Dita mariane. Mesha e Papës: Zoti kërkon “po”-në tonë, Maria na ndihmon t’ia themi
çdo ditë.
“Zoti na habit, Zoti kërkon besnikëri, Zoti është forca jonë”. Mbi këto tri realitete
u përqendrua, sot paradite, homelia e Papës Françesku gjatë Meshës në Sheshin e Shën
Pjetrit, para shtatores së Zojës së Fatimës, në praninë e 100 mijë vetëve, me rastin
e Ditës mariane. “Maria, tha Ati i Shenjtë, na ndihmoftë të befasohemi nga Zoti, pa
i kundërshtuar kurrë, të jemi bij besnikë çdo ditë, ta lumnojmë e ta falënderojmë,
sepse është Ai forca jonë.
Maria, krijesë e përvuajtur, e ligshtë, si ne, u
zgjodh për të qenë Nënë e Zotit, Nënë e Krijuesit të Saj. Duke ia ngulur sytë Marisë,
Papa Françesku i ftoi të gjithë besimtarët të reflektojnë mbi tre realitete: Zoti
na mrekullon, Zoti kërkon besnikëri, Zoti është forca jonë. Zoti na mrekullon, shpjegoi
Papa, si në rastin e Naamanit, kreut të ushtrisë së mbretit Aram, të sëmurit nga gërbula
që, duke iu përgjigjur kërkesës së Zoti, zhytet në Jordan. Kërkesa i duket e çuditshme,
por gjithsesi i bindet, zhytet në ujë e shërohet menjëherë: “Ja pra,
Zoti na habit; na duket pikërisht në varfëri, në ligështi, në përvuajtëri e na dhuron
dashurinë, që shëlbon, që shëron, që forcon. Kërkon vetëm një gjë, të ndjekim fjalën
e Tij e t’i besojmë”. Kjo është edhe përvoja e Virgjërës Mari që, kur merr
Lajmin e madh të Engjëllit, nuk e fsheh mahnitjen, habinë, në sa dëgjon se Hyji, për
t’u bërë njeri, zgjodhi pikërisht atë, Vashën e thjeshtë të Nazaretit, që s’kishte
bërë asgjë të jashtëzakonshme, por që i besonte me gjithë zemër Fjalës së Zotit: “Zoti
na befason gjithnjë, i shkatërron skemat tona, vë në krizë planet tona e na thotë:
‘më beso, mos ki frikë, më lërë të të befasoj, dil nga vetvetja e eja pas meje!”. Ati
i Shenjtë bëri, pastaj, disa pyetje, që prekin zemrën e çdo të krishteri: “A
e lë Zotin të më befasojë, siç bëri Maria, apo mbyllem në siguritë e mia materiale,
në siguritë intelektuale, siguritë ideologjike, siguritë e planeve të mia? A e lë
vërtet Zotin të hyjë në jetën time? Si i përgjigjem?”. Hyji, shtoi Papa
Françesku, na mrekullon me dashurinë e Tij, por kërkon besnikëri, kërkon ta ndjekim
pa ngurrim, si në leximin e Shën Palit, në të cilin Apostulli i drejtohet dishepullit,
Timoteut, duke e porositur të kujtohet gjithnjë për Krishtin, ta ruajë të gjallë fenë.
Sa herë, vërejti më pas Ati i Shenjtë, entuziazmohemi për ndonjë nismë, për ndonjë
impenjim, por pastaj, kur ndeshemi me problemet e para, dorëzohemi, e lëmë në gjysëm
të rrugës, e harrojmë: “E kjo, për fat të keq, ndodh edhe kur duhet të marrim
vendime tejet të rëndësishme, siç është ai i martesës. Na duket e vështirë të jemi
të palëkundshëm, të jemi besnikë ndaj vendimit të marrë, premtimit të bërë. Shpesh
është e lehtë të thuash ‘po’, por pastaj, kur vjen puna për ta përsëritur këtë ‘po’
çdo ditë, na duket e vështirë. Nuk kemi forcë të mbetemi besnikë”. Maria
iu përgjigj gjithnjë ‘po’ Zotit: në çaste gazmendi e mundimi. Shumë e shumë ‘po, që
arritën kulmin tek këmbët e Kryqit, kujtoi Papa e vijoi me një pyetje tejet të rëndësishme: “A
jam i krishterë ‘me hope’, apo jam gjithnjë?”. E më pas shtoi: “Kultura
e kalimtares, e relatives, hyn edhe në mënyrën si e jetojmë fenë. Zoti na kërkon të
jemi besnikë, çdo ditë, në çdo veprim e shton se, edhe po të mos jemi gjithnjë besnikë,
Ai vijon të jetë e me mëshirën e vet të pambaruar, nuk lodhet kurrë duke na shtrirë
dorën për të na ngritur përsëri në këmbë, për të na dhënë zemër, që ta rifillojmë
ecjen, të rikthehemi tek Ai e ta pranojmë ligështinë tonë, që të na japë forcën e
Tij”. Papa tregoi edhe cila është udha e vërtetë: “Kjo
është udha e vërtetë: gjithnjë me Zotin, edhe në ligështitë tona, në mëkatet tona.
Nuk duhet të ecim kurrë në rrugën e së përkohshmes. Kjo, po, vret! Feja është besnikëri
përfundimtare, si ajo e Marisë”. Zoti na befason! Na kërkon besnikëri,
Zoti, përfundoi Papa, është forca jonë, E, pasi kujtoi faqen e Ungjillit, në të cilën
dhjetë të gërbulur i luten Jezusit t’i shërojë, nënvizoi se, pas çlirimit nga sëmundja,
vetëm një u kthye mbrapa për ta falënderuar Zotin. Maria, pas lajmërimit, i larton
Zotit falënderimin e Saj, e lavdëron me gjithë zemër, me bindjen se gjithçka është
dhuratë e Tij. Ai, ritheksoi Ati i Shenjtë, është forca jonë. E pastaj, edhe disa
pyetje të tjera, për t’u mbajtur mend: “Sa herë themi faleminderit
në familje? Është një nga fjalët-kyçe të bashkëjetesës. ‘Me leje’, ‘më fal’, ‘faleminderit’’:
nëse në familje thuhen këto tri fjalë, familja shkon përpara. ‘Me leje’’, ‘më fal’,
‘faleminderit’. Sa herë i themi këto fjalë në familje? Sa herë e falënderojmë atë,
që na ndihmon, që na qëndron pranë, që na shoqëron në jetë? Shpesh e harrojmë fare
këtë. E kështu bëjmë edhe me Zotin. Është e lehtë të shkosh tek Zoti e t’i kërkosh
ndonjë gjë, por kur është fjala për të shkuar e për ta falënderuar, e harrojmë”.Ta
falënderojmë, pra, çdo ditë, pa harruar se Zoti është shtylla jonë, forca jonë, na
kujton Papa.