Papa në audiencën e përgjithshme: Kisha rritet vetëm në se hyn në gëzimin e në dhimbjen
e të tjerëve
Dashuria e anasjelltë e mban në këmbë Kishën dhe i bën të krishterët “sakrament”,
i dashurisë së Hyjit në botë. Papa Françesku e pohoi këtë në audiencën e sotme të
përgjithshme, kryesuar në Sheshin e Shën Pjetrit, në praninë e më se 80 mijë besimtarëve
e shtegtarëve nga anë e anës. Reflektoi për bashkësinë e ‘pasurive shpirtërore’, domethënë,
për Sakramentet, karizmat dhe bamirësinë, Papa, që e përfundoi audiencën duke i kërkuar
turmës lutje për shëndetin e një vogëlusheje të sëmurë nga një lëngatë shumë e rëndë,
me të cilën u takua në Shtëpinë e Shën Martës, para se të vinte në Sheshin e Shën
Pjetrit.
Dielli i ngrohtë e rrezëllues i ditëve të para të nëntorit e ndriçonte
fort Sheshin e Shën Pjetrit, duke të krijuar përshtypjen e një dite vere. E kjo e
bëri edhe më dinamik takimin e së mërkurës. Argumenti i ditës ishte bashkësia e gjërave
të shenjta, pasurive të Shpirtit Shenjt, që ndërtojnë unitetin e Kishës. Pasuritë
e para, shpjegoi Papa, janë Sakramentet, që ‘e bëjnë’ Kishën, në të njëjtën
kohë kur Kisha ‘i bën’, i mbarështon: “Sakramentet nuk janë
pamje, nuk janë rite; Sakramentet janë forca e Krishtit, është vetë Jezu Krishti në
Sakramente. Kur kremtojmë Meshën, në Eukaristi është Krishti i gjallë, pikërisht Ai,
i gjallë, që na mbledh rreth vetes, na bën bashkësi, na bën ta adhurojmë Atin”. Sakramentet,
pohoi Papa Françesku, na nxisin të kumtojmë, na mahnisin me mrekullitë e Zotit. Janë
pritë. Ledh i pathyeshëm kundër idhujve të botës: “E prandaj ka shumë
rëndësi të bëhet bashkësia; ka rëndësi që fëmijët të pagëzohen shpejt; rëndësi, që
të krezmohen. Pse? Sepse kjo është prani e Jezu Krishtit në ne. Prani, që na ndihmon.
Ka shumë rëndësi që, kur e ndjejmë veten mëkatarë, të shkojmë në rrëfyestore, tek
Sakramenti i pajtimit. ‘Por, o Atë! Kam frikë se prifti do të kapë shkopin!’. Jo,
nuk do ta kapë shkopin prifti! A e di kë do të takosh në Sakramentin e rrëfimit? Jezusin.
Jezusin, që të fal. Të pret Jezusi në rrëfyestore, e ky është Sakrament. Sakrament,
që e bën gjithë Kishën të rritur, të madhe”. Me fjalë të tjera,
pohoi Papa Françesku, karizmat e ndihmojnë Kishën dhe misionin e saj. Duhen mirëpritur,
prandaj, porositi, pa e shuar veprimin e Shpirtit Shenjt. E kjo na prin kah aspekti
i tretë, bashkësia e dashurisë së krishterë, përmes së cilës këto dhanti të Zotit
bëhen mjete për t’u rritur në këtë dashuri, më e madhja e karizmave: “Pa
dashuri, asnjë dhuratë nuk i shërben Kishës, sepse ku nuk ka dashuri, ka zbraztësi;
zbraztësi, që vjen e mbushet nga egoizmi. E unë po ju pyes: nëse të gjithë ne jemi
egoistë, dashuronjës të vetvetes, thua mund të rrojmë në paqe në bashkësi? A mund
të jetohet në paqe, nëse secili nga ne i shërben vetëm interesave të veta? Mundemi
a nuk mundemi? [njerëzit përgjgjen ‘jo]. Nuk mundemi! Prandaj duhet dashuria, që bashkon;
dashuria e krishterë. Edhe më i vogli nga gjestet tona të dashurisë, ndikon mrekullisht
mbi të gjithë”. E këto gjeste, për Papën Françesku, nuk kanë të bëjnë fare
me dashurinë sa për sy e faqe, që mund ta shkëmbejmë njëri me tjetrin veç për t’u
dukur. Është diçka shumë më e thellë, është bashkim, që na aftëson për të hyrë në
gëzimin e në mjerimin e tjetrit e për t’i bërë sinqerisht tonat. Por, për fat të keq,
vijoi Ati i Shenjtë, jemi mjaft të akullt, tejet indiferentë, tepër të zvjerdhur e,
në vend që të krijojmë atmosferë vëllazërie, krijojmë atmosferë zymtie. E në këtë
çast, mësuesi i fesë e mori për dore Sheshin e, me emocion të thellë, e bëri ta jetojë,
çka kishte dëgjuar nga goja e tij: “Para se të vija në Shesh, shkova për
të takuar një vogëlushe me moshë krejt të njomë, një vit e gjysëm, me një sëmundje
tejet të rëndë. E ëma dhe i ati luten e i lypin Zotit shëndetin e kësaj krijese të
bukur, të brishtë. Quhet Noemi. Qeshte, e varfëra. Të bëjmë një vepër dashurie të
krishterë. Ne nuk e njohim, por është ferishte e pagëzuar, e krishterë, një nga ne.
Ta bëjmë një vepër dashurie për të. T’i lutemi në heshtje Zotit ta ndihmojë në këtë
çast të vështirë e t’i japë shëndet. Në heshtje. Një çast të vetëm, e pastaj të themi
së bashku Falemi Marinë”. Falemi Maria, e thënë në gjuhë të ndryshme të
botës, ishte preludi i përshëndetjeve të Papës Françesku, drejtuar dhjetra mijëra
njerëzve, ardhur nga mbarë bota. Për t’u kujtuar edhe se, para audiencës, Papa
ndezi Pishtarin e Universiadës dimërore të Torinos (11-21 dhjetor).