Pranvera arabe e 2011–tës kaloi, duke lënë pas më shumë problematika të hapura e skenare
të vështira, sesa shpresa. Revista e etërve misionarë të Zojës Ngushëlluese “Misionet
Ngushëlluese” në numrin e saj të parë të 2013-tës paraqet një dosje të pasur, me titullin
domethënës: “E pas pranverës, erdhi dimri”, hartuar nën kujdesin e orientalistes dhe
eseistes, Anxhela Lano. Me një stil të thjeshtë e të qartë, studiuesja paraqet skenaret
e gjeopolitikës, ku sundojnë SHBA, Rusia e Kina, ndërsa Evropa synon të ngjitet në
një të përpjejtë, që të merr frymën. Viktima të kësaj situate janë popujt, të cilëve
u mohohen të drejtat dhe perspektivat e, posaçërisht të krishterët e bashkësive më
të goditura e më të persekutuara pas përfundimit të pranverës arabe. Në dosje gjejmë
analiza, retrospektiva, prapaskena dhe një sërë intervistash, si ato të përfaqësuesve
të kulturës e të politikës në Egjipt, Tunizi, Siri, Liban, realizuar nga Anxhela Lano.
Kështu “Misionet Ngushëlluese” praraqesin një material shumë të pasur e të çmuar për
lexuesin, që dëshiron t’i thellojë njohuritë lidhur me këtë temë. Të ashtuquajturat
‘pranvera arabe’ shkruan redaktorja, u bënë vjeshta, madje dimra. Fitimtarët e vërtetë
nuk janë masat e të rinjve, por lëvizjet e organizuara rreth “Vëllazërisë myslimane”,
ose rreth selafitëve të rinj. Me disa protagonistë pak a shumë të njohur, si Arabia
Saudite, Katari, Turqia, Izraeli e SHBA. Janë një sërë revoltash të paakredituara
(Bahrein, Arabia Saudite, Jemeni,) si nga bashkësitë brenda zonës, ashtu edhe nga
mediat. Ka edhe skeda didaktike shumë të nevojshme e të sakta, realizuar për të
lehtësuar kuptimin lidhur me aktorët e kësaj fushe: Vëllezërit myslimanë, salafitët,
përfaqësuesit fondamentalistë e radikalë të Islamit politik xhihadist, që luajnë
gurët e shahut në fushën e Lindjes së Mesme e në Afrikën sahariane; është rreziku
iranian, e në sfond, edhe fati i papërcaktuar i Shtetit palestinez. Luftërat e
fshehura civile, të brendshme e ndërkombëtare, si ajo e Malit dhe e Sirisë, por jo
më pak e vendeve të tjera, si Magrebi ose Lindja e Mesme, krijojnë një skenar në evolucion,
në të cilin nuk është aspak e lehtë ta zhdredhësh lëmshin e ngatërruar keqas. Sunitët
kundër shiitëve, diktatorët, islamofobia, aleancat; roli i familjes Al Saud dhe strategjitë
ndërkombëtare të zotërve të naftës; Erdoan dhe otomania e re e akoma, neoliberalizmi,
që kërkon bashkëjetesë ndërmjet zbatimit të rreptë të ligjit islamik dhe parimeve
më të skajshme të ekonomisë së tregut e, në fund, edhe një reflektim mbi pasojat negative
të lirisë së mendimit, të opinionit e të fesë në këto zona. Simbolik, rasti i
Sirisë dhe i pakicave të krishtera. Deri në shpërthimin e revoltave, marrëdhëniet
ndërmjet besimtarëve të krishterë dhe bashkësisë myslimane, edhe pse në një situatë
të pasigurtë e të varur, ishin mjaft pozitive. Me luftën civile në vijim, të krishterët
u vunë në shënjestër nga rebelët dhe bandat e armatosura. Agonia dhe martirizimi i
Kisairit, Homsit, Halebit e dëshmojnë sa tragjik është ky realitet.