E vetmja mënyrë për ta marrë me të vërtetë dhuratën e shëlbimit të Krishtit, është
të pranosh se je i ligshtë e mëkatar, duke shmangur çdo formë vetëjustifikimi. E pohoi
këtë Papa Françesku gjatë homelisë së Meshës së sotme, kremtuar në Kapelën e Shën
Martës, në Vatikan. Me Papën bashkëkremtuan prefekti e sekretari i Kongregatës për
Klerin, kardinali Mauro Piaçenca dhe kryeipeshkvi Çelso Morga Iruzubieta, të shoqëruar
nga meshtarët e personeli i dikasterit. Të pranishëm në Meshë edhe kardinali Gjuzepe
Bertelo, ipeshkvi i Humahuaka në Argjentinë, imzot Pedro Olmedo Rivero dhe imzot Benjamin
Almoneda, ipeshkëv nderi i Daet, në Filipine.
I vetëdijshëm se është enë balte,
e megjithatë rojtar i një thesari të madh, që iu dhurua krejt falas. Ky është ndjekësi
i Krishtit përpara syve të Zotit. Papa Françesku e mori shtytjen për reflektimin e
sotëm nga Letra, përmes së cilës Pali ua jep këtë shpjegim të krishterëve të Korintit.
Që të gjithë ta kenë të qartë se pushteti i jashtëzakonshëm i fesë është vepër e Zotit,
shpjegoi Pali, ai u zbraz në njerëz mëkatarë, në enë balte. Por pikërisht nga lidhja
ndërmjet nesh, mëkatarëve të varfër dhe hirit e pushtetit të Jezu Krishtit, vërejti
Papa, gurron dialogu i shëlbimit. E ky dialog duhet t’i rrijë larg çdo lloj vetëjustifikimi,
duhet të jetë ashtu si jemi ne vetë: “Pali foli shumë herë, si ta kishte refren,
për mëkatet e veta. 'Po ju them këtë: unë, që isha persekutues i Kishës, që e përndoqa..’.
Pali rikthehet e rikujton pambarimisht mëkatin, ndjehet mëkatar. Por edhe në atë çast
nuk thotë: ‘Kam qenë, por tani jam shenjt’, jo, nuk e thotë. Përkundrazi, thotë:
kam një ferrë të shejtanit në korpin tim. Na tregon ligështinë e vet, mëkatin e vet.
Është mëkatar, që pranon Jezu Krishtin, që dialogon me Jezu Krishtin”. Kyçi,
theksoi Papa, është përvujtëria. E tregon vetë Pali. Ai e pranon publikisht, vijoi
Papa Françesku, shërbimin që ka kryer si Apostull, i dërguar nga Jezusi. Por kjo nuk
i jep të drejtë t’i fshehë mëkatet e veta: “E ky është model i përvujtërisë
për ne, priftërinjtë; ne, meshtarët. Nëse ne mburremi vetëm me karrierën tonë e asgjë
më, përfundojmë në gabim. Nuk mund ta kumtojmë Krishtin Shëlbues, sepse nuk e ndjejmë
në fund të shpirtit. Duhet të jemi të përvuajtur, me përvujtëri të vërtetë, me emër
e mbiemër: ‘Unë jam mëkatar për këtë e këtë e këtë.’ Siç bën Pali: ‘Persekutova Kishën’,
siç bën ai, mëkatar konkret. Jo mëkatar me atë përvuajtëri, me atë fytyrë, që duket
si fytyrë figureje, apo jo? Eh, jo përvujtëria duhet të jetë shumë më e fortë!”. Përvujtëria
e meshtarit, përvujtëria e të krishterit është konkrete, vijoi Papa Françesku, për
të cilin, nëse i krishteri nuk arrin t’ia bëjë vetes e as Kishës këtë rrëfim, diçka
nuk shkon. E nëse nuk shkon i pari ta bësh rrëfimin tënd, do të thotë se nuk mund
ta kuptosh as bukurinë e shëlbimit, që na çon tek Jezusi: “Vëllezër, ne kemi
një thesar: këtë të Jezu Krishtit Shëlbues. Kryqi i Jezu Krishtit, ky është thesari,
për të cilin krenohemi. Por, e kemi në një enë balte. Të krenohemi edhe për rrëfimin
e mëkateve tona. E kështu dialogu është i krishterë e katolik: konkret, sepse Shëlbimi
i Jezu Krishtit është konkret, Jezu Krishti nuk na shëlboi me një ide, me një program
intelektual, jo! Na shpëtoi me korpin e vet, me konkretësinë e mishit e të gjakut
të vet. U përul, i bërë njeri, mish e gjak, deri në fund të fundit. Por mund ta kuptojmë,
mund ta marrim, vetëm në enë balte”. E edhe Samaritania, që e takon Jezusin
e, pasi i flet, u tregon bashkëfshatarëve më parë mëkatet e veta, e pastaj takimin
me Zotin, sillet njëlloj si Pali. Unë besoj, vërejti Papa Françesku, se kjo grua
duhet të jetë në qiell, sepse, siç thotë Manzoni: “Nuk kam gjetur askund që Zoti të
ketë nisur një mrekulli, e të mos e ketë përfunduar mirë”. E kjo mrekulli, që Krishti
e nisi, sigurisht duhet të ketë përfunduar mirë në qiell. T’i lutemi Hyjit, përfundoi
Papa të na ndihmojë të jemi enë balte, për të mundur ta ruajmë e ta kuptojmë misterin
e lumnueshëm të Jezu Krishtit.