Kreshmët na propozojnë shembullin e Jezusit, që ‘kur e pa turmën, ndjeu dhembshuri
për të’.
Kreshmët janë kohë e privilegjuar për shtegtimin shpirtëror drejt Atij, që është burimi
i dhembshurisë e përdëllimit. Është shtegtim në të cilin na shoqëron Ai vetë përmes
shkretëtirës së varfërisë sonë, duke na ndihmuar në rrugën drejt gëzimit të thellë
të Pashkëve. Edhe ‘në luginën e errët të hijes së vdekjes’ për të cilën flet Psalmisti
(Ps. 23, 4), ndërsa tunduesi na shtyn të dëshpërohemi ose t’i mbështesim shpresat
e rreme në veprën e duarve tona, Zoti na ruan e na mbron. Po, edhe sot Zoti e dëgjon
zërin e turmave që kanë uri për gëzim, për paqe, për liri, për dashuri. Ashtu si
në çdo epokë, ata ndjehen të braktisur. E megjithatë, edhe në pikëllimin e mjerimit,
të vetmisë, të dhunës e të urisë, që godasin pa përjashtim pleq, të rritur e fëmijë,
Zoti nuk lejon që të zotërojë errësira e tmerrit. Ashtu si ka shkruar Gjon Pali
II, ka një kufi hyjnor për të keqen, e kjo është dhembshuria, përdëllimi. (Kujtesë
dhe identitet,fq. 29). Në këtë perspektivë në krye të këtij Mesazhi janë vendosur,
fjalët ungjillore, sipas të cilave “Jezusi, kur e pa turmën, ndjeu dhembshuri”( Mt.
9, 36). Në këtë dritë duam të ndalemi e të reflektojmë mbi një problem shumë të diskutuar
nga bashkëkohësit: mbi problemin e zhvillimit. Edhe sot, sytë plot dhembshuri
të Krishtit, vijojnë t’i vështrojnë njerëzit dhe popujt. Ai i shikon, duke e ditur
se ‘plani’ hyjnor parashikon thirrjen e tyre për t’u shëlbuar. Jezusi i njeh rreziqet
që i kundërvihen këtij plani e prandaj ndjen dhembshuri për turmat: vendos t’i mbrojë
nga ujqërit edhe me çmimin e jetës së vet. Është ky vështrimi me të cilin Jezusi
rrok njerëz të veçantë e turma e të gjithë bashkë ia dorëzon Atit, duke dhuruar vetveten
si flije shpërblimi. E ndriçuar nga kjo e vërtetë, që buron nga Pashkët e Krishtit,
Kisha e di se për të promovuar zhvillimin e plotë, është e nevojshme që vështrimi
ynë të matet me atë të Krishtit. Në të vërtetë, nuk është e mundur kurrsesi ta
ndash përgjigjen që u duhet dhënë njerëzve të sotëm për nevojat e tyre materiale e
shoqërore, nga përpjekja për të kënaqur nevojat më të thella të zemrës së tyre. E
është kjo që duhet theksuar më tepër në epokën tonë të shndërrimeve, në të cilën e
perceptojmë në mënyrë gjithnjë më të gjallë e urgjente, përgjegjësinë tonë ndaj të
varfërve të botës. Prej kohe, Papa Pali VI, i shikonte saktësisht mangësitë e prapambetjes,
si një largim nga humaniteti. Në këtë këndvështrim, në enciklikën ‘Populorum progressio’
ai denonconte ‘mangësitë materiale të atyre, të cilëve u mungojnë edhe gjërat më të
domosdoshme për jetesën, por jo më pak edhe mangësitë morale të atyre, që janë gjymtuar
nga egoizmi… strukturat shtypëse, si ato që vijnë nga shpërdorimet e pronës, ashtu
edhe ato që burojnë nga shpërdorimet e pushtetit, nga shfrytëzimi i punëtorëve dhe
nga padrejtësitë e tranzicionit. (n. 21). Si ilaç kundër këtyre të këqijave, Pali
VI këshillonte jo vetëm ‘të merret parasysh dinjiteti i të tjerëve, orientimi drejt
shpirtit të varfërisë, bashkëpunimi për të mirën e përbashkët e vullneti për paqe’,
por edhe ‘njohja nga ana e njeriut e vlerave më larta dhe e Zotit, i cili është burimi
dhe caku i fundit i tyre. (ibid). Në këtë vijë, Papa nuk ngurronte të propozonte
“sidomos fenë, dhuratë e Hyjit e pranuar nga vullneti i mirë i njeriut dhe njësimin
në dashurinë e Krishtit’ (ibid). Prandaj vështrimi i Krishtit mbi turmën, na detyron
të afirmojmë “humanizmin e përgjithshëm’, i cili ka të bëjë me zhvillimin në përgjithësi
të njeriut dhe të të gjithë njerëzve’ pa dallim e pa përjashtim (ibid,n. 42). Për
këtë arsye, ndihmesa e parë që jep Kisha për zhvillimin e njeriut të popujve nuk përqendrohet
në mjetet materiale ose në rrugëzgjidhjet teknike, por në kumtimin e së vërtetës së
Krishtit, e cila edukon ndërgjegjet njerëzore dhe mëson dinjitetin e vërtetë të njeriut
e të punës, duke promovuar formimin e një kulture, që i përgjigjet me të vërtetë të
gjitha kërkesave të njeriut. Përballë sfidave të tmerrshme të varfërisë në shumë
vende të botës, indiferenca dhe mbyllja brenda interesave vetjake krijojnë një kontrast
të palejueshëm me ‘vështrimin’ e Krishtit. Agjërimi dhe lëmosha të cilat, së bashku
me lutjen, Kisha i propozon në mënyrë të posaçme në periudhën e Kreshmëve, janë rast
