Papa besimtarëve të Dioqezës së Romës: “Të jeni dëshmitarë të guximshëm e të durueshëm”
Mbrëmë, në Sallën e Palit VI, në Vatikan, përplot me njerëz, nisi, në një atmosferë
jashtëzakonisht festive, Takimi kishtar i Dioqezës së Romës me temë: “Krisht, kemi
nevojë për Ty! Përgjegjësia e të pagëzuarve për kumtimin e Jezusit”. Punimet i
hapi Papa Françesku që, para se të hynte në sallë, u ndalua një copë herë për të përshëndetur
qindra besimtarët, të cilët e ndoqën ngjarjen nga jashtë, përmes ekraneve të mëdha
të Sheshit të Shën Pjetrit, që pasqyrojnë gjithnjë ngjarjet e rëndësishme, kremtuar
në Bazilikë ose në Sallën e Palit VI. “Mua nuk më vjen turp prej Ungjillit” – ky,
titulli i katekizmit, që mbajti Papa e Ipeshkvi i Romës, përpara të cilit kardinali
mëkëmbës, Agostino Valini, ripohoi besnikërinë ndaj mësimeve të Atit të Shenjtë dhe
impenjimin e dioqezës në veprimtarinë e Ungjillëzimit, në një qytet që vijon të pësojë
ndryshime të thella.
Duartrokitje të vazhdueshme, që dukej sikur nuk do të
mbaronin kurrë; zëra brohoritëse, tinguj të orkestrës së Dioqezës së Romës, lojë mahnitëse
dritash: këtë pamje kishte mbrëmë Salla e Palit VI kur, me buzë në gaz, si zakonisht,
hyri Papa Françesku. Pas përshëndetjes, plot emocion, të kardinalit Valini, nisi Leximi
I, pasuar nga katekizmi i Papës, lutjet e meditimet, përqendruar tek Pagëzimi, ungjillëzimi,
afërsia me qytetarët e Romës, posaçërisht me të varfërit e të vegjlit. Atmosferë
gëzimi e lutjeje në sallë. Lajtmotivi: “Mua nuk më vjen turp prej Ungjillit”. “Si
njerëz të pagëzuar, nuk jeni më nën ligj, por nën ndikimin e hirit”. Papa u nis nga
këto fjalë të Shën Palit drejtuar Romakëve, për të shpjeguar, në katekizmin e tij,
ç’do të thotë të jetosh nën ndikimin e hirit e ç’lidhje ka kjo me ungjillëzimin. Hiri
është gëzimi ynë, është liria jonë si bij të Hyjit, është revolucioni, që i shndërroi
zemrat, që i bëri mëkatarët shenjtorë, si Shën Pali. Këtë hir, i cili na u dhurua,
duhet edhe ta dhurojmë, t’ia dhurojmë të afërmit, shpjegoi Papa Françesku. Më pas,
Ati i Shenjtë foli për realitetin romak e për njerëzit, që shpresojnë më kot në një
shoqëri që, për fat të keq, nuk mund t’u japë shpresë: “E, në mes të dhimjeve
të shumta, të shumë problemeve, që nuk mungojnë, këtu, në Romë, ka njerëz që jetojnë
pa shpresë. Secili nga ne mund të mendojë, në heshtje, për njerëzit, që jetojnë pa
shpresë, zhytur në trishtim të thellë, nga i cili përpiqen të shpëtojnë, duke besuar
se mund ta gjejnë lumturinë në dehje, në drogë, në bixhoz, në pushtetin e parasë,
në seksualitetin e shfrenuar...”. Është detyra jonë t’u rikthejmë shpresat
e humbura. T’u japim shpresën me gëzimin tonë, theksoi Papa, duke iu drejtuar besimtarëve,
të cilët vijuan ta miratojnë me gjuhën e duartrokitjeve. “E si mund t’i kthehet shpresa,
atij që e ka humbur?”, pyeti në vijim. Me gëzimin tonë, me buzëqeshjen tonë e, sidomos,
me dëshminë tonë. Dëshmia kërkon guxim e duresë, virtyte të Shën Palit e të shumë
të krishterëve, me të cilat duhet të dalim e t’i takojmë njerëzit, të nisemi drejt
skajeve e skutave të qyteteve e të jetës. Më pas, ftesa drejtuar bashkësisë: “Po
ç’duhet të bëjmë me guxim e duresë? Duhet të dalim nga vetvetja. Të dalim nga bashkësitë
tona, për të shkuar atje, ku burrat e gratë jetojnë e vuajnë, për t’u kumtuar mëshirën
e Atit, i cili u duk mes njerëzve në Jezusin e Nazaretit. Ta kumtojmë këtë hir, që
na u dhurua nga Jezusi”. Po kemi përballë edhe një armik tjetër, përfundoi
Papa, që mund t’i kundërvihet ungjillëzimit: është zhgënjimi, trishtimi, që mbjell
djalli në shpirtin tonë; kjo është luftë shpirtërore, është martirizim i gjithë të
krishterëve, për të cilin duhet të përgatitemi. Pa harruar kumtin e fundit: “Mos kini
frikë!”. Ishte një himn kushtuar hirit, ky i Papës Françesku, në mes të njerëzve,
që janë krahët e tij të hapur për t’i rrokur romakët deri në skutat më të harruara
të dioqezës vigane të Qytetit të Amshuar. Njëkohësisht edhe sulm kundër të krishterëve,
që nuk besojnë në Krishtin, por në perëndeshën ankesë, bazuar te Ungjillin e Bariut
të Mirë, që lë 99 dele, për të kërkuar e për të gjetur delen e humbur. Duhet të ecim
pas gjurmëve të Kryebariut, porositi Papa, aq më tepër sot, kur kemi vetëm një dele
të shpëtuar e 99 të humbura. Prej këndej ftesa e Atit të Shenjtë për t’u nisur në
kërkim të deleve të humbura, në periferitë e qytetit të madh, ku jetojnë njerëzit
e në skutat e fshehta të zemrave të tyre. E edhe ftesa për të qenë barinj, që nuk
i qethin, po i ruajnë delet. Papa kujtoi edhe një herë shprehjen: “Një kishë e varfër,
për të varfërit”, gjë që nuk do të thotë të synosh varfërinë masive, e as të dalësh
për të lypur rrugash. Do të thotë të shkosh drejt korpit e gjakut të Krishtit, që
është edhe mishi e gjaku i të urtit e i dijetarit. E gjithçka, në emër të revolucionit
të vërtetë, që bëri Jezusi me Ngjalljen e Tij”.