Me një pyetje të re po e fillojmë edhe emisionin e 9-të të rubrikës, “Te gurra e
besimit: “A mund të jetojë njeriu pa Zotin?”. Pa Të, na kujton Benedikti XVI, njeriu
nuk di nga të shkojë. Sillet si hije nëpër mjegull, në kërkim të qetësisë së humbur.
Madje nuk arrin të kuptojë as kush është. Përballë problemeve tronditëse të jetës
së popujve, që të shqetësojnë nganjëherë deri në dëshpërim, vetëm një forcë mund
të na vijë në ndihmë: Fjala e Jezu Krishtit, që na bën të vetëdijshëm për praninë
e Tij, duke na kujtuar: “Pa mua, nuk mund të bëni asgjë!” (Gjn 15,5) e duke
na dhënë edhe zemër: “Unë jam me ju gjithmonë, deri në të sosur të botës” (Mt 28,20).
E përballë punës, që duhet të kryejmë ditë pas dite, do ta humbisnim fare
guximin për të vijuar ecjen në një rrugë kaq të vështirë, si kjo e jetës, herë me
pamjen e shkretëtirës e herë të akullnajave. Vetëm një forcë na mban në këmbë, forca
e besimit në praninë e Zotit. E dimë se Hyji është pranë atyre, që mblidhen në emër
të Tij e punojnë për mbrojtjen e drejtësisë. Në Populorum progressio(n.42)
Pali VI na kujton se njeriu, i vetëm, nuk mund ta sigurojë progresin e vet, sepse
nuk është në gjendje ta themelojë humanizmin e vërtetë. Vetëm po të mendojmë se jemi
të thirrur, individë e bashkësi, për të bërë pjesë në familjen e Hyjit, si bij të
tij, do të jemi në gjendje të prodhojmë një mendim të ri e të gjejmë energji të reja
në shërbim të humanizmit të vërtetë, të gjithanshëm. Forca më e madhe në shërbim
të zhvillimit, është humanizmi i krishterë, që i frymëzon njerëzit të ecin në rrugën
e dashurisë e u prin drejt së vërtetës. Duke i parë si njërën, ashtu edhe tjetrën,
si dhurata të Zotit. Gatishmëria për t’i shërbyer Zotit, shndërrohet në gatishmëri
për t’u shërbyer vëllezërve e edhe vetë jetës, parë si detyrë solidare e gazmore.
Përkundrazi, mbyllja ideologjike përballë Zotit dhe ateizmi i indiferencës, që e harrojnë
Krijuesin e, me Të, edhe vlerat njerëzore, na kujton me forcë Papa, duke na prirë
te “gurra e besimit’, paraqiten sot si pengesat më të mëdha për zhvillimin. Humanizmi,
që e përjashton Hyjin, është humanizëm çnjerëzor. Vetëm humanizmi, që i hap rrugën
Absolutit, mund të na prijë drejt zhvillimit dhe realizimit të formave të reja të
jetës shoqërore e qytetare, duke na shpëtuar nga rreziku i rënies në burgun e modave
të çastit. Është pikërisht vetëdija e dashurisë së pashkatërrueshme të Zotit, që
na mban në këmbë, në kërkimin raskapitës të drejtësisë e të zhvillimit të popujve.
Dashuria e Zotit na fton të dalim nga gjithçka është e kufizuar e jo përfundimtare,
na jep guxim të punojmë e të vijojmë udhën në kërkim të së mirës për të gjithë, edhe
pse nuk mund të realizohet menjëherë, edhe pse ajo, që arrijmë të realizojmë, ne e
autoritetet politike, është gjithnjë më e pakët, nga ajo që dëshirojmë (cfr Spe
salvi, 35). Zoti na jep forcë të luftojmë e të vuajmë për të gjithë, sepse Ai
është Gjithçka për ne, është shpresa jonë më e madhe.