Papa: martirët e Otrantos vrarë nga Turqit do të shpallen shenjtorë

Gjatë audiencës së sotme me Prefektin e Kongregatës së Vatikanit për Çështjen e Shenjtorëve, kardinalin Amato, Papa Benedikti XVI ka njohur mrekullinë, që i atribuohet ndërmjetësimit të të Lumturve Antonio Primaldo e Shokëve, Martirë, vrarë më 13 gusht të vitit 1480 në Otranto të Italisë nga Turqit. Ky pranim zyrtar i mrekullisë nga Papa e hap udhën drejtë kanonizimit të tyre. Është fjala për martirë të vrarë nga Turqit e Ahmet Pashkët gjatë rrethimit të qytetit të Otrantos nga 28 korriku deri më 13 gushtin e vitit 1480, të cilët nuk pranuan t’i binin mohit Krishtit e për shkak të fesë tyre të gjallë e të patundur të krishterë, u vranë prej turqve.
Emrave e Antonio Primaldo dhe shokëve të tij laikë, viktima të martirizimit të 13 gushtit 1480 në Otranto të Pulies nga ana e turqve, na kujtojnë këtë ngjarje të largët, po që vijon të kujtohet e të vlerësohet nga Kisha katolike, sepse martirët e Otrantos derdhën gjakun pikërisht për arsye se nuk pranuan ta mohonin Zotin e tyre, Jezu Krishtin. Atë ditë – tregojnë kronikat – qyteti i Otrantos u rrethua nga një flotë turke, e udhëhequr nga admirali i madh i perandorisë otomane, Gedik Ahmed Pasha. Garnizoni aragonas, që mbronte qytetin, nuk mundi t’i bëjë ballë sulmit turk e u detyrua të tërhiqej. Turqit mundën të hynin ndërmjet mureve, që mbroheshin vetëm nga qytetarët. Kapën me qindra e vijuan t’i masakronin tri ditë me radhë. Ra martir, ndërmjet tjerëve, edhe ipeshkvi Stefano Pendineli, duke larë me gjak Kishën Katedrale të tij të famshme për dyshemenë më të bukur mesjetare, stolisur me mozaikë.
Ahmed Pasha dha urdhër të mbyteshin të gjithë meshkujt mbi moshën 15 vjeç, që ishin kapur gjatë pushtimit. Ishin rreth 800 vetë. Më 13 gusht 1480 u propozuan të zgjidhnin ndërmjet mohimit të fesë e vdekjes. Sipas traditës, në emër të të gjithëve u përgjigj qethësi plak i deleve, Antonio Primaldo, që tha pa i dridhur qerpiku: “Deri tani kemi luftuar për të mbrojtur atdheun tonë, pasuritë tona e jetën tonë: tani na takon të luftojmë për të mbrojtur Jezu Krishtin e për të shpëtuar shpirtrat tonë”. Atëherë, në grupe prej 50 vetësh, i çuan në kodrën, që asokohe quhej “e Minervës”, ndërsa më pas, “Kodra e martirëve”, ku Turqit ua prenë kokat. Trupat e tyre u lanë mbi dhe për një vit rresht, deri më 15 gusht 1481, kur të krishterët e çliruan qytetin e Otrantos nga forcat otomane. Atëherë reliket e martirëve, të kthyera dalë-nga–dalë në skelete para syve të tmerruar të qytetarëve, u mbartën e u varrosen me nderim të thellë. E tani nderohen si relike shenjtorësh.
Në vitin 1539 me propozim të Kryetarit të Bashkisë së Otrantos, Giovanni Francesco de Cesanis, për çështjen e formës së kultit, që besimtarët e qytetarët i bënin Martirëve të vrarë mbi Kodrën n Minevrës, paraqitur nga kryeipeshkvi Pietro Antonio de Capua (1536-1579), Vikari shpirtëror imzot Antonio De Beccariis, Ipeshkëv i Shkodrës, nga 17 qershori deri më 22 shtator përpiloi dëshmitë e dhjetë “Qytetarëve të nderuar...të vlerësuar nga të gjithë si dëshmitarë, si të ndershëm e të mirë, e shëndosh nga mendja”, pra përpiloi ‘Informatio’ ( Të dhënat apo “Procesin e Parë Kanonik të Otrantos”) mbi historinë e kultin e Martirëve si dhe mbi shenjat e mrekullueshme që janë bërë prej tyre. Më pas procesi kanonik vijoi deri me dekretin e Papës Klementit XIV më 14 shtator 1771 kur i shpall të Lumtur.
Festën e tyre liturgjike, kalendari Kishtar e kujton më 14 gusht.