Vijojmë intervistën e Papës Françesku me Atë Spadaron. Argumentit të sotëm i paraprinte
tema e Kishës dhe e organizimit të saj të brendshëm dhe shestimi i ekumenizmit mbështetur
mbi sinodalitetin. Sot Papa flet për Koncilin II të Vatikanit dhe kërkimin e Hyjin.
Koncili
II i Vatikanit
“Çfarë ka realizuar Koncili II i Vatikanit? Çfarë qe ai?”, e
pyes në dritën e pohimeve të mëparshme, duke marrë me mend një përgjigje të gjerë
e të nyjëtuar. Por, më krijohet përshtypja se Papa e shikon Koncilin thjesht si një
fakt aq të padiskutueshëm, sa nuk ia vlen të flitet tepër gjatë për të, a thua se
është e nevojshme të ritheksojmë rëndësinë e tij. “Vatikani II rilexoi Ungjillin
në dritën e kulturës bashkëkohore. Prodhoi një lëvizje përtëritëse, që vjen thjesht
nga vetë Ungjilli. Frytet janë të pafundme. Mjafton të kujtojmë liturgjinë. Puna për
reformën liturgjike është një shërbim që i bëhet popullit si rilexim i Ungjillit,
duke u nisur nga një situatë historike konkrete. Po, ka disa linja interpretuese të
vijimësisë apo mosvijimësisë, megjithatë, një gjë është e qartë: dinamika e leximit
të Ungjillit, duke e bërë atë të pranishëm në të sotmen, veti e mirëfilltë e Koncilit,
është absolutisht e pakthyeshme. Pastaj ka çështje të veçanta, siç është liturgjia
sipas Vetus Ordo (Rendit të Vjetër). Mendoj se zgjedhja e Papës Benedikti ka qenë
e frymëzuar nga urtia, me qëllimin për të ndihmuar disa njerëz, që kanë këtë ndjeshmëri
të veçantë. Megjithatë, shoh si diçka shqetësuese rrezikun e ideologjizimit të Vetus
Ordo (Rendit të Vjetër), instrumentalizimin e tij”.
Hyji duhet kërkuar e gjetur
në të gjitha gjërat
Ligjërimi i Papës Françesku anon shumë kah sfidat e sotme.
Para disa vitesh kishte shkruar se, për të parë realitetin, duhet vështrimi i fesë,
përndryshe shihet një realitet i thërrmuar, i copëzuar. Kjo është edhe njëra ndër
temat e enciklikës Lumen fidei. Kam ndër mend edhe disa kalesa të fjalimeve të Papës
Françesku gjatë Ditës Botërore të Rinisë në Rio de Zhaneiro. Ia citoj: “Hyji është
real nëse shfaqet sot”; “Hyji është gjithandej”. Janë fjali që i japin jehonë shprehjes
injaciane “me kërkue e me gjetë Hyjin në të gjitha gjërat”. Atëherë e pyes Papën:
“Shenjtëri, çfarë mund të bëhet për ta kërkuar e për ta gjetur Hyjin në të gjitha
gjërat?”. Ajo çfarë kam thënë në Rio ka vlerë të përkohshme. Në të vërtetë, ekziston
tundimi për ta kërkuar Hyjin në të shkuarën apo në ndonjë të ardhme të mundshme. Hyji
gjendet sigurisht në të shkuarën, sepse gjendet tek gjurmët që ka lënë. Gjendet edhe
në të ardhmen, si premtim. Por Hyji ‘konkret’, si me thënë, gjendet sot. Për këtë
arsye ankesat nuk na ndihmojnë kurrë për ta gjetur Hyjin, kurrë. Ankesat e sotme,
se si po shkon bota “barbare”, nganjëherë e çojnë Kishën deri në pikën që të ushqejë
dëshirën për një rend të kuptuar vetëm si ruajtje, si mbrojtje. Jo, Hyji duhet takuar
në të sotmen.” “Hyji shfaqet duke u zbuluar në histori, në kohë. Koha i nis proceset,
hapësira i kristalizon. Hyji gjendet në kohë, gjatë zhvillimit të proceseve. Nuk u
duhet dhënë përparësi hapësirave të pushtetit përkundrejt kohëve të proceseve, edhe
kur ato zgjasin. Ne duhet të nisim proceset, në vend që të zëmë hapësirat. Hyji shfaqet
në kohë dhe është i pranishëm në proceset e historisë. Kjo gjë u jep përparësi veprimeve
që krijojnë dinamika të reja. Dhe lyp durim, pritje”. “Me takue Hyjin në të gjitha
gjërat nuk është një eureka empirike. Tek e fundit, kur dëshirojmë të takojmë Hyjin,
do të dëshironim ta konstatonim menjëherë me metodën empirike. Kështu nuk takohet
Hyji. Ai takohet në puhizën e lehtë, ku e pikasi Elia. Shqisat që e konstatojnë Hyjin
janë ato që Shën Injaci quan ‘shqisat shpirtërore’. Injaci kërkon hapjen e ndjeshmërisë
shpirtërore për ta takuar Hyjin përtej qasjes së kulluar empirike. Është e domosdoshme
sjellja kundruese: është ajo ndjesia se po ecim udhës së mbarë të mirëkuptimit e dashurisë
për gjërat e për njerëzit. Shenja që jemi në rrugë të mirë është ajo e paqes së thellë,
e ngushëllimit shpirtëror, e dashurisë së Hyjit dhe e vështrimit të të gjitha gjërave
në Hyjin.