Më 23 shtator kalendari kujton shën Piun nga Pietralçina
Më 23 shtator kalendari kishtar përkujton Shën Piun nga Pietralçina, meshtar rregulltar
kapuçinë. Sot më 23 shtator kalendari kishtar përkujton festën liturgjike të Shën
Piut nga Pietralçina, meshtar rregulltar kapuçinë. Shën Piu lindi më 25 maj 1881 në
Pietralçina, në provincë të Beneventos. Vetëm 16 vjeç, hyn në kuvendin e Etërve rregulltarë
kapuçinë më 22 janar 1903 duke marrë emrin si rregulltar, fra Piu nga Pietralçina.
Shtatë vjet më vonë bëhet meshtar, më 10 gusht 1910. Në vitin 1916 eprorët e transferojnë
në San Giovanni Rotondo, mbi Garganë, në Pulje, e këtu në kuvendin e Shën Marisë së
Hireve, nis historia e tij prej traumaturgu e apostulli të Sakramentit të Rrëfimit.
Më 20 shtator 1918 Atë Piu kapuçin fiton varrët e Mundimeve të Krishtit që do të mbesin
të hapura, me dhimbje e gjakderdhje për 50 vjet më radhë. Vdes më 23 shtator 1968,
81 vjeç. Shpallet i lumë më 1999, kanonizohet më 16 qershor 2002 nga Papa Gjon Pali
II. Shën Piu nga Pietralçina, meshtar i Urdhrit të Fretërve të Vegjël Kapuçinë, u
impenjua shumë në udhëheqjen shpirtërore të besimtarëve e në pajtimin e mëkatarëve
me Zotin përmes Sakramentit të Rrëfimit. Pati një kujdes të posaçëm ndaj nevojtarëve
e të varfërve, për të cilët dhuroi gjithçka e ndërtoi edhe një shtëpi-spital “Lehtësimi
i vuajtjeve”. Shtegtimi tij tokësor qe plotësisht në shëmbëllim të Krishtit të kryqëzuar. Duke
përshkruar figurën e Shën Pios, duhet të nënvizojmë dy aspekte themelore të fratit
nga Pietralçina: besnikërinë e tij ndaj Ungjillit dhe orientimin e vazhdueshëm drejt
mbretërisë së qiellit. Atë Piu, që vazhdon të jetojë në misterin e Jezusit të vdekur
e të ngjallur, ishte dishepull i Krishtit që nuk deshi tjetër veçse të donte e të
vuante për Të. Ishte meshtar që nuk kërkoi gjë tjetër veçse të shkrihej në dashurinë
për Zotin e për vëllezërit. Ishte bir i sinqertë i Kishës, i cili edhe në rastet
më të dhimbshme preferoi të mos mbrohej, duke e mohuar vetveten, i varrosur nën heshtjen
e butë të bindjes së mundimshme, por të frytshme. Me shfaqjen e plagëve të Krishtit
në trupin e tij, Atë Piu “riprodhonte dukshëm figurën e të Kryqëzuarit” dhe fizikisht,
sa herë që jepte Sakramentin e faljes, dëshmonte për çmimin e gjakut të shenjtë, që
i është dashur të paguajë Krishtit për shpëtimin e njerëzimit. Plagët e Krishtit u
kujtonin të gjithë atyre, që kërkonin ndërhyrje e mrekulli përmes Shën Piut, se sa
kushtonin ato “hire”, që Zoti shpërndante me bujari e përdëllim. Thelbi i jetës
së Atë Piut përmblidhet në Meshën e Shenjtë, në kremtimin e përditshëm të Eukaristisë.
Frati i Pietralçinës i këshillonte të gjithë besimtarët e të gjithë njerëzit, t’i
afroheshin Jezusit, në një takim pa rezerva, siç mund të kuptohet edhe nga një regjistrim
i zërit të shenjtit, ku pohonte: “Të duam pa asnjë rezervë, pavarësisht nga shpërblimi,
që Zoti ka në mend për ne – ajo është rrjedhojë – duke e bërë tonin moton e Shën Palit
Apostull kur thotë: nuk dua të di gjë tjetër, veçse për Jezusin e për Jezusin e kryqëzuar”.