Papa: të krishterët ta marrin seriozisht fenë e ta jetojnë atë

Të gjithë të pagëzuarit duhet të ecin në udhën e shenjtërimit të jetës e nuk mund të jenë të krishterë gjysmakë. Kështu tha Papa Françesku, sot paradite, në meshën e kremtuar në Shtëpinë e Shën Martës, në Vatikan. Ati i Shenjtë theksoi se sjellja e njeriut ndryshon, kur takon Jezusin. Jetën mund ta ndajmë në para dhe pas këtij takimi.
Papa Bergolio mori shkas nga Letra e Shën Palit Apostull drejtuar Romakëve, ku shpjegohet pikërisht kjo logjikë: para Jezusit – pas Jezusit. Shën Pali e konsideron jetën para takimit me Krishtin si “të fajshme”, pasi e mbrujtur me mëkat, ndërsa pas takimit me Jezusin, jeta rikrijohet, bëhet e re:
“Jemi ri-bërë në Krishtin! Ajo që ka dikuar Krishti brenda nesh është ri-krijim: gjaku i Krishtit na ka ri-krijuar. Është sikur të lindësh për së dyti! Nëse më parë, e gjithë jeta, trupi ynë, shpirti ynë, sjelljet tona përshkonin udhën e mëkatit, të ligësisë, pas këtij ri-krijimi duhet të përpiqemi të ecim në udhën e drejtësisë, të shenjtërimit. Përdoreni këtë fjalë: shenjtëri. Të gjithë jemi pagëzuar: në atë çast, prindërit, në emrin tonë – sepse ne ishim fëmijë – bënë një Vepër feje: ‘Besoj në Jezu Krishtin, që na i ka falur mëkatet’. Besoj në Jezu Krishtin!”
Këtë besim në Krishtin, vazhdoi Papa, duhet ta dëshmojmë me mënyrën e jetesës, duhet të jetojmë si të krishterë, që ri-krijohen gjithnjë nga Jezusi. E bashkë me fenë, edhe veprat, të cilat vazhdojnë udhën e shenjtërimit të parë, që e kemi marrë përmes Pagëzimit:
“Vërtet, ne jemi të brishtë e shumë e shumë herë biem në mëkat, nuk jemi të përsosur… Po kjo sjellje, a na çon në udhën e shenjtërimit? Po edhe jo! Nëse mësohesh: ‘Kam një jetë si të më vijë, ama besoj në Jezu Krishtin, por jetoj si dua vetë’… Eh jo, kjo nuk të shenjtëron; nuk shkon! Por nëse pohon: ‘Unë jam mëkatar, jam i brishtë’, por shkon gjithnjë tek Zoti e i thua: ‘O Zot, ti ke forcë, më jep fenë! Ti mund të më shërosh!’; e nëse përmes Sakramentit të Pajtimit shërohesh, atëherë po, edhe të metat i shërbejnë udhës së shenjtërimit. Por gjithnjë duhet pasur parasysh: para e mbrapa takimit”.
Para se ta pranonjmë Jezu Krishtin në zemër, nënvizoi Papa Bergolio, ecim në udhën e padrejtësisë, pastaj, marrim udhën e shenjtërimit, por duhet ta marrim shumë seriozisht. Kjo do të thotë se, duke ecur në këtë rrugë, duhet të bëjmë vepra drejtësie, pavarësisht se të vogla e të thjeshta. Së pari, të adhurojmë Zotin, këshilloi Ati i Shenjtë, pastaj të bëjmë ç’na thotë Jezusi, të ndihmojmë të tjerët. Janë vepra, që i pati bërë edhe vetë Krishti, janë vepra ri-krijimi, rilindjeje. Kur i japim për të ngrënë të uriturve ri-zgjojmë në ta shpresën. E nëse e jetojmë fenë pa veprat, jemi të krishterë gjysmakë:
“Pa vetëdijen se ç’ndodh para dhe pas takimit me Jezusin, për të cilin na flet Shën Pali, krishterimi nuk do t’i shërbente askujt! Madje shkon drejt udhës së hipokrizisë. ‘I them vetes i krishterë, por jetoj si pagan!’. Nganjëherë themi “të krishterë gjysmakë”, pasi nuk e marrin seriozisht këtë çështje. Jemi shenjtorë, të shfajësuar, të shenjtëruar përmes gjakut të Krishtit: ec përpara në këtë shenjtëri! E në vend që ta marrë seriozisht krishterimin, i krishteri kthehet në një besimtar të vakët: ‘Po, jo; po, jo’, nuk merret vesh. Siç thoshin nënat tona: ‘lëng groshe..apo jo!’ Pak bojë prej të krishteri, pak ngjyrë nga katekizmi… por brenda vetes nuk kemi kthim të vërtetë, nuk e kemi bindjen e shën Palit: ‘Për Të kam bjerrë çdo gjë dhe të gjitha i çmoj si llom, me qëllim që të fitoj Krishtin’”.
Ky ishte pasioni i Shën Palit e ky duhet të jetë pasioni i çdo të krishteri për Krishtin, tha së fundi, Papa Françesku. Duhet ta lemë mënjanë çdo gjë që na largon nga Jezusi e ta bëjmë të re gjithçka. Kështu kanë bërë shenjtorët, kështu bëjnë edhe sa e sa të krishterë anonimë, që e marrin seriozisht fenë e tyre.