Shën Pjetrit e besojma në Krishtin.

Në Besojmen e Pjetrit, mund ta ndjejmë se jemi të gjithë para Zotit një gjë e vetme, pavarësisht nga ndarjet që në rrjedhë shekujsh e copëzuan unitetin e Kishës, me pasoja që vijojnë edhe sot e kësaj dite. Një reflektim i pasionuar mbi kuptimin e besojmës së Pjetrit, “çast vendimtar në udhën e nxënësve me Jezusin”. Po pse Zoti e mbiquajti Simonin - Çefë, që do të thotë Pjetër – shkëmb? Jezusi pohon kështu se mbi këtë shkëmb dëshiron të themelojë Kishën e vet e, në këtë perspektivë, i jep Pjetrit pushtetin e çelësave (cfr Mt 16, 17-19). Nga këto rrëfime del qartë se besojma e Pjetrit është e pandashme nga detyra baritore që i besohet lidhur me grigjën e Krishtit.
Të gjithë ungjilltarët nënvizojnë se Shën Pjetri e shpreh besojmën e tij atëherë kur Jezusi, pas predikimit në Galile, niset vendosmërisht drejt Jerusalemit, për të përmbushur, me vdekjen në kryq e me ngjalljen, misionin e tij shëlbues. Nxënësit janë të lidhur ngushtë me këtë vendim. Jezusi i fton të zgjedhin rrugën që do t’i dallojë nga turma, për t’u bërë bashkësi njerëzish që besojnë në të, familja e tij, fillesa e Kishës. Në të vërtetë Jezusin mund ta shikojmë e ta njohim në dy mënyra: njëra është ajo e turmës, më e cektë; tjetra – e nxënësve – më depërtuese e më e vërtetë. Me pyetjen e dykuptimtë : “Çka thonë njerëzit, kush jam unë? e “Po ju, kush thoni se jam?”- Jezusi i fton nxënësit e vet të fitojnë vetëdijen e kësaj perspektive, që ndryshon nga ajo e turmës.
Njerëzia mendon se Jezusi është profet. Nuk është pohim i rremë, por nuk mjafton, është i papërshtatshëm. Është e nevojshme j të hyhet shumë më thellë, të njihet veçantia e vetjes së Jezusit të Nazaretit, e reja që sjell Krishti. Edhe sot është po kështu: shumë i afrohen Jezusit, por duke e parë thjeshtë nga jashtë. Studiuesit e mëdhenj, që ia njohin lartësinë shpirtërore e morale dhe ndikimin mbi historinë e njerëzimit, e krahasojnë me Budën, me Konfucin, me Sokratin, me dijetarë e personalitete të tjerë të mëdhenj të historisë. Por nuk arrijnë të kuptojnë se ai është unik.
Shpesh Jezusi konsiderohet edhe si një nga themeluesit e mëdhenj të feve, nga i cili gjithkush mund të marrë diçka, për të formuar bindjet e veta. Si atëherë, njerëzit kanë opinione të ndryshme për Jezusin e, si atëherë, Jezusi na e përsërit edhe neve pyetjen: “E ju, kush thoni se jam unë?”. E ne, pikërisht kur na drejtohet kjo pyetje, duhet të bëjmë tonën përgjigjen e Pjetrit: “Ti je Krishti, Biri i Hyjit të gjallë!”.
Një tjetër element është marrëdhënia personale ndërmjet Jezusit e Pjetrit si dhe për detyrën që i ngarkoi Zoti, e cila rrënjoset pikërisht në lidhjen personale që pati Jezusi historik me peshkatarin Simon. Jezusi i besoi Pjetrit një detyrë të posaçme, duke dalluar në të dhuratën e veçantë të fesë që i kishte bërë Ati qiellor. Prej këndej buron edhe përvoja unike e Simon Pjetrit. Paralelizmi ndërmjet Pjetrit e Palit është kuptimplotë, por nuk mund ta zbehë rëndësinë e udhës historike të Simonit me Mësuesin e Zotin e tij, që i dha qysh në fillim cilësitë e shkëmbit, mbi të cilin do të themelonte bashkësinë e tij të re, Kishën.
E mos të harrojmë se në Ungjijtë sinoptikë, shpallja e besojmës nga ana e Pjetrit pasohet gjithnjë nga çasti kur Jezusi kumton mundimet e tij të afërme. Është një kumt, që e shtyn Pjetrin të kundërshtojë, sepse nuk arrin akoma ta kuptojë Zotin. E megjithatë është një element themelor, për të cilin Jezusi ngulë këmbë me forcë. Kuptohet, prej këndej, se ngjarja e kryqit e zbulon kuptimin e vet të plotë, vetëm në se ky njeri, që pësoi e vdiq në kryq, ishte vërtetë Biri i Hyjit. Rruga drejt lavdisë është rrugë e ngushtë, shkandulluese për nxënësit e çdo kohe, që në mënyrë të pashmangshme shtyhen të mendojnë sipas mendjes njerëzore e jo sipas Zotit. Si në kohët e Jezusit, e edhe sot, nuk mjafton të kemi besojmën e drejtë të fesë, është e nevojshme ta mësojmë nga vetë Zoti se ai është shëlbues e se na e tregon rrugën në të cilën duhet ta ndjekim. Duhet të pohojmë se edhe besimtari e ka të vështirë ta pranojë kryqin. Instinkti e shtyn t’i largohet e tunduesi, të mendojë se do të ishte më urti të shpëtosh vetveten, sesa ta humbasësh jetën për hir të besnikërisë e të dashurisë.
Edhe sot shumëkush e ka tepër të vështirë të pranojë se Jezusi i njeh vetvetes të njëjtin autoritet që ka Hyji. Vetë nxënësit e tij nuk arritën ta kuptojnë menjëherë se ai ishte ‘Mesia’; u desh të bënin një udhë të gjatë në fe, për ta marrë vesh këtë të vërtetë. E prandaj edhe feja jonë paraqitet si shtegtim, që lind nga përvoja e Jezusit historik, e ka themelin në misterin e Pashkëve, por duhet të përparojë akoma për virtyt të frymëzimit, që vjen nga Shpirti Shenjt.