ Նոյնը պիտի պատահի մեզի. Ոչինչ գիտենք մեր նոր մարմնի ապագայ կերպարանքի մասին։ Պօղոս Առաքեալ կ՛ըսէ. ՙՄենք սերմանուեցանք անարգութեան մէջ, բայց պիտի յառնենք փառքի մէջ՚ (Ա. Կորնթացւոց 15,43)։

Հարցում թիւ 155. Եթէ հաւատանք Քրիստոսի, ինչպէ՞ս ան մեզի պիտի օգնէ մեր մահուան պահուն։
Քրիստոս պիտի գայ մեզի հանդիպելու եւ մեզ առաջնորդելու դէպի յաւիտենական կեանք։ Մահը չէ որ պիտի գայ մեզ փնտռելու այլ ամենաբարին Աստուած (Սրբուհի Թերեզա Լիզիէոյի)։
Դիտելով Յիսուսի չարչարանքներն ու մահը, մահուան անցքը աւելի դիւրին կրնայ ըլլալ։ Վստահութեան եւ սիրոյ արտայայտութեամբ մը հանդէպ Հօր, կրնանք ըսել մեր Այո­ն, նման Յիսուսի, Ձիթենեաց պարտէզին մէջ։ Այս տեսակի կեցուածքը կը կոչուի ՙհոգեւոր նուիրում՚։ Մահամերձ անձը կ՛ընկերակցի Քրիստոսի նուիրումին` խաչին վրայ։ Այն որ այս ձեւով կը մեռնի, Աստուծոյ հանդէպ` վստահութեամբ եւ մարդոց հետ` խաղաղութեամբ, ուստի առանց ծանր մեղքի, կը գտնուի յարուցեալ Քրիստոսի հասարակութեան ճամբուն վրայ։ Մեր մահը մեզ գետին կը ձգէ, բայց մենք կ՛իյնանք իր ձեռքերուն մէջ։ այն անձը որ կը մեռնի` չի ճամբորդեր դէպի անէացում, այլ կը մտնէ իր տունը, սիրոյն մէջ Աստուծոյ որ զինք ստեղծած է։


Զրոյց քառասունչորրորդ–Գլուխ Գ.­

ԿԸ ՀԱՒԱՏԱՄ ՅԱՒԻՏԵՆԱԿԱՆ ԿԵԱՆՔԻՆ 1
Հարցում թիւ 156. Ի՞նչ է յաւիտենական կեանքը։
Յաւիտենական կեանքը կը սկսի մկրտութեամբ. Ան կը շարունակուի մահուընէ անդին եւ երբեք վերջ պիտի չունենայ։
Սիրահարները հետեւեալ փորձառութիւնը կ՛ունենան. Անոնք պիտի փափաքէին որ իրենց պատմութիւնը երբեք վերջ չունենայ։ Աստուած սէր է, ինչպէս կ՛ըսէ Յովհաննէսի առաջին թուղթը (Ա. Յովհաննէս 4,16)։ Իսկ սէրը ­ ըստ Կորնթացւոց Առաջին թուղթին ­ բնաւ վերջ չունի (Ա. Կորնթացւոց, 13,8)։ Աստուած յաւիտենական է, որովհետեւ համակ սէր է, եւ սէրը յաւիտենական է, որովհետեւ աստուածային է։ Երբ կ՛ապրինք սիրոյն մէջ, կը մտնենք Աստուծոյ յաւիտենական ներկայութեան մէջ։

Հարցում թիւ 157. Մեր մահուընէ ետք` արդեօ՞ք դատարանի մը առջեւ պիտի ներկայանանք։
Այն ինչ որ կը կոչեն մասնայատուկ կամ առանձնական դատաստան`տեղի կ՛ունենայ անհատի մը մահուան օրը։ Իսկ ընդհանուր դատաստանը, որ կը կոչուի նաեւ վերջին Դատաստան, տեղի պիտի ունենայ վերջին օրը, այսինքն աշխարհիս վերջը, երբ Տէրը վերստին գայ աշխարհ։
Իր մահուան պահուն` իւրաքանչիւր անձ կը հասնի ճշմարտութեան ժամին։ Այն ատեն ոչինչ կրնայ մերժուիլ կամ պահուիլ, ոչինչ կարելի է այլեւս փոխել։ Մենք կը գտնուինք դատաստանին առջեւը Աստուծոյ, որ մեզի կը հատուցանէ արդարութեամբ, որովհետեւ, իր սուրբ մերձեցումովը` մենք չենք կրնար ըլլալ եթէ ոչ արդար, այնքան արդար որքան կ՛ուզէր մեզ Աստուած երբ մեզ ստեղծեց։ Թերեւս պէտք ունինք տակաւին քաւուելու, թերեւս ալ ուղղակի Աստուծոյ ձեռքերուն մէջ իյնանք։ Թերեւս ալ` այնքան լեցուած ըլլանք չարութեամբ, ատելութեամբ եւ ամէն ինչի մերժումով որ վերջնականապէս մերժենք սիրոյ դէմքը, որ Աստուծոյ դէմքն է. Իսկ առանց սիրոյ կեանք մը ուրիշ բան չի կրնար ըլլալ եթէ ոչ` դժոխք։