Më 23 shkurt kalendari kujton shën Polikarpin e Izmirit

Më 23 shkurt, kalendari kishtar përkujton Shën Polikarpin e Izmirit, ipeshkëv e martir, nxënës i Shën Gjonit Apostull.
Polikarpi, pra i njohu nga afër Shën Gjonin Apostull dhe apostuj të tjerët që e kishin parë Zotërinë Jezus. Prandaj na paraqitet si dëshmitar i jetës apostolike dhe njeri i traditës së gjallë, siç shkruan ai vetë në letrat drejtuar filipianëve e maqedonëve të krishterë.
Polikarpi jetoi në heshtje e fshehtësi, duke mos pasur besim në forcat e veta, sepse tepër plak dhe i lodhur. Por kur i erdhi koha të dilte haptas e publikisht, diti ta mbrojë dhe kumtojë me një guxim të jashtëzakonshëm fenë e vet në Krishtin.
Fundin e tij e njohim nga një dokument, që mban datën e 23 shkurtit të vitit 155. Është një tregim me vlerë të madhe historike, agjiografike e liturgjike.
I zvarritur para Prokonsullit Stacio Kuadratit- rrëfehet në dokument – Polikarpi u ftua ta mohonte Krishtin, por ai u përgjigj me këto fjalë duke tundur kokën: “Që prej 86 vjetësh i shërbej e nuk më ka bërë kurrnjë të keqe: e si të blasfemoj kundër Mbretit tim që më shëlboi?
- A e di se mund të të djeg përsëgjalli? – i tha Prokonsulli.
- Zjarri me të cilin më kërcënoni – përgjigji Shën Polikarpi – të djeg për një çast, por pastaj kalon; unë ia kam frikë n zjarrit të amshuar të dënimit!”
E ndërsa digjej i gjallë në mesin e amfiteatrit të Smirnës (Izmirit të sotëmnë Turqi)), Polikarpi i lartonte Zotit një uratë të shkurtër, por nga zemra: “O Zot, qoftë lavdëruar emri yt i adhuruar në shekuj të shekujve, nga Jezu Krishti, meshtar i amshuar e i gjithëpushtetshëm – e qoftë i nderuar emri yt së bashku me Jezusin e Shpirtin Shenjt sot e përgjithmonë e jetës!”.
E sakaq, trupi i pjekur nga zjarri u shndërrua në një grusht hi. Mbetën, siç vijon të tregojë dokumenti i përmendur- vetëm pak eshtra, që u ruajtën si gurë të çmuar dëshmie në Krishtin e Gjallë.

Shën Polikarpi
[69 (?) – 156 (?)]

Shën Polikarpi ishte nxënës i shën Gjonit dhe sipas dëshmisë së Polikarpit, Gjoni e kishte shuguruar ipeshkëv në Smirnë. Kur kishte vdekur shën Gjoni, Polikarpi ishte tridhjetë vjeçar. Me rendësi është të thuhet se për ne Polikarpi është dëshmitar i traditës së gjallë, sikurse ishte edhe dëshmitar i bashkëkohësve të vet në shekullin e dytë.
Kur shkruam për Ignacin, patëm rast të shohim se këta dy takohen në mes veti në Smirnë. Ignaci ishte i burgosur dhe shkonte në Romë. Ignaci i kishte dërguar një letër që të qëndrojë i fortë në veprimtarinë e vet dhe ky i tillë qëndroi deri në vdekje.
Polikarpi ishte vërtetë njeri i madh, lutej shumë, sepse e dinte se lutja është arma më e forta, e cila kundërshton mëkatin dhe djallin dhe në anën tjetër siguron jetën e tillë, si e kërkon Zoti prej nesh. Ishte luftetar i madh kundër herezive dhe heretikëve. Pas vdekjes së tij, kisha në Smirnë e nderon shumë Polikarpin si mësues apostolik dhe profet. Kah fundi i jetës, rreth vitit 155, erdhi në Romë që të takohej me Papën Anicetin dhe të bisedojë rreth kremtimit të Pashkëve. Pas dy vitesh vdesë në mundime shumë të rënda nga Antonini perandor, me akuzë se ishte ateist.
Polikarpi kur pësoi martirizimin ishte në moshë të shtyrë, 86 vjeçar. Në atë ditë ishin të pikëlluara të gjitha kishat në Azi, sepse e humbnin një njeri shumë të madh.
Festën e tij e festojmë më 23 shkurt.
Vdekjen dhe mundimet që i pësoi i shkroi detajisht njëfarë Marcioni rreth vitit 177, në një vepër nën titull: Martyrium s. Policarpi.
Kisha e Smirnës i shkruan bashkësisë në Frigji se si prokonzuli Kuadrat e zoritë Polikarpin ta mohojë Jezu Krishtin, por ky i përgjigjet në mënyrë shembullore: 86 vite i shërbej Atij dhe asnjë të keqe nuk ma ka bërë, e si mund tani ta mohoj Mbretin tim, i cili më shpëtoi?! Pas këtyre fjalëve e lidhin në një kazan, duke e munduar. Polikarpi e luti këtë lutje e cila mbeti e madhe deri me sot:
O Zot, Hyji i gjithëpushtetshëm, Atë i të dashurit dhe i të bekuarit shërbëtorit tënd Jezu Krishtit, nga i cili të njohëm Ty... Unë të bekoj, sepse më pranove të jem i denjë që në këtë ditë dhe në këtë orë të më pranosh në aradhën e dëshmitarëve, si bashkëpjesëtar të kelkut të Krishtit për ringjallje në jetën e pasosur të trupit dhe shpirtit. Më prano sot para fytyrës sate si fli të pëlqyeshme dhe të denjë sikurse me përgatite më parë, sikurse me paracaktove, sepse Ti je Zot dhe nuk ka mashtrime në Ty, por Ti je i vërtetë. Për të gjitha hiret që m’i dhe, të falënderoj, nëpërmes Jezu Krishtit shërbëtorit tënd. Nëpër Të Të qoftë lavdi në bashkim me Shpirtin Shenjt, tash e përgjithmonë e jetës. Amen. (Martyrium s. Policarpi, 14).
Pasi që flaka nuk i bëri asgjë, e shporuan me heshtë. Gjaku i tij i shenjtë e fiku zjarrin. Me të u martirizuan edhe njëmbëdhjetë besimtarë, në mesin e të cilëve ishte edhe shën Germani.
Nga shën Polikarpi mbetën shumë shkrime dhe një shembull i qartë i fesë. Ishte vërtet bari i mirë i grigjës, të cilës i shërbeu me besnikëri.
Letra e drejtuar filipianëve është ndër ato letra, në të cilat ai i bashkangjet letrës së shën Ignacit të dërguar nga burgu. Në këtë letër përcjellëse shkruan për problemet morale, i qorton të krishterët që të sillen mirë në botën pagane që i rrethonte dhe i këshillon që të jenë të dëgjueshëm ndaj meshtarëve dhe diakonëve. Iu shkruan që të jenë të sinqertë njëri ndaj tjetrit. Në fund iu bën me dije për salvimet që edhe ata ndoshta mund t`u nënshtrohen.
U flet edhe për mësimet e gabuara, të cilat i shpallte njëfarë Valensi dhe për këtë Kisha në Filipe ishte shumë e shqetësuar. Këta heretikë mohonin Krishtin si Njeri, kryqin dhe të ngjallurit e tij. Polikarpi këta heretikë i quante “të parëlindurit e djallit”.