Audienca e përgjithshme. Papa: Hyji është Atë i të gjithëve e gjithëpushteti i tij
është dhembshuri.
Gjithëpushtet i vërtetë do të thotë të kesh dhembshuri, ashtu si ka Hyji për çdo njeri;
në këtë mënyrë e dëshmon Hyji dashurinë dhe atësinë e tij për njeriun. Benedikti XVI
e pohoi këtë sot paradite, në audiencën e përgjithshme, mbajtur në Sallën e Palit
VI, në Vatikan, duke vijuar reflektimin kushtuar “Besojmës”.
Të shqiptosh fjalët
“Besoj në Tënzonë, Atin e gjithëpushtetshëm”, do të thotë të kuptosh se edhe qenia
më e vogël njerëzore, mund ta ndjejë veten bir i Atij, që është pambarimisht i madh:
bir i dashur me një dashuri, të cilën nuk mund ta ketë asnjë atë në botë. E pikërisht
për të shpjeguar hapësirën e fesë, përmbledhur në fjalët e para të Besojmës, atësinë
dhe gjithëfuqinë e Zotit, Benedikti XVI e krahasoi Hyjin Atë me njeriun atë, i cili,
vërejti Papa, shpesh herë e luan këtë rol në gjirin e familjeve të shkatërruara e
në rrethana shqetësimesh mbytëse, që mund t’i pengojnë seriozisht marrëdhëniet e qeta
e të frytshme ndërmjet etërve e bijve: “Komunikimi nganjëherë vështirësohet,
besimi mungon e marrëdhëniet me figurën atërore, mund të bëhen problematike; e problematike
bëhet edhe ta përfytyrosh Zotin si atë, duke mos pasur shembuj të përshtatshëm, që
meritojnë të ndiqen. Për ata që kanë pasur etër tepër autoritarë e të papërkulshëm,
ose indiferentë e të akullt, ose edhe më keq, nuk i kanë pasur fare, nuk është aspak
e lehtë ta shikojnë Hyjin si atë e të lëshohen plotësisht në dorën e Tij, plot besim”. Do
të na ligështohej zemra, para një skene të tillë, në se Besëlidhja e Vjetër e, sidomos,
Besëlidhja e Re, nuk do të ndërhynin, duke na treguar cilësitë e dashurisë së Hyjit
për njerëzit: “Hyji është Atë; nuk i braktis kurrë fëmijët; është atë plot
dashuri. Të mbështet, të ndihmon, të mirëpret, të fal, të shpëton, me një besnikëri,
që nuk mund të krahasohet me atë të njerëzve, për të të hapur, kështu, përmasën e
përjetësisë. Dashuria e Hyjit atë nuk mungon kurrë, nuk lodhet kurrë nga ne, është
dashuri që dhurohet deri në fund të fundit, deri në flijimin e të Birit. Ne mund t’i
përballojmë të gjitha çastet e vështirësive e të rreziqeve, mund ta kalojmë provën
e errësirës së krizës e të kohës së dhimbjes, me besimin e plotë se Hyji nuk na lë
kurrë vetëm, se është gjithnjë pranë nesh, për të na shpëtuar e për të na prirë drejt
jetës së amshuar”. Sigurinë e kësaj pranie e fitojmë përmes fesë, pohoi
Benedikti XVI, e edhe përmes historisë e cila, dymijë vjet më parë, e pa Birin e Zotit
duke vdekur mbi Kryq, e pastaj e pa përsëri të gjallë, shenjë e dukshme e një dashurie,
që bota nuk e kishte parë kurrë. E megjithatë, pranoi Ati i Shenjtë, pikërisht nga
kryqi mund të na lindin dyshimet mbi gjithëpushtetin e Hyjit: “Ne do të dëshironim,
sigurisht, një gjithëpushtet hyjnor sipas skemave tona mendore e dëshirave tona; një
Hyj “të gjithëpushtetshëm” që i zgjidh të gjitha problemet, që ndërhyn për të shmangur
vështirësitë, që fiton mbi forcat kundërshtare, ndryshon rrjedhën e ngjarjeve dhe
prapson dhimbjen. Në të vërtetë, përballë së keqes e vuajtjes, për të gjithë, për
ne, bëhet problematike, e vështirë, të besojmë në një Hyj Atë e të besojmë edhe se
është i gjithëpushtetshëm. Atëherë disa kërkojnë strehë tek idhujt, duke iu nënshtruar
tundimit për të gjetur përgjigje në një prani të gjithëpushtetshme ‘magjike’ e në
premtimet e saj të rreme”. Sot, komentoi Papa, disa teologë thonë se Hyji
nuk mund të jetë i gjithëpushtetshëm, përndryshe në botë nuk do të kishte kaq shumë
vuajtje, kaq shumë lot, kaq shumë gjak. Kur flitet për masakra çnjerëzore, shumëkush
pyet: “Ku ishte Zoti?”, në vend që të pyesë: “Ku ishte njeriu”. E shumëkush nuk dëshiron
ta kuptojë se gjithëpushteti i Hyjit është i ndryshëm nga ai, që mendon njeriu: “Në
të vërtetë Hyji, duke krijuar njerëz të lirë e duke u dhënë lirinë, hoqi dorë nga
një pjesë e pushtetit të tij, duke lënë pushtetin e lirisë sonë. Gjithëfuqia e Tij
nuk shprehet në dhunë, nuk shprehet në shkatërrimin e çdo force kundërshtare, siç
do të dëshironim ne, por në dashuri, në mëshirë, në falje, në një sjellje, në dukje
të ligshtë, durimtare, të butë, të dashur, duke dëshmuar, kështu, se kjo është mënyra
e vërtetë për të qenë i pushtetshëm! Ky është pushteti i Hyjit, forca e Tij. E ky
pushtet do të fitojë”. Duke përsëritur në një tweet, menjëherë pas audiencës
se Hyji Atë e do çdo njeri e duke shtuar “Askush nuk duhet ta ndjejë veten të harruar,
sepse emri i të gjithëve është i shkruar në Zemrën e Zotit”, Papa e përfundoi katekizmin
me përgjigjen e pyetjes: “Ç’do të thotë pushtet i mirëfilltë, i vërtetë e i përkryer
hyjnor”:“Do të thotë t’i përgjigjesh së keqes jo me të keqe, por me të mirë;
sharjeve me falje; urrejtjes vrasëse, me dashuri që jep jetë. Atëherë e keqja mundet
me të vërtetë, sepse e larë nga dashuria e Hyjit; atëhere vdekja mundet përfundimisht,
sepse e shndërruar në dhuratë jete”.