Të krishterët e Sirisë vuajnë, ashtu si e gjithë popullata myslimane, alauite e sunite.
Por ata kanë një problem më shumë: përhapjen e pandërprerë të fanatizmit islamik,
që krijon rrezikun ta shndërrojë vendin në një Irak të ri. E pohon këtë agjencia AziaNjuz.
Sipas agjencisë në fjalë, kur islamistët shtinë në dorë Homsin dhe Kusairin, i dëbuan
të gjitha familjet e krishtera nga banesat e tyre. Që në muajt e parë të luftës, shumë
familje të krishtera nisën të kërkojnë strehim në qytetet bregdetare të Sirisë, në
atë që, një herë e një kohë, njihej si “rripi i krishterë”. E kur brigadat ekstremiste
islamike, sidomos milicët e al-Nusrës, u përhapën në të gjithë vendin, zona të tëra
u kthyen në vise të shkreta. Po ka edhe nga ata, që nuk dinë nga t’ia mbajnë e mbeten
në vatrat e tyre, të frikësuar nga rreziku i riatdhesimit, që po pësojnë shumë të
ikur në Liban. Kësaj situate i shtohet edhe embargoja, që i pengon ndihmat të arrijnë
drejtpërdrejt tek njerëzit, nevojtarë për gjithçka. Shoqata për mbarëvajtjen e Lindjes
së Mesme (Cnewa), që kujdeset për Libanin, Egjiptin, Sirinë dhe Irakun, po punon në
bashkëpunim me Kishat vendase. Përveç anëtarëve të organizmave ndërkombëtare, urdhërat
fetare dhe priftërinjtë e Patriarkanës greko-ortodokse janë të vetmit që mund të aktivizohen
në territor. Priftërinjtë e rregulltarët përballojnë shpesh drejtpërdrejt dramën e
vrasjeve masive e të përdhunimeve nga ana xhihadistëve të huaj, që kohët e fundit
kanë nisur edhe rrëmbimet, kryesisht të të krishterëve, me qëllim fitimi, duke kërkuar
shuma të mëdha për shpengimin. Aktualisht shoqata ndihmon 3 mijë familje, që janë
nën mbrojtjen e Patriarkanës ortodokse e të Kishës katolike. Në Homs, fortesë e myslimanëve
sunitë, një nga viset më të martirizuara nga lufta, rreth 800 familje katolike e ortodokse
vijojnë të banojnë në qytet. I ndihmojnë jezuitët dhe rregulltaret e Bariut të Mirë,
gjithnjë pranë tyre. Në kryeqytet kanë mbetur vetëm 600 familje të krishtera. Ndihmohen
nga Rregulltaret e Bariut të Mirë dhe Patriarkana greko-katolike. Së fundi, në Hasake
(Siria e veriut) Shoqëria e Shën Vinçenc de Paolit kujdeset për 1200 të shpërngulur.
Tri mijë familjeve të mbetura në Siri u shtohen mijëra të shpërngulur, që kanë ikur
nga vendi e janë strehuar ndër miq e dashamirë, me shpresë se shpejt do të merrnin
rrugën e kthimit. Po shpresa për t’i parë përsëri viset e tyre bëhet gjithnjë më e
zbehtë. Situata rëndohet për ditë e ata nuk kanë të drejtë as të marrin ndihma, si
të strehuarit në kampe. Ç’do të ndodhë me këtë masë të dëshpëruar në muajt e ardhshëm?
Kisha ka frikë se nuk do të jetë në gjendje t’i ndihmojë gjithë këta njerëz, të cilët
shtrijnë dorën në udhëkryqet e një lufte, që s’di të mbarojë. Kanë shumë nevojë për
solidaritetin e vendeve perëndimore, të katolikëve sidomos, që duhet t’i ndihmojnë
këta njerëz, duke parë në fytyrën e tyre, fytyrën e Krishtit të vuajtur.