i zgjedhur për të përkuar me këtë vështrim. Shembujt e shenjtorëve dhe përvoja e pasur
misionare që karakterizojnë historinë e Kishës, janë tregues të çmuar mbi mënyrën
më të mirë që duhet zgjedhur për të mbështetur zhvillimin. Edhe sot, në kohën
e ndërvarësisë globale, mund të vërehet se asnjë projekt ekonomik, shoqëror ose politik
nuk e zëvendëson dhurimin e vetvetes për tjetrin, në të cilin gjen shprehjen e vet
dashuria e krishterë. Kush vepron sipas kësaj logjike ungjillore, e jeton fenë si
miqësi me Zotin e mishëruar dhe, ashtu si Ai, i bën të vetat nevojat materiale e shpirtërore
të të afërmit. E shikon si mister të pamatshëm, të denjë për kujdes e vëmendje të
pakufishme. E di se kush nuk e jep apo dhuron Zotin, jep e dhuron tepër pak , siç
thoshte e Lumja Nënë Terezë e Kalkutës: “Varfëria e parë e popujve është mosnjohja
e Krishtit”. Prandaj duhet ta gjejmë Zotin në fytyrën e mëshirshme të Krishtit: pa
këtë perspektivë, asnjë qytetërim nuk mund të ndërtohet mbi baza të shëndosha. Falë
burrave e grave që i binden Shpirtit Shenjt, në Kishë kanë lindur shumë vepra bamirësie
për promovimin e zhvillimit: spitale, universitete, shkolla për përgatitjen profesionale,
mikrosipërmarrje. Janë nisma të cilat, shumë më shpejt sesa shprehje të tjera
të shoqërisë civile, kanë dhënë prova të shqetësimit të sinqertë për njeriun nga ana
e njerëzve të vënë në lëvizje prej lajmit ungjillor. Këto vepra tregojnë rrugën për
ta udhëhequr edhe sot botën drejt një globalizimi, që duhet të ketë në qendër të vëmendjes
të mirën e vërtetë të njeriut e kështu ta çojë edhe drejt paqes së vërtetë. ‘Me të
njëjtën dhembshuri të Jezusit për turmat, Kisha e ndjen edhe sot për detyrë t’u kërkojë
atyre që kanë përgjegjësi politike e që kanë ndër duar levat e pushtetit ekonomiko-financiar
të promovojnë një zhvillim të bazuar mbi respektimin e dinjitetit të çdo njeriu. Një
vërtetim i rëndësishëm i kësaj përpjekjeje do të jetë ‘liria reale fetare’, që nuk
kuptohet thjeshtë si mundësi për ta kumtuar e për ta kremtuar Krishtin, por edhe për
të kontribuar në ndërtimin e një bote të frymëzuar nga dashuria e liria. Në këtë përpjekje
bën pjesë edhe vlerësimi real i rolit qendror që luajnë vlerat fetare në jetën e njeriut,
si përgjigje për pyetjet e tij më të thella e si motivim etik lidhur me përgjegjësitë
e tij personale e shoqërore. Janë këto kriteret, mbi bazën e të cilave të krishterët
duhet të mësojnë të vlerësojnë me urti edhe programet e atij që qeveris një Vend.
Nuk mund t’i fshehim gabimet që janë bërë në rrjedhë të historisë nga ata, të
cilët e quanin veten ‘nxënës të Krishtit’. Jo radhë herë, përballë përgjegjësisë për
probleme të rënda, ata menduan se duhej të përmirësohej më parë toka, pastaj të mendohej
për qiellin. Tundimi i shtynte të mendonin se përballë problemeve që prisnin zgjidhje
urgjente, duhej në radhë të parë të ndryshonin strukturat e jashtme. E kjo, për disa,
pati si pasojë shndërrimin e krishterimit në moralizëm, zëvendësimin e besimit me
të vepruarit. Me arsye, prandaj Papa Gjon Pali II vërente: “Tundimi sot është
që krishterimi të kufizohet në një dije thjeshtë njerëzore, gati-gati në një shkencë,
që e ndihmon njeriun të jetojë mirë. Në një botë tepër të shekullarizuar, ka ndodhur
një shekullarizim i shkallëshkallshëm i shëlbimit, në të cilin luftohet sigurisht
për njeriun, por për një njeri të përgjysmuar. Në sa ne e dimë se Jezusi erdhi për
të sjell shëlbimin e plotë”. (Enc. Redemptoris missio, 11). E Kreshmët duan të
na prijnë pikërisht drejt këtij shëlbimi të plotë lidhur me fitoren e Krishtit mbi
çdo të keqe që shtyp njeriun. Duke e dashur Mësuesin Hyjnor, duke u kthyer tek Ai,
duke provuar mëshirën dhe dhembshurinë e Tij në sakramentin e Pajtimit, zbulojmë një
‘vështrim’ që shqyrton deri në fund të shpirtit e që mund të rifrymëzojë turmat dhe
secilin nga ne. Ai ua rikthen shpresën atyre që nuk mbyllen në skepticizëm, duke u
hapur përballë perspektivën e të lumit amshim. Historia dëshmon se Zoti, edhe kur
duket se sundon urrejtja, nuk harron kurrë të japë dëshminë e tij të ndritshme të
dashurisë. Virgjërës Mari ‘burimit të gjallë të shpresës’ (Dante Alighieri, Parajsa,
XXXIII, 12) ia besojmë rrugën tonë të Kreshmëve, që të na prijë drejt Birit të saj.
Asaj ia besoj, në mënyrë të veçantë, turmat, të cilat ende sot, të vëna në provën
e varfërisë, kërkojnë ndihmë, mbështetje, mirëkuptim.