Në dhjetor të vitit 1754 Shën Alfons de Liguori improvizoi në një Kishë të Nolës këngën-himn
të Krishtlindjes: "Ti zbret nga yjet". E lehtë për t’u kënduar, e përshtatshme
për mundësitë vokale të fëmijëve, të grave e të njerëzve të popullit, kjo nina-nanë
u përhap shumë shpejt e u përkthye në gjuhë të ndryshme të botës, duke u bërë, së
bashku me ‘Stille Nacht’, një tjetër himn i Solemnitetit të Lindjes së Krishtit. Është
një nga këngët më të ëmbla të Krishtlindjes. E këtë këngë, të cilën e pëlqente shumë
edhe kompozitori i famshëm italian, Giuseppe Verdi, ne vijojmë ta këndojmë si lutje,
sepse u frymëzua pikërisht nga dëshira e Themeluesit të Redentoristëve, autorit të
shumë veprave asketike e dogmatike, rrëfyesit, muzikantit, kompozitorit, dijetarit
të madh, Shën Alfonsit, për t’ia predikuar Ungjillin çdo krijese, edhe me tinguj muzikorë.
Prandaj pa këtë himn Krishtlindja do të kishte diçka mangut. Kënga u përkthye shumë
shpejt edhe në gjuhën shqipe, nga një përkthyes që kishte cilësi të përafërta me krijuesin
e saj. E cili nga studiuesit e letrave shqipe e di se përkthyesi i himnit të dytë
të Krishtlindjes, pas ‘Stille Nacht’, është meshtari e poeti i madh, dom Ndre Mjeda,
i shtyrë nga e njëjta dëshirë: ‘t’ia predikonte Ungjillin çdo krijese’. Ja
këtu më poshtë kënga në përkthimin e dom Ndré Mjedës.
Ti ulesh prej
parrizit Ti ulesh prej parrizit, O Zot e mbret madhnije. E në tokë vjen
m’ u bâ nieri Vetem prej dashtenije: Aq i dashtun jé per né Qi në nji shpellë
ti vjen me lé! O Zot i lum, Un s’e kam ditë se ti Né të shkretët na don kaq
shum! Për ty qi rruzullimin Gjithmbarë e ké krijue, S’jânë gjetë as shpí
as petka, E zjermi të ka mungue. Tash âsht dimen, akull, borë, Me qindrue
njashtu â zór. O djalë i shkretë! Prei së ftofti ti po dridhe, Po dridhe
e po bertet! O Biri i të naltit Zot. Ti pate gjith lumnín, Por deshtas e
ké lanun E kapë e ké vorfninë. Pra pse kján e pse gjimon, Kerkush tý nuk
po t’ankon: Ti do me më msue Se pa durim nuk mundet Kerkush m’u shelbue. Ne
disha gja ti fshân E kján, o bukuri, Persč, si duhet, nieri S’t’a din gjith
at dashtëní; Vesht e mora un i ngrati Se at mundim t’a nep ty mkati; O mkat
mallkue! Por ti, o Zot, më fal! Më fal se jam pendue! Ti flęn përmbi at grazhd, O
i lumi djalë plot hír. Por zęmers me mârrë gjűm I del fort pűn’ e fshtír. Zęmra
e jote pse po lngon! Natë e ditë shka po mendon? Un tjeter s’po mendoj Veçse
me dekë per njerin. Me dekë qi ta shelboj! Me lé e me dekë per mue Dashtnija
të ka shternguemun: E vetë pa të dashtë, o Jezu, Si mundemi me rrnuemun? Shpnesa
e ęme, o Virgjin Mrí, Me dashtë Krishtin se nuk di, Tý të kjosha true: Më
mso gjithmonë me e dashtun, Me e dashtë e me e levdue!