Benedikti XVI për Shën Gjonin apostull e ungjilltar.
Kisha persekutohet në të gjitha kohët, por edhe ngushëllohet gjithnjë nga Zoti:
katekizmat e Papës për Shën Gjonin apostull e ungjilltar. Kisha pëson persekutime
në të gjitha kohët, por Zoti vijon ta mbrojë e ta ngushëllojë gjithnjë: këtë pohon
Benedikti XVI në tre ligjërata katekizmi, kushtuar gjatë verës së vitit 2006 Shën
Gjonit, Apostull e Ungjilltar, festën e të cilit Kisha katolike e kremton më 27 dhjetor.
Shën Gjoni Ungjilltar – pohon Papa – nuk është teorik: e takoi Jezusin, Zot të
vërtetë e njeri të vërtetë, e këtë përvojë konkrete dëshiron t’ua komunikojë edhe
të tjerëve. Ai është i pushtuar nga dëshira paradoksale për të bërë të dukshme të
padukshmen, prandaj nuk mund të heshtë e të mos flasë për ç’ka parë e dëgjuar, edhe
përballë atyre që e persekutojnë. Pikërisht kjo çiltërsi në dëshmimin e fesë, mbetet
shembull për të gjithë ne e na kujton se duhet të jemi përherë gati për ta dëshmuar
burrërisht bashkimin tonë të patundur me Krishtin, duke ia kundërvënë fenë çdo llogarie
e interesi njerëzor. Gjoni, me intuitë shkreptimtare, shpall se Zoti është dashuri,
dashuri që Hyji e shprehu konkretisht në Jezusin. E Krishti nuk u mjaftua me fjalë,
por kaloi nga fjalët, tek veprat, duke e paguar me kokë, impenjimin e tij, ashtu siç
shkruan edhe Shën Gjoni: “Hyji e deshi aq shumë botën, dmth të gjithë neve, sa të
dhuronte Birin e tij të vetëm (Gjn. 3, 16). E dashuria e Hyjit për njerëzit konkretizohet
e dëftohet në dashurinë e vetë Krishtit. E Gjoni vijon të shkruajë: “Jezusi, pasi
i deshi të tijtë që ishin në botë, i deshi deri në fund të fundit”. … Ja deri ku arriti
dashuria e Jezusit për ne: deri në derdhjen e gjakut të vet për shëlbimin tonë! I
krishteri, duke kundruar këtë provë të dashurisë, nuk mund të mos e pyesë veten se
si duhet t’i përgjigjet. Gjoni flet për urdhërimin e ri të Jezusit: ‘Duajeni njëri-tjetrin,
ashtu si ju desha unë. Kështu – nënvizon Papa - dashuria bëhet vërtetë e krishterë,
sepse është dashuri për të gjithë, pa kurrfarë dallimi e edhe sepse arrin deri në
pasojat më të skajshme, duke mos pasur masë tjetër, veçse mungesën e çdo lloj mase.
Këto fjalë të Jezusit: ‘Siç ju desha unë’- na ftojnë e njëkohësisht na shqetësojnë:
janë cak kristologjik që mund të duket i paarritshëm, por njëkohësisht janë edhe nxitje
që nuk na lë të biem në plogështi, të kënaqemi me vetveten, por na shtyn të ecim vazhdimisht
drejt këtij caku. Papa flet për Gjonin, autorin e ‘Zbulesës’, që na zbulon kuptimin
e gjithë historisë e cila, përndryshe, do të mbetej e pakuptuar: vegimtari i Patmosit
i shkruan vegimet e tij të mëdha: themelor është vegimi i Qengjit të therur, që qëndron
drejtë në këmbë, në mes të fronit, ku është ulur vetë Hyji. Jezusi, Biri i Hyjit,
në këtë tokë është Qengj i pambrojtur, i plagosur, i vdekur. E megjithatë, qëndron
drejt në këmbë, para fronit të Hyjit dhe merr pjesë në pushtetin hyjnor. Ai e ka në
dorë historinë e botës. E kështu vegimtari dëshiron të na thotë: “Kini besim në Jezusin,
mos u trembni nga pushtetet kundërshtare, nga persekutimet. Qengji i plagosur e i
vdekur fiton! Ndiqeni Qengjin Jezus, besojini Jezusit, merrni rrugën e tij! Edhe pse
në këtë botë është vetëm një Qengj, që duket i ligshtë, ai është fitimtari! Papa
na fton t’i ngjasim Gjonit, i cili mbështet kokën mbi kraharorin e Mjeshtrit gjatë
Darkës së Mbrame: “Zoti na ndihmoftë të ulemi në bankat e shkollës së Gjonit
për të nxënë mësimin e dashurisë, për ta ndjerë se Krishti na do ‘deri në fund të
fundit’ e për ta shkrirë jetën për të